El Partíu Comunista de Brasil (portugués: Partíu Comunista do Brasil), conocíu poles sigles PCdoB, ye un partíu políticu brasilanu que'l so códigu eleutoral ye'l 65.[1] Ta identificáu con el color coloráu y el so símbolu ye el focete y el martiellu.
Foi fundáu en 1958[2] como una ala disidente aliada al stalinismo dientro del Partíu Comunista Brasileiro (PCB), que, naquella dómina, oponer a les reformes defendíes por Nikita Khrushchov mientres el XX Congresu del Partíu Comunista de la Xunión Soviética en 1956. En 1962 el PCdoB surde como partíu politico tres una dixebra n'en el senu del Partíu Comunista Brasilanu (PCB), suponiendo una de les primeres grandes rotures nun partíu comunista producíes tres la Rotura Sinón-Soviética. El PCdoB oponer a la desestalinización de la XRSS y defendía les figures de Stalin y Mao Zedong.[3] Na década de 1970 averar al Partíu del Trabayu d'Albania y al so líder, Enver Hoxha.[4]
Dende 2002 ye aliáu del Partíu de los Trabayadores y de los sos presidentes Lula y Dilma Rousseff, polo qu'anguaño engloba la oposición al gobiernu de Michel Temer.
Edita la so prensa llamada A Classe Operária[5] y la revista Princípios, internacionalmente, ye miembru del Foru de São Paulo.[6] y movimientu estudiantil, entama en base a la Union de Mocedaes Socialistes (UJS)[7]
Historia
Orixe
El nome de Partíu Comunista de Brasil foi utilizáu per primer vegada pol ex PCB, fundáu'l 25 de marzu de 1922 . Más tarde, el PCB camudó'l so nome a Partíu Comunista de Brasil. Cuando se fixo la división internacional nel movimientu comunista, a partir del XX Congresu del PCUS en 1956, el PCB rompió con dichu partíu nel V Congresu en 1960, y esta rotura llegáu a la direición del PCB, qu'apaeció na Conferencia Mantiqueira en 1943, con Mauricio Grabois, Pedro Pomar, Diógenes Arruda Casa y João Amazonas, ente otros. Esta división llevó a la creación del PC do B, qu'adoptó'l nome orixinal de la PCB: Partíu Comunista de Brasil. Hai de solliñar que'l PC do B, a pesar de ser una disidencia, siempres reivindicó ser la continuidá natural del PCB orixinal, razón pola cual utiliza la fecha de fundación d'aquel como so, y afirma ser el partíu más antiguu de Brasil. El so primer congresu, realizáu en 1960, foi llamáu de 5º Congresu, pa siguir la cronoloxía del partíu del que s'anició.
La Quinta Conferencia Nacional Estraordinaria del Partíu Comunista de Brasil celébrose'l 18 de febreru de 1962, en São Paulo. Alli reorganizóse'l partíu, adoptóse la sigla PCdoB, y proclamó a sigo mesmos los herederos y socesores llexítimos del Partíu Comunista - Seición Brasilana de la Internacional Comunista (PC-SBIC), lo que popularmente conocer pola sigla PCB. Poro, el so adopta la fecha de la so fundación, el 25 de marzu de 1922. La conferencia conto cola participación de delegaos de Guanabara, São Paulo, Rio de Janeiro, Rio Grande do Sul y Espírito Santo. Esta Conferencia, que tuvo la importancia d'un Congresu poles cuestiones que resolvió, marcó la completa rotura de los marxistes-leninistes col llamáu grupu revisionista de Prestes, qu'había, segun ellos, usurpáu la direición partidista y tresformao el Partíu nuna "organización kruschevista". A diferencia de la llinia revisionista del V Congresu, la Conferencia aprobó'l Manifiestu Programa, que trazó una llinia revolucionaria; reintrodució l'Estatutu aprobáu nel IV Congresu; aprobó una resolución sobre la unidá de los comunistes, roblando'l principiu de qu'en cada país namái puede esistir un únicu partíu marxista-leninista; decidió reeditar "La clase obrera", ex órganu central del Partíu; aprobóse la rotura cola Xunión Soviética; y finalmente escoyóse un nuevu Comité Central. Estos resolvimientos históricos marca non yá la rotura completo y decisivo colos revisionistes, sinón tamién el propósitu de reorganizar la "verdadera vanguardia marxista-leninista en Brasil". Participáu nesta Conferencia, João Amazonas, Mauricio Grabois, Ferreira Casa, Mário Alves, Jacob Gorender, Miguel Batista y Apolonio de Carvalho.
La incorporación a l'Aición Popular Marxista Leninista - APML (1975)
Dempués de los golpes duros de la represión y les numberoses baxes na Guerrilla de Araguaia , el PCdoB perdió delles figures importantes. Nesti periodu, de linea maoísta, el partíu recibió'l sofitu de la mayor parte de l'Aición Popular (Izquierda Cristiana), un grupu socesor de la esquierda católica, que se xuniera al socialismu chino. Dempués de grandes alderiques internos, esa organización decidió incorporase al PCdoB, reconstituyendo dellos espacios que se perdieren poles ausencia de grandes cuadros.
La directriz maoísta (1962-1969)
Ente que el PCB abandona definitivamente la figura de Stalin, el PCdoB caltuvo l'ex líder soviéticu como una de les sos referencies teóriques (al llau de Marx, Engels y Lenin). Coles mesmes, la crisis ente la Xunión Soviética y China algamó'l so puntu máximu cuando'l líder chinu Mao Zedong criticó'l procesu de desestalinización que punxo en marcha na Xunión Soviética, y acusó a Khruschev de les esviaciones "comenenciosu" y "reformistes".
Como la direición del PCB caltúvose rígidamente fiel a Moscú, la división de Mao col restu del movimientu comunista atraxo la simpatía del PCdoB, qu'unvió emisarios a Beijing pa formalizar la rellación ideolóxica coles nueves direutrices ideolóxiques del Partíu Comunista de China. Ente estos emisarios, foi'l presidente exiliáu del partíu, João Amazonas, que foi recibíu por el mesmu Mao Zedong. De magar, el partíu empezó gradualmente a enfocase nes postures maoístes , considerando que namái de China y Albania yeren países comunistes, y el nel restu solo había un réxime revisionista y nenguna política más revolucionaria.
Sicasí, l'adhesión al maoísmu incluyó un cambéu nes estratexes siguíes pol PCdoB. Siguiendo'l principiu de la guerra popular enllargada, el PCdoB comprometer a tresferir les sos imáxenes al campu, a partir de la formación d'un exércitu llabrador. Esta concepción de la llucha revolucionaria en contraste tanto coles táctiques tradicionales de la PCB (que, fiel a la "vía pacífica, oponer a la llucha armada contra la dictadura) y col foquismo de les nueves fuercies como Aición de Lliberación Nacional (ALN) y el Movimientu Revolucionariu 8 d'ochobre (MR-8), que dio prioridá a la guerrilla urbana y al enfoque como una forma de llucha contra'l gobiernu militar establecíu en 1964.
L'adhesión definitiva del PCdoB al maoismo diose recién en 1966, nel so 6º Congresu. Al añu siguiente, el grupu ellaboró una declaración de sofitu a la Revolución Cultural que taba en marcha en China. En 1966, el PCdoB sufrió dos divisiones internes: l'Ala Colorada PCdoB (favorable pa centrase táctica estractor) y el Partíu Comunista Revolucionariu (PCR).
La guerrilla del Araguaia (1969-1976)
Dende 1966, el PCdoB buscaba la formación d'un nucleu de guerrilla nel campu. La zona escoyida pa la irradiación d'un futuru exércitu llabrador (siguiendo les llinies maoístes) foi la rexón sur de Pará, cerca de la frontera con Tocantins. Envalórase que'l partíu axuntó unos 70-80 guerrilleros na zona sol mandu militar.
El más eficaz de la columna guerrillera PCdoB (sol nome de "guerrilla de Araguaia") taba compuestu por estudiantes de la escuela secundaria o de la universidá , entamaos en redol a la Unión Patriótica Xuvenil (UJP, el brazu xuvenil rota), y profesionales trabayadores procedentes principalmente de São Paulo y Minas Gerais. Como haia poca adhesión ente los locales, el partíu creó la Unión pola Llibertá y los Derechos de les Persones (ULDP), en que'l so manifiestu figura la base programática de la guerrilla.
En 1971, unidaes del Exércitu afayaron l'allugamientu del nucleu guerrilleru y esplegar a agordonar la zona, torgando'l so funcionamientu y un desplazamientu escontra'l norte de l'Amazonia. Les operaciones de represión a la guerrilla empezaron en 1972, con tres espediciones militares que movilizaron a 25 mil soldaos. Siendo repelidas los dos primeres, ente que la tercer espedición ganó a los últimos focos de resistencia. La mayor parte de los guerrilleros morrieron n'enfrentamientu coles fuercies del Exércitu, incluyendo Osvaldão y Maurício Grabois, quien morrieron nel enfrentamientu col Exércitu'l 25 d'avientu de 1973. Finalmente, Araguaia comprometió a una derrota na organización del partíu, pero al empar estableció'l mitu de la guerrilla, reconocida como la más efectiva esperiencia de llucha armada a la Dictadura. La mayor parte de los muertos na represión del réxime militar ente 1964 y 1979 fueron de militantes del PCdoB.
L'abandonu del maoísmu (1976-1979)
Dende finales de la década de 1960, los militantes d'Aición Marxista-Leninista (APML), un grupu deriváu de la izquierda católica, adoptara la ideoloxía maoísta y averóse al PCdoB. La fusión de los dos grupos realizar en 1975, tres el fin de la llucha armada. PCdoB tamién atraxo a los graduaos del Partíu Comunista Brasilanu Revolucionariu (PCBR) y del Movimientu Revolucionariu Ocho ochobre (MR-8).
El 16 d'avientu de 1976, el DOI-Codi-SP allanó una casa na cai Pio XI, de São Paulo, asesinando nel llugar, a Pedro Pomar y Angelo Arroyo, este peracabo muertu na tortura, y calteniéndose como vida a Juan Bautista Drumond, hasta llograr l'amnistía de los presos Wladimir Pomar (fíu de Pedro), Aldo Arantes , Haroldo Lima y Elza Monnerat (dambos graduaos, PA). Esti espisodio se lo conocio como Masacre Masacre y de Lapa .
Nun clima onde la oposición empezaba a ganar fuercia, la prensa informó del crime, que topetó y trescaló, dientro y fora de Brasil. La direición del Partíu, duramente cutida, funcionó, hasta l'amnistía, sobre la base d'un nucleu nel exiliu.
Años dempués, afayóse que la operación cuntaba cola ayuda d'un informante arrestáu esi añu, el líder del PCdoB Manoel Jover Teles (PCB DC ex miembru y ex PCBR), que foi espulsáu del partíu en 1983.
Desaposiáu de los sos cuadros dirixentes, el PCdoB empezó a reagrupase con marcos procedentes de la AP y sol lideralgu personal de Juan Amazones, xunto con Diógenes Arruda. La muerte d'Arruda (en 1979) dexó a Amazones col lideralgu máximu del PCdoB hasta la so muerte.
El fracasu de les guerrilles llabradores y la nueva política adoptada por China tres la muerte de Mao en 1976 , condució al PCdoB a romper dafechu col maoísmu. En 1978, el partíu siguió Enver Hoxha na so crítica a los líderes chinos, considerando a Albania como un país socialista, y como l'últimu bastión del estalinismu.
Mientres esti periodu, una división interna del PCdoB llevó a la construcción d'un nuevu partíu, el Partíu Revolucionariu Comunista (PRC), dirixíu por José Genoíno y Tarsu Genro , quien más tarde se xuniría al Partíu de los Trabayadores (PT), dientro de la llamada ala colorada.
El camín escontra la llegalización partidista (1979-1987)
L'adopción de la llinia albanesa nun significó la radicalización de la política del PCdoB. En 1978, toos pasaren a l'aición institucional al traviés del Movimientu Democráticu Brasilanu (MDB), oposición moderada al gobiernu militar. El PCdoB retomó'l so espaciu parllamentariu y escoyó a los sos primeros diputaos so la clandestinidá.
En 1979, cola apertura política y l'amnistía a los presos políticos, el PCdoB atopó un ambiente favorable pa la penetración de los sindicatos y les organizaciones estudiantiles. João Amazonas tornó del exiliu en 1979, y Diógenes Arruda morrió d'un ataque al corazón nel so coche, mientres diba de camín a un actu políticu. La refundación d'UNE (1979), con Aldo Remonto, marcó l'empiezu del partíu y la so hexemonía na política universitaria (que siguió de magar, sacante nel bieniu 1987-1988). En 1984, el PCdoB fundó la Unión de la Mocedá Socialista (UJS), el so brazu xuvenil.
En 1980, Prestes rompió col PCB defendiendo "la reorganización del movimientu comunista del Partíu Comunista" na célebre Carta a los Comunistes.
Nel sindicalismu, el PCdoB adoptó primeramente una política d'alianza col sindicatu venceyáu al PCB, xuntándose en 1983 a la Conclat , que tamién incluyó la moderación del partíu. Nesi momentu, el partíu oponer a la Central de Trabayadores (brazu sindical del PT). En 1984, el PCdoB integrar al movimientu de les eleiciones direutes, Agora (formaos por tolos partíos de la oposición), y al añu siguiente cola derrota de la enmienda Dante de Oliveira, buscó a Tancredo Nieves tratando de convencelo pa embarcase como candidatu en colexu eleutoral, na que coincidió col PCB y MR8, que considera l'aplicación decisiva pa la democratización y la llegalización de los partíos d'esquierda en 1985. Hai de solliñar que'l PT llegalizóse yá en 1980.
Nes eleiciones pa l'Asamblea Nacional Constituyente de 1987 , el PCdoB consiguió seis diputaos, ente Haroldo Lima y Aldo Arantes. D'éstos, trés fueron escoyíos orixinalmente pola lleenda del PMDB, aliáu col que permaneció, como parte de la base de sofitu del gobiernu de José Sarney.
De 1987 al Programa Socialista de 1995
La crisis social y económico que siguió al Plan Cruzáu (1987) llevó PCdoB a romper el PMDB. Nel so llugar, buscóse una rellación cada vez más estrecha col PT y el PSB. En 1988, los sindicalistes del PCdoB rompieron cola CGT y formaron la Unión Clasista, que depués se xunió a los trabayadores de la Central Unitaria, que, anguaño esta coneutada a la CTB.
En 1989, xunto col Partíu Socialista Brasilanu (PSB), el PCdoB sofitáu la candidatura de Lula da Silva para presidente. L'alianza col PT pa les eleiciones presidenciales repitir nes eleiciones de 1994, 1998, 2002 y 2006, variando solo'l candidatu a la vice presidencia.
Xunto col PT, el PCdoB tamién fixo una fuerte oposición al gobiernu de Fernando Collor. En 1991, defendió'l so remoción, que producióse en setiembre de 1992 tres grandes manifestaciones, qu'incluyeron la participación de sectores estudiantiles como'l EPU, la Unión Brasilana d'Estudiantes Secundarios (UBES) y la Xunión Nacional d'Estudiantes (UNE, pol so nome en portugués). Nesa ocasión, fíxose fincapié na conducción del propiu Lindberg Farias, entós presidente d'UNE y militante PCdoB.
Paralelamente a l'adopción d'una postura más radical internamente, el PCdoB empezó a perder les sos referencies esternes. En 1990, un añu dempués de la cayida del muriu de Berlín, tamién se derrumbar el réxime d'Albania y con ella l'estalinismu entro en crisis. El principal reflexu d'estos cambeos foi la decisión del PCdoB de dexar de citar a Stalin como unu de los "clásicos" del marxismu. Decisión tomada na so 8º congresu, celebráu en 1992, col lema "El Socialismu Vive".
Esta decisión abrió ideológicamente el partíu y dexó la incorporación de nuevos militantes. El PCdoB ademas volvió a entamar venceyos con Cuba. En 1995, nel so 8ª conferencia, el partíu aprobó'l so "Programa Socialista". Dellos intelectual comunista enantes xuníu a la PCB (como Nelson Werneck Sodré y Edgard Carone) averar a la PCdoB.
Nesti periodu, cola cayida del campu socialista nel este européu, el PCdoB pasó a considerar la vixencia d'una fase de "defensiva estratéxica", esto ye, un periodu de retraición de les idees socialistes y de necesidá d'acumuladura de fuercies p'avanzar a una etapa d'ofensiva.
El Programa Socialista de 2009
Nel so 12º Congresu Nacional, el Partíu Comunista de Brasil (PCdoB) aprobó'l nuevu Programa Socialista de Brasil tituláu "El fortalecimientu de la Nación ye'l camín, el socialismu ye'l cursu" onde'l partíu presentó'l "Programa Nacional del Nuevu Desenvolvimientu "(NPND) pa Brasil. Nesti programa, presentóse les reformes necesaries pa la transición d'un Brasil capitalista escontra un Brasil socialista, escontra una sociedá comunista.
De la defensiva estratéxica al Partíu Comunista de mases
El PCdoB, dende'l principiu, defendió la formación d'un frente d'esquierda pa llanzar a Lula da Silva como candidatu a la Presidencia de la República, sofitando al PT nes eleiciones de 1989, 1994, 1998, 2002 y 2006. Aliáu al PT nacionalmente na mayoría de los estaos del país, el PCdoB rexistró un llixeru aumentu de la so representación política, lo suficiente como pa caltener una banca permanente na Cámara de representantes (5 representantes en 1990; 10 en 1994, 7 en 1998; 12 en 2002; 13 en 2006, etc). Nel añu 2000, el PCdoB escoyó a la so primera alcalde, Luciana Santos, en Olinda (Pernambuco). Dende 2001, el grupu aportó a presidíu por Renato Rabelo (ex militante AP), qu'asocedió a John Amazones, fináu al añu siguiente, a los 90 años d'edá.
Cola victoria de Lula en 2002, el PCdoB, per primer vegada convertir en parte del gobiernu federal, ocupando la Secretaria de Deportes con Agnelo Queiroz. Esta participación ampliar en 2004 col nomamientu d'otru axuntu, Aldo Remonto, pa la coordinación de la política del gobiernu (lo que dexaría al añu siguiente pa volver al Congresu). El PCdoB tamién consiguió la participación nel Senáu. En 2005 el partíu llogra la Presidencia de la Cámara Federal col diputáu Aldo Remonto, tres l'arrenunciu de Severino Cavalcanti (PP-PE). El 16 de payares de 2002, Aldo Remonto asumió per un día la Presidencia de la República.
En 2006, Inácio Arruda foi escoyíu senador por Ceará, con casi dos millones de votos. El primer senador comunista dempués de Luís Carlos Prestes, en 1946.
A pesar de que críticu de la política económica del gobiernu de Lula, el PCdoB caltuvo'l so sofitu al PT hasta la fecha. En 2006, el PCdoB formalizó la so participación de l'alianza pola reeleición del presidente Lula.
A finales de 2007 funda, xunto col Partíu Socialista Brasilanu (PSB) y otres agrupaciones independientes nel movimientu sindical, la Central de los Trabayadores de Brasil - CTB.
El PCdoB foi sede del 10ª Alcuentru Internacional de Partíos Comunistes y Obreros, realizaos ente'l 21 al 23 de payares de 2008, axuntando 65 partíos comunistes y obreros de tol mundu, hasta la fecha un fechu ensin precedentes n'América Llatina.
Tamién anguaño tien la so mayor ampliación nes eleiciones municipales, escoyendo a 40 alcaldes, ente ellos Edvaldo Nogueira, en Aracaju, y n'otres ciudaes como Olinda (PE), Juazeiro da Bahia y Maranguape (CE).
En 2005, realizo'l so XI Congresu y reformulo el so estatutu, ente otres innovaciones almitiendo per primer vegada la distinción ente "afiliáu" y "militante" -nesti casu, sería namái afiliáu'l que contribúi a les finances del Partíu y cumple les sos obligaciones partidistes-. Esti movimientu ye vistu como un pasu escontra la masificación del Partíu Comunista de Brasil.
En 2015, mientres la X Conferencia Nacional, la militante, Luciana Santos foi escoyíu presidente del partíu.
Autoridaes
Presidentes Nacionales del PCdoB
Congresos Nacionales
Fraiciones
Partíu Comunista Revolucionariu - PCR (1966)
El Partíu Comunista Revolucionariu - PCR foi una división interna del PCdoB que se produció en 1966, cuatro años dempués de la reorganización del Partíu Comunista de Brasil. Foi formáu por dellos militantes del movimientu estudiantil y dellos activistes de les Lligues Llabradores.
Ente'l so fundadores atopen Manuel Lisboa y Amaro Luís de Carvalho. Les Carta 12 puntos a la Revolución Comunista, de mayu de 1966, formalizaron la rotura col partíu creáu por João Amazonas.
En 1968, el PCR yá tenía'l so programa y el so estatutu, según la definición de los sos conseyos Nacional, Rexonal, de Llucha Obrera y de Llucha Estudiantil. La so llinia foi la Guerra popular enllargada, esto ye, abarganar les ciudaes dende'l campu, y el nordés definida como la meyor zona pa desencadenar la llucha.
Ala Colorada del PCdoB - favorable a la táctica foquista (1966)
El Ala Colorada foi otra de les divisiones que surdieron del Partíu Comunista de Brasil (PC do B) en 1966. L'ala, sicasí, sería solamente emerxente en 1967, dempués de la Conferencia en xunu de 1966, qu'abogaba por "la Unión de Brasil" pa llibrar al país de la dictadura y l'amenaza neocolonialista. Rede Wing, el so nome n'inglés, tamién foi formáu por miembros de la lligues llabradores y los miembros del movimientu estudiantil brasilanu .
La sistematización del programa de l'Ala yera la negación de los resolvimientos conteníos na "Unión de los Brasileiros". El testu presentáu por Ala llamábase "Entamar un partíu de nuevu tipu en función de la llucha armada". La organización tuvo presente en más Estaos que'l PCR: Rio de Janeiro, São Paulo, Rio Grande do Sul, Minas Gerais, Espírito Santo y Brasilia. L'Ala Colorada de Brasil tuvo una evaluación política similar a la PCdoB, pero en dellos puntos teníu diferencies significatives, especialmente na énfasis na naturaleza capitalista de la economía de Brasil.
Esta organización tamién empecipió la llucha armada, ya inclusive foi parte del frente armáu, que se compón de les siguientes organizaciones: Aición Llibertadora Nacional (ALN), Vanguardia Popular Revolucionaria (VPR) y Partíu Comunista Brasilanu Revolucionariu (PCBR).
Partíu Revolucionariu Comunista - PRC (1979)
El Partíu Revolucionariu Comunista (PRC) yera una división del PCdoB que se produció en 1979. Esta organización política brasilana desempeñar dende 1980 hasta 1989, y participó na fundación del Partíu de los Trabayadores (PT) al llau de Rede Wing.
Los sos principales líderes fueron José Genoíno que se convirtió en presidente del PT, y Tarsu Genro , qu'ocupó los ministerios del gobiernu Lula y asumió temporalmente la presidencia del partíu cola cayida de la crisis Genoíno Mensalão .
Anguaño, que funciona como un enclín internu del PT, col nome de Democracia Radical (DR); que ye la resultancia d'una fusión con otru enclín internu del Partíu de los Trabayadores y Corriente Marxista .
Frentes d'Actuación
El PCdoB actúa en diversos frentes:
- Mocedá - UJS - Unión de la Mocedá Socialista *Muyeres
- UBM - Unión Brasilana de les muyeres Negru - UNEGRO - Unión de negros y negres pa la Igualdá *Unión
- CTB - Central de los Trabayadores de Brasil
- La reforma agraria - MLT - Llucha Movimientu pola Tierra *Movimiento Comunidad
- CONAM - Confederación Nacional d'Asociaciones de Vecinos Mediu Ambiente - INMA - Institutu Nacional pal Mediu Ambiente *Mundial
de la Paz - Cebrapaz - Centru Brasilanu de Solidaridá de los Pueblos en Llucha pola Paz
- Deporte - Asociación Deportiva Araguaia
Personalidaes destacaes
Eleiciones
Eleiciones presidenciales
| Eleición[11]
|
Candidatos
|
Primer vuelta
|
Segunda vuelta
|
Resultáu
|
Nota
|
| Votos
|
%
|
Votos
|
%
|
| 1989
|
Luiz Inácio Lula da Silva
|
11,622,673
|
16.08 %
|
31,076,364
|
46.97 %
|
Plantía:N electu
|
|
| 1994
|
Luiz Inácio Lula da Silva
|
17,122,127
|
27.04 %
|
|
Plantía:N electu
|
|
| 1998
|
Luiz Inácio Lula da Silva
|
21,475,211
|
31.7 %
|
|
Plantía:N electu
|
|
| 2002
|
Luiz Inácio Lula da Silva
|
39,436,099
|
46.4 %
|
52,772,475
|
61.3 %
|
 Sí electu
|
|
| 2006
|
Luiz Inácio Lula da Silva
|
46,662,365
|
48.6 %
|
58,295,042
|
60.8 %
|
Sí electu
|
|
| 2010
|
Dilma Rousseff
|
47,651,434
|
46.91 %
|
55,752,529
|
56.05 %
|
Sí electu
|
|
| 2014
|
Dilma Rousseff
|
43,267,668
|
41.59 %
|
54,501,118
|
51.64 %
|
Sí electu
|
Alianza Cola fuercia del pueblu
|
Eleiciones al congresu
| Añu[12]
|
Votos
|
%
|
Diputaos
|
Senadores
|
Nota
|
| 1986
|
297,237
|
0,6 %
|
|
|
|
| 1990
|
352,049
|
0,9 %
|
|
|
|
| 1994
|
562,121
|
1,2 %
|
|
|
|
| 1998
|
869,293
|
1,3 %
|
|
|
|
| 2002
|
1,967,833
|
2,2 %
|
|
|
|
| 2006
|
1,982,323
|
2,1 %
|
|
|
|
| 2010
|
2,748,290
|
2,8 %
|
|
|
|
| 2014
|
1.913.015
|
2.0 %
|
|
|
|
Ver tamién
Referencies
Enllaces esternos
