Горад Полацк Герб Сцяг Краіна Беларусь Вобласць Віцебская Раён Полацкі Каардынаты 55°29′09″ пн. ш. 28°46′35″ у. д.HGЯO Заснаваны 780 Першая згадка 862 Плошча 40,77[1] км² Вышыня цэнтра 111 ± 1 м і 126 м[2] Водныя аб’екты Дзвіна Насельніцтва ▼79 579 чал. (1 студзеня 2024)[3] Шчыльнасць 2 085 чал./км² Нацыянальны склад беларусы — 80,03 %, рускія — 14,75 %, украінцы — 1,86 %, іншыя — 3,36 % Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 214 Паштовы індэкс 211291, 211400—211402, 211404—211415, 211422 Аўтамабільны код 2 СААТА 2238501000 Афіцыйны сайт epolotsk.com Полацк на карце Беларусі ±

Полацк на Вікісховішчы

По́лацк^[4] (трансліт.: Polack) — горад у Віцебскай вобласці Беларусі, адміністрацыйны цэнтр Полацкага раёна, на рацэ Заходняя Дзвіна пры ўпадзенні ў яе ракі Палата. Знаходзіцца непадалёк ад Наваполацка, за 100 км ад Віцебска. Вузел чыгунак, лініі на Маладзечна, Віцебск, Невель (Расія), Даўгаўпілс (Латвія) і аўтамабільных дарог. Насельніцтва 85 012 чал. (2017)^[5].

Назва Полацка ўтворана ад назвы ракі Палата. Палата (балцк. *Palatà) — назва балцкага паходжання, звязаная з латышскім pali «паводка, затапленне вадой прылеглай да ракі мясцовасці», palas «забалочаны бераг возера», літоўскім palios «балаціна на месцы зарослага возера»^[6][7][8]. Значэнне назвы можна перадаць як «Рака, што разлілася», гэтая семантыка можа сягаць часоў пасляледавікоўя.

Тапонім «Полацк» утварыўся ад імя ракі Палата па самай старажытнай мадэлі — уласная назва ракі + -ск^[9].

У старабеларускіх пісьмовых помніках назва горада зафіксавана ў формах Полоцк, Полоцъкъ, Полотскъ, Полотескъ, Полтескъ, Плтескъ, Полческъ^[9], у нямецкіх хроніках Плоцэке^[10], у скандынаўскіх сагах Pallteskiuborg, Palteskia^[11].

У айканіміі беларускіх зямель суфікс -ск (-цк) з’яўляецца глыбока традыцыйнай рэліктавай з’явай, якая падкрэслівае самабытнасць беларускага народа і старажытнасць тэрыторыі яго рассялення. Такі суфікс адзначаецца з IX—X стст., у тым ліку ў назве яшчэ аднаго са старажытнейшых гарадоў — Смаленска, засведчанай летапісамі пад 863 годам. Звыш паловы гарадоў з назвамі на -ск, згаданых у летапісах XI ст., прыпадае менавіта на зону фармавання беларусаў, дзе гэты суфікс выяўляе прадуктыўнасць і ў наступныя стагоддзі. Кожны трэці беларускі горад з ліку тых, што занесены ў «Спіс рускіх гарадоў далёкіх і блізкіх» канца XIV ст., заканчваецца на -ск (-цк)^[9].

Варыянт Полацак не тлумачыцца праз фанетычныя законы беларускай мовы і на працягу стагоддзяў практычна не выходзіў за межы вуснага ўжытку. Пачатак яго пісьмовага выкарыстання адносіцца да канца XIX ст. Форма Полацак даволі актыўна выкарыстоўвалася пазней, у 1920-х гадах, у БССР (гл., напрыклад, Кайгарадаў А. І. Кліматычны атляс Беларусі. Менск, 1927), а таксама ў Заходняй Беларусі да часу яе ўваходжання ў склад БССР^[9].

У наш час па-ранейшым дамінуе форма на -цк, хоць у асобных выданнях і цяпер ужываецца варыянт Полацак^[9].

Упершыню Полацк згадваецца ў «Аповесці мінулых гадоў» пад 862—865 гг. Але гэтая дата, відаць, не вельмі дакладная, бо летапіс пісаўся праз 200—250 гадоў пасля падзей. Звычайна першую згадку Полацка звязваюць з паведамленнем «В лето 6370 [862] и прия власть Рюрик, и раздал мужем своим грады, овому Полотеск, овому Ростов, другому Белоозеро…»^[12], але гэта, відаць, устаўка пазнейшага летапісца, бо ў IX ст. яшчэ не існавала Растова (з’явіўся ў канцы X ст.), які тут згадваецца разам з Полацкам. Іпацьеўскі летапіс паказвае Рурыка і яго «мужоў» у якасці заснавальнікаў гарадоў:

И прия Рюрикъ власть всю одинъ... и роздая мужемъ своимъ волости и городы рубити овому Полътескъ, овому Ростовъ...

^[13]

Верагоднае ўпамінанне Полацка датычыць паходу на палачан, паводле «Аповесці мінулых гадоў», кіеўскіх князёў Аскольда і Дзіра, які адбыўся ў тыя ж 862—865 гады «Того же лета воеваша Асколд и Дир Полочан и много зла сътвориша».

Але дзе знаходзіўся Полацк у IX ст., летапісы не паведамляюць. Адказ на гэта пытанне паспрабаваў даць беларускі археолаг А. М. Ляўданскі, які ў 1928 заклаў некалькі шурфоў на гарадзішчы. У выніку раскопак ім былі знойдзены археалагічныя матэрыялы, у першую чаргу ляпная кераміка IX—X стст. Гэта дазволіла яму зрабіць выснову, што старажытны Полацк знаходзіўся на гарадзішчы^[14]. З высновай А. М. Ляўданскага пагадзіліся вядомыя беларускія археолагі Г. В. Штыхаў і С. В. Тарасаў. Яны лічылі, што Полацк развіваўся як цэнтр племяннога аб’яднання крывічоў у IX ст. знаходзіўся на гарадзішчы^[15].

У IX ст. Полацк размяшчаўся на гарадзішчы (плошча часткі, якая захавалася каля 1 га) на правым беразе Палаты (адсюль назва). Хуткаму развіццю Полацка спрыяла яго выгаднае размяшчэнне на гандлёвым шляху з Рыжскага заліва да Кіева і Чорнага мора, праз вярхоўі Заходняй Дзвіны і Волгі да краін Усходу (частка шляхоў з вараг у грэкі і з вараг у арабы). У X—XIII ст. цэнтр Полацкага княства. У XI ст. на тэрыторыі сённяшняга Верхняга замка пабудаваны Полацкі Сафійскі сабор. У XII ст. сфарміравалася самабытная школа дойлідства, пабудаваныя Полацкі княжацкі храм і княжацкі палац, Бельчыцкі Барысаглебскі манастыр, заснаваны Полацкія Спаскі і Багародзіцкі манастыры і інш. У XII ст. тут працавалі майстар-ювелір Лазар Богша (стварыў крыж Еўфрасінні Полацкай) і дойлід Іаан, які пабудаваў Полацкую Спаскую царкву. З сярэдзіны XIII ст. Полацк у складзе Вялікага Княства Літоўскага, самы вялікі яго горад у XIV—XVI стст., меў адмысловыя правы («Полацкія прывілеі»). Тут былі створаныя Полацкія Евангеллі XII—XIV ст., у горадзе пры Сафійскім саборы з XI ст. была бібліятэка. Каля 1490 года ў Полацку нарадзіўся дзеяч культуры эпохі Адраджэння Францыск Скарына. У 1498 годзе Полацк атрымаў магдэбургскае права. З 1504 года цэнтр Полацкага ваяводства. З XVI ст. горад меў свой герб. Падчас вайны 1654—1667 гадоў заняты рускімі войскамі, паводле Андрусаўскага перамір’я (1667) вернуты Рэчы Паспалітай. У другой палове XVII — першай палрве XVIII стст. прыйшоў у заняпад.

У ліпені 1705 года расійскі цар Пётр І па дарозе ў Прыбалтыку спыніўся лагерам са шматтысячным маскоўскім войскам пад Полацкам. 11 ліпеня (30 чэрвеня па старым стылі) цар наведаў Сафійскі сабор, у якім у раз’юшаным стане разам са світай закатаваў 5 манахаў-базыльянаў. Архімандрыта Якуба Кізікоўскага царскія служкі катавалі ўсю ноч, каб дазнацца месца схову манастырскіх скарбаў. Целы ахвяраў спалілі, а Сафійскі сабор і базыльянскі манастыр разрабавалі. Частка маёмасці перайшла цару, а частка — у маскоўскую казну. З самога сабора зрабілі вайсковы склад. А Еўропу абляцела вестка: «Жорсткае забойства на Белай Русі! Ахвяры — безабаронныя служкі Бога, манахі ордэну Васіля Вялікага. З імі расправіліся ў хрысціянскай святыні — Сафійскім саборы ў Полацку. Учыніў расправу каранаваны забойца — цар Пётр I». 1 мая 1710 года па загаду князя Меньшыкава Сафійскі сабор узарвалі. 22 лістапада 1710 года Апостальская Сталіца публічна асудзіла Петра І за пераслед Уніяцкай Царквы^[16].

Пасля першага падзелу Рэчы Паспалітай у 1772 годзе правабярэжная частка Полацка увайшла у склад Расійскай імперыі. Пасля другога падзелу Рэчы Паспалітай у 1793 годзе — левабярэжная частка горада.

Пасля падпісання папай рымскім Кліментам XIV булы 1773 года аб забароне дзейнасці «Таварыства Ісуса», Полацк становіцца цэнтрам збору езуітаў свету і паступова ператвараецца ў своеасаблівую іх сталіцу. З 1776 года цэнтр Полацкай губерніі, у 1778—1796 гадах — намесніцтва, з 1796 года цэнтр павета Беларускай, з 1802 года Віцебскай губерніі.

У другой палове жніўня 1919 года фронт наблізіўся да Полацка. 20 верасня 1919 года польскія войскі выйшлі да Полацка, да вечара занялі задзвінскую частку горада. Аднак, спроба захапіць увесь горад правалілася і пачалася пазіцыйная вайна, якая працягвалася 8 месяцаў^[17]. У сярэдзіне жніўня 1920 г. Полацкі рэўкам паведамляў, што «горад разбураны, маёмасць раскрадалі, павялічыліся павальныя разбоі і забойствы»^[18]. У справаздачах павятовай міліцыі паведамлялася, што ў горадзе, напоўненны ваеннымі, з’явілася шмат жанчын, якія ў сілу пэўных жыццёвых абставінаў, займаліся прастытуцыяй. Згодна справаздач міліцыі ў горадзе летам 1919 г. было 9 дамоў цярпімасці^[19].

З 1924 года Полацк — цэнтр раёна, у 1924—1930 і 1935—1938 гадах цэнтр акругі. З 1938 года ў Віцебскай вобласці. У 1944—1954 цэнтр Полацкай вобласці. 22 снежня 1959 года ў гарадскую мяжу горада ўключана вёска Кароўнікі Экіманскага сельсавета^[20], 2 лістапада 1972 года — вёскі Меліярацыйная, Спас-Слабада Салоніцкага сельсавета і Пагіршчына Баравухскага сельсавета^[21].

У 1989 годзе Полацк стаў першым у Беларусі гісторыка-культурным горадам-запаведнікам.

14 студзеня 2013 года ўказам Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь за нумарам 27 «Аб аб’яднанні раёнаў і гарадоў абласнога падпарадкавання Рэспублікі Беларусь, якія маюць агульны адміністрацыйны цэнтр» Полацк быў пазбаўлены статусу горада абласнога падпарадкавання.

• XIX стагоддзе: 1805 год — 2991 чал.^[22]
• XXI стагоддзе: 2006 год — 82,4 тыс. чал.; 2007 год — 81,7 тыс. чал.; 2009 год — 83,7 тыс. чал.; 2009 год — 82 547 чал. (перапіс)^[23]; 2016 год — 85 078 чал.^[24]; 2017 год — 85 012 чал.^[5]

Прадпрыемствы хімічнай (ААТ Полацк-Шкловалакно), машынабудаўнічай і металаапрацоўчай, лёгкай, харчовай, паліграфічнай прамысловасці, вытворчасці будаўнічых матэрыялаў. Полацкая ЦЭЦ. Полацк — перспектыўны цэнтр турызму Беларусі міжнароднага значэння. Гасцінічны комплекс «Славянскі», гасцініца «Дзвіна».

У горадзе створаны Нацыянальны Полацкі гісторыка-культурны музей-запаведнік, які ўключае пастаянна дзеючыя музеі: Полацкі краязнаўчы музей, Музей беларускага кнігадрукавання, Полацкі музей-бібліятэку Сімеона Полацкага, Полацкі музей традыцыйнага ручнога ткацтва Паазер'я, Полацкі музей баявой славы, Полацкі музей гісторыі архітэктуры Сафійскага сабора, Полацкі дзіцячы музей, музей Тусналобавай-Марчанка, Полацкую стацыянарную выстаўку «Прагулка па Ніжнепакроўскай», прыродна-экалагічны музей Мастацкую галерэю.

З 2003 года працуе філіял Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Я. Коласа.

У Полацку размяшчаецца гісторыка-філалагічны факультэт Полацкага дзяржаўнага ўніверсітэта (астатнія — у Наваполацку). Працуюць:

• Полацкі дзяржаўны лясны каледж,
• Полацкі дзяржаўны аграрна-эканамічны каледж,
• Полацкі гандлёва-тэхналагічны каледж,
• Полацкі дзяржаўны медыцынскі каледж імя Героя Савецкага Саюза З. М. Тусналобавай-Марчанка,
• Полацкі дзяржаўны хіміка-тэхналагічны каледж,
• Полацкая дзяржаўная гімназія № 1 імя Францыска Скарыны,
• Полацкае кадэцкае вучылішча (на базе ўстановы адукацыі «Полацкая дзяржаўная агульнаадукацыйная сярэдняя школа № 4») .
• Дзяржаўная ДЮСШ Полацкага раёна

ФК Полацк, жаночы баскетбольны клуб «Полацк»

• Курган Бессмяротнасці (1966)
• гарадзішча і паселішча IX—X стст.
• Барысаў камень (помнік эпіграфікі XII ст.)
• руіны Бельчыцкага Барысаглебскага манастыра (XII ст.)
• Полацкі Сафійскі сабор
• Спаса-Ефрасіннеўскі манастыр (і Крыжаўзвіжанскі сабор)
• Ніжні замак (вядомы як «Вал Івана Грознага»)
• Полацкая кірха
• Езуіцкі калегіум (XVIII—XIX ст.)
• Полацкі дом Пятра I
• Богаяўленскі мужчынскі манастыр (і Богаяўленскі сабор)
• Полацкі «Чырвоны мост»
• фрагменты жылой забудовы (XVII—XIX ст.)
• Помнік «Полацк – геаграфічны цэнтр Еўропы», памятны знак у гонар Геаграфічнага цэнтра Еўропы.
• Помнік героям Айчыннай вайны 1812 года
• Памятны знак «Полацк — калыска беларускай дзяржаўнасці»
• Касцёл Найсвяцейшай Дзевы Марыі і кляштар бернардзінцаў
• Касцёл Святога Андрэя Баболі
• Свята-Успенская царква (стараабрадніцкая, 1998 года)

• Ісак Міронавіч Гамус — вучоны ў галіне гідраэнэргетыкі. Ганаровы энергетык СССР.
• Віктар Іванавіч Чуяшоў — беларускі навуковец.
• Аляксандр Васільевіч Тузікаў — беларускі навуковец у галіне матэматычнай кібернетыкі і інфарматыкі.
• Андрэй Сцяпанавіч Струеў — генерал-маёр артылерыі.
• Каэтан Андрэевіч Касовіч — санскрытолаг, філолаг, перакладчык, педагог.
• Георгій Аляксандравіч Аксянёнак — юрыст і прафесар.
• Абрам Давыдавіч Абкін — фізікахімік.
• Анатоль Сяргеевіч Ізаітка — беларускі мастак.
• Галіна Сцяпанаўна Васільева — беларуская мастачка.
• Мікалай Леанідавіч Генаў — заслужаны трэнер.
• Аркадзь Сцяпанавіч Казлоў — ганаровы грамадзянін г. Наваполацка (2008).
• Іван Епіфанавіч Аляксееў — Герой Савецкага Саюза.
• Вольга Антропава — Міс Беларусь-2004.
• Алесь Аркуш — беларускі паэт, эсэіст, выдавец.
• Уладзімір Арлоў — беларускі пісьменнік.
• Валянцін Вячаслававіч Базыльчык (1935—1993) — вучоны ў галіне арганічнай хіміі, доктар хімічных навук. Заслужаны дзеяч навукі Чувашыі^[25].
• Лявон Пятровіч Баршчэўскі — беларускі філолаг, перакладчык.
• Юлій Саламонавіч Берзін — савецкі пісьменнік.
• Максім Андрэевіч Вавілаў — савецкі ваенны дзеяч.
• Пятро Васючэнка — беларускі пісьменнік.
• Барыс Галёркін — інжынер, спецыяліст у галіне тэорыі пругкасці, матэматык, акадэмік АН СССР.
• Навум Гальпяровіч — беларускі паэт і журналіст.
• Максім Гальпяровіч — беларускі гісторык, галоўны рэдактар «Беларускага гістарычнага часопіса».
• Дзмітрый Кайгародаў — біёлаг, фенолаг, арнітолаг, папулярызатар прыродазнаўства, педагог.
• Аркадзь Цімафеевіч Караткоў — беларускі архітэктар.
• Валянцін Антонавіч Лукша — беларускі паэт.
• Вінцэсь Мудроў — беларускі пісьменнік.
• Ксенія Максімаўна Пагарэлая — беларуская арганістка.
• Еўфрасіння Полацкая (XII ст.) — беларуская асветніца, заступніца Беларусі. Прылічана да ліку праваслаўных святых.
• Параскева Полацкая — полацкая князёўна.
• Сімяон Полацкі (1629—1680) — выдатны беларускі і рускі паэт, асветнік, энцыклапедыст.
• Рагнеда Рагвалодаўна (966—1000) — княжна полацкая.
• Віктар Антонавіч Рыбчынскі — беларускі акцёр тэатра і кіно
• Алесь Савіцкі — беларускі пісьменнік
• Сяргей Пятровіч Сахараў — беларускі фалькларыст
• Францыск Скарына (каля 1490 — каля 1551) — усходнеславянскі першадрукар, асветнік, перакладчык.
• Лера Сом — беларускі паэт, празаік, бард.
• Усяслаў Брачыславіч (~1029 — 14.4.1101) — князь полацкі.
• Хаджы Хасроў (да 1563 — пасля 1595) — персідскі дыпламат.
• Міхаіл Львовіч Хейфец — беларускі вучоны ў галіне тэхналогіі машынабудавання
• Мэры Энцін — амерыканская пісьменніца.
• Ігар Мікалаевіч Шаруха (нар. 1968) — географ, краязнаўца.
• Нінэль Шчасная — беларускі жывапісец і графік.
• Віктар Іванавіч Яронька — Герой Савецкага Саюза (1944). Ганаровы грамадзянін Наваполацка.
• Якаў Палачанін — удзельнік Неўскай бітвы  (руск.) (бел. супраць шведаў, якія напалі на Наўгародскую зямлю.
• Сяргей Юльянавіч Шлапак (нар. 1952) — беларускі палітык.
• Аляксандр Міхайлавіч Галёркін (нар. 1916) — савецкі жывапісец.

• Алаверды, Арменія
• Мінгечаур, Азербайджан
• Фрыдрыхсгафен, Германія

Полацку прысвечана апавяданне «Полацак» са зборніка «Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях» Яна Баршчэўскага. Аўтар апісвае горад у пачатку XIX стагоддзя, калі ён навучаўся там у Полацкай езуіцкай акадэміі. Апрача акадэміі, у апавяданні згадваюцца царква святой Сафіі і Спаса-Ефрасіннеўскі манастыр, касцёл святога Стафана, святога Ксаверыя і святога Казіміра (ні адзін са згаданых касцёлаў не захаваўся), царква Барыса і Глеба (не захавалася), маёнтак Экіманія, Валовае возера. У Полацку адбываюцца падзеі апавядання «Твардоўскі і вучань», горад ускосна згадваецца ў шэрагу іншых апавяданняў са зборніка.

• Полацкае Евангелле
• Полацкае княства
• Франкскі меч з Полацка
• Спіс вуліц Полацка
• Полацкі веснік
• Трудовая смена

• Краткий топонимический словарь Белоруссии / В. А. Жучкевич. — Минск: Издательство Белорусского государственного университета, 1974. — 447 с. — 12 700 экз. С. 301.

	Полацк у Вікіцытатніку
	Полацк на Вікісховішчы

• Раздзел «Полацак — крывіцкая сталіца» на сайце «Весткі» Архівавана 5 сакавіка 2008.
• Полацк Архівавана 22 сакавіка 2013. на афіцыйным сайце Рэспублікі Беларусь Архівавана 25 жніўня 2010.
• Раздзел «Полацк» на сайце «Радзіма майго духу»
• Навіны Полацка на сайце Westki.info Архівавана 27 кастрычніка 2010.
• Надвор’е ў Полацку
• ePOLOTSK.com — гісторыя і краязнаўства Полацка
• Полацак. Сталіца першай дзяржавы / Загадкі беларускай гісторыі на YouTube
• Проект «Война народная» (6 серия): Цель особенной операции «Звездочка». Партизаны Беларуси (видео) (руск.). www.tvr.by -- государственный телеканал «Беларусь 1». (7 жніўня 2023). Праверана 10 лютага 2024.
• Цель особенной операции «Звездочка». Партизаны Беларуси. Проект телеканала «Беларусь 1» «Война народная» (руск.). дублікат сюжэта tvr.by на youtube.com (7 жніўня 2023). Праверана 10 лютага 2024.