Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). Ako se pravilno ne potkrijepe pouzdanim izvorima, sporne rečenice i navodi mogli bi biti izbrisani. Pomozite Wikipediji tako što ćete navesti validne izvore putem referenci te nakon toga možete ukloniti ovaj šablon.
Astronomija, koja etimološki znači "zakonzvijezda" (od grč.astronomia = astros+nomos) je nauka koja obuhvata promatranje i objašnjenje događaja koji se dešavaju izvan Zemlje i njene atmosfere. Ona izučava porijeklo, evoluciju, te fizikalna i hemijska svojstva tijela koja možemo promatrati na nebu (a koja se nalaze izvan Zemlje) kao i procese koji ih obuhvataju.
Astronomija je jedna od onih nauka gdje amateri igraju još ključnu ulogu, posebno u otkrićima i promatranju prolaznih pojava. Astronomiju ne treba miješati s astrologijom, pseudonaukom koja pokušava predvidjeti ljudsku sudbinu na osnovu praćenja putanja nebeskih tijela [1].
Iako ove dvije naučne oblasti dijele isto porijeklo, ipak se mnogo razlikuju [2].
Naučnici koji se bave astronomijom se zovu astronomi. Astronomi koriste naučni metod dok astrolozi ne koriste.
Astrognozija je grana astronomije koja se bavi vještinom prepoznavanja sazviježđa i nebeskih objekata na nebu.
Astrohemija proučava hemijske supstance koje su pronađene u Svemiru, obično u molekularnim gasovitim oblacima, njihovu formaciju, interakciju i destrukciju
Astrobiologija proučava postanak i evoluciju bioloških sistema u Svemiru
Astrometrija proučava putanje nebeskih tijela u Svemiru i njihove promjene, te definira koordinatni sistem i kinematiku nebeskih tijela
Stelarna evolucija proučava evoluciju zvijezda od njihovog nastanka pa sve do kraja, kao i zvjezdane ostatke
Stelarna formacija proučava uvjete i procese koji dovode do stvaranja zvijezda u unutrašnjosti plinovitih oblaka, kao i procese nastanka njih samih
Arheoastronomija je interdisciplinarna nauka koja povezuje astronomiju i arheologiju i koristi historijske zabilješke nastale prije postanka moderne astronomske nauke radi proučavanja prošlih astronomskih događaja
Podjela prema elektromagnetskom spektru
Veliki sateliti koji služe za proučavanje neba
Optička astronomija opisuje tehnike koje se upotrebljavaju za otkrivanje i analizu svjetlosti u i neznatno u blizini talasnih duzina koje se mogu uočiti golim okom (oko 400-800 nm).
Infracrvena astronomija se bavi otkrivanjem infracrvenog zračenja (talasnih dužina većih od talasnih dužina crvene svjetlosti).
Radioastronomija u potpunosti koristi instrumente za otkrivanje talasnih dužina svjetlosti od milimetarskog do centimetarskog reda veličine.Ovi prijemnici su slični onima koji se koriste u radio-televizijskim prijenosima.
Visokoenergetska astronomija pročava nebeska tijela i njihove sisteme koji odašilju elektromagnetsko zračenje vrlo velikih energetskih talasnih dužina.
Optička i radioastronomija se praktikuje u prizemljenim opservatorijama,jer je atmosfera prozirna pri ovim talasnim dužinama.Vodena para teško apsorbuje infracrvenu svjetlost,pa se opservatorije za
astronomiju infracrvenog zračenja lociraju na visokim i sušnim mjestima, te u Svemiru.
Astronomija je vjerovatno jedna od najstarijih prirodnih nauka čiji počeci sežu u daleku prošlost. Rana astronomija se zasnivala na posmatranju i predviđanju kretanja vidljih nebeskih tijela, naročito planeta i zvijezda.
Drevne kulture su nebeska tijela poistovjećivali sa božanstvima i duhovima. Dovodile su u vezu ova tijela i njihove putanje sa fenomenima poput kiše, sušnih sezona, plime i oseke. Postoji općeprihvaćeno
mišljenje da su prvi "profesionalni" astronomi bili svećenici i da je njihovo poimanje nebesa smatrano "božanskim".
Svjetski kalendari su uređivani prema kretanjima Sunca i Mjeseca (na osnovu mjerenja dužine dana,mjeseca i godine), i bili su od važnosti poljoprivrednim društvima koja su vodila računa o tačnom vremenu žetve i sjetve. Današnji savremeni kalendar se temelji na starorimskom kalendaru prema kome se godina dijelila na dvanaest mjeseci koji su imali ili po trideset ili po trideset i jedan dan. Razni su rimski carevi naknadno pravili izmjene na kalendarima, a Gaj Julije Cezar je podstakao reformu kalendara i uveo prijestupnu godinu.
Grčki su astronomi dali veliki doprinos razvoju astronomije, ali se napredak u Evropi gotovo zaustavio u srednjem vijeku, dok je u islamskom svijetu astronomija cvjetala i doživljavala renesansu i veliki napredak. Arapski astronomi su bili veoma napredni i njihova djela su vjerovatno kasnije preuzeli kršćanski učenjaci[potreban citat]. I dan danas većina najsjajnijih zvijezda nosi arapska imena ili korijen iz tih imena.
Djela Nikole Kopernika su predlagala heliocentrični sistem (iako je bio ranije otkriven od strane islamskih učenjaka[potreban citat]). Njegovo djelo su zaštitili, proširili i prepravili po svom ukusu Galileo Galilei i Johannes Kepler. Posljednji od njih dvojice je predvidio
sistem koji tačno u detalje opisuje kretanja planeta oko Sunca kao središta. Međutim on nije razumio osnove zakona o kojima je pisao, te je to prepušteno Newtonovom pronalasku nebeske dinamike i njegovom zakonu gravitacije, koji predstavlja konačno objašnjenje kretanja planeta.
Astrofizika je tek postala mogućom kada se došlo do shvatanja da elementi koji sačinjavaju druga nebeska tijela sačinjavaju i Zemlju, i da za njih vrijede isti fizikalni zakoni. Zvijezde su otkrivene mnogo kasnije da bi bili daleki objekti, i s pojavom spektroskopije dokazano je da su vrlo slične našem Suncu, ali s različitim rangom temperatura, masa i veličina. Postojanje naše galaktike, Mliječnoga Puta, kao zasebne grupe zvijezda je međutim tek dokazano o XX vijeku, zajedno s postojanjem "vanjskih galaktika", i ubrzo kasnije sa širenjem Svemira uočenom pri udaljavanju većine galaktika od nas.
Kosmologija, disciplina koja je usko povezana sa astronomijom, je učinila veliki napredak tokom XX vijeka, s modelom vrućeg velikog praska teško podržanim astronomskim i fizikalnim dokazima, kao što su kosmičko pozadinsko mikrovalno zračenje, Hubbleov zakon i kosmološko mnoštvo elemenata.
^Unsöld, Albrecht; Baschek, Bodo (2001). The New Cosmos: An Introduction to Astronomy and Astrophysics. Translated by Brewer, W.D. Berlin, New York: Springer. ISBN3-540-67877-8.
