Die Brigate Rosse (BR; Rooi Brigades) was 'n linkse terroriste-organisasie, gebaseer in Italië, wat verantwoordelik is vir talle gewelddadige voorvalle, insluitende moord, ontvoering en roof tydens die sogenaamde "Jare van Lood". Die organisasie is in 1970 gestig om 'n "revolusionêre" staat te skep deur gewapende stryd, en om Italië uit die Noord-Atlantiese Verdragsorganisasie (NAVO) te dwing. Die Rooi Brigades het in die 1970's en vroeë tagtigerjare bekendheid verwerf deur hul gewelddadige pogings om Italië te destabiliseer deur sabotasie, bankrooftogte, ontvoering en moorde.
Voorbeelde vir die Rooi Brigades sluit in die Latyns-Amerikaanse stedelike guerrilla bewegings en die Tweede Wêreldoorlogse Italiaanse partisan beweging, wat self 'n meestal linkse, anti-fascistiese revolusionêre beweging was. Die groep is beïnvloed deur boeke oor die Tupamaros, gepubliseer deur Giangiacomo Feltrinelli, "'n soort doen-dit-self handboekhandleiding vir die vroeë Rooi Brigades", en was beïnvloed deur en beskou hulleself as 'n voortsetting van die Italiaanse partisaan weerstandsbeweging van die 1940's, wat geïnterpreteer word as 'n voorbeeld van 'n jeugdige anti-fascistiese minderheid wat gewelddadige middele gebruik vir geregverdigde uitkomstes.
Die groep se mees berugte daad het in 1978 plaasgevind toe die tweede groep van die Rooi Brigades, onder leiding van Mario Moretti, die voormalige Christen-Demokratiese premier Aldo Moro ontvoer het. Hy was op daardie stadium besig om 'n compromesso storico of 'historiese kompromie' met die Kommuniste te onderhandel. Die ontvoerders vermoor vyf lede van Moro se polisiebeskerming en het Moro self 54 dae later vermoor.
In die 1980's is die groep opgebreek deur die Italiaanse veiligheidsmagte, met die hulp van verskeie leiers wat in hegtenis geneem is, wat informante geword het en die owerhede bygestaan het om die ander lede vas te trek.
Die Rooi Brigades is in Augustus 1970 gestig deur Renato Curcio en Margherita (Mara) Cagol, wat as studente aan die Universiteit van Trento ontmoet en later getroud is, en Alberto Franceschini. Franceschini se ouma was 'n leier van die boereligas, sy pa 'n werker en anti-fascis wat na Auschwitz gedeporteer is.
In 1978 is Aldo Moro, destyds president van die Democrazia Cristiana en voormalige premier van Italië, deur die Rooi Brigades ontvoer. Die Rooi Brigades eis die vrylating van 13 van hul lede wat deur die polisie aangehou word. Die regering het geweier om met die ontvoerders te onderhandel, terwyl Italiaanse politieke magte 'n harde posisie (linea del fermezza) of 'n meer pragmatiese benadering (linea del negoziato) gevolg het. Van sy gevangeniskap het Moro briewe aan sy familie, aan sy politieke vriende en aan die Pous gestuur, om te pleit vir 'n onderhandelde uitkoms. Aldo Moro is vermoor en 54 dae na sy ontvoering teruggevind in 'n Renault 4 in Via Caetani, Rome.
In 1984 neem die Rooi Brigades die verantwoordelikheid vir die moord op Leamon Hunt, die Amerikaanse bevelvoeder van die Sinai Multinational Force and Observer Group (MFO), 'n VN-organisasie wat toesig hou op die nakoming van die vrede-ooreenkoms tussen Egipte en Israel.
Teen die middel van die jare tagtig was die meeste leidinggewende lede van die Rooi Brigades gearresteer.
In Februarie 1986 vermoor die wegbreek faksie van die Rooi Brigades, die BR-PCC (Brigate Rosse per l'Unione dei Comunisti Combattenti), die voormalige burgemeester van Florence en probeer die adjudant van premier Bettino Craxi te vermoor. In Maart 1987 vermoor 'n ander faksie, die BR-UCC (Brigate Rosse Partito Comunista Combattente), generaal Licio Giorgieri in Rome. Op 16 April 1988 vermoor die BR-PCC die Italiaanse senator Roberto Ruffilli.
Teen die einde negentigs en begin jare 2000 was daar sprake van die Nuwe Rooi Brigades toe hierdie organisasie aanspreeklikheid aanvaar die moord op twee regeringsadviseurs (Massimo D'Antona en Marco Biagi). Die regering adviseurs wou hervormings deur voer om die arbeidsmark meer buigbaar te maak.
Bron
Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse en Nederlandse Wikipedias
