Nakon toga dolazi u Zenicu i piše za ”Oslobođenje” i “Našu riječ”. Godine 1976. biva osuđen na četiri i po godine zatvora zbog članka u novinama “Naša riječ”, a tokom služenja kazne sin mu je poginuo u saobraćajnoj nesreći, a supruga izvršava samoubistvo.[2]
Kondžiću nakon izlaska na slobodu živi kao beskućnik, spavajući na klupama, željezničkoj stanici i lokalnim haustorima, boraveći i po šahtovima za parno grijanje.[3][4]
Godine 1994, 22. oktobra spalio je svoje knjige pred Općom bibliotekom u Zenici, izuzev djela "Žive muke". U to vrijeme mediji su prenosili da se radilo o protestu zbog stradanja građana BiH u ratu, ali poslije se ispostavilo da je Kondžić time reagirao na svoj status i odnos države prema njemu i drugim kolegama književnicima.[5] Dobija posao prvo u Muzeju grada Zenice, pa zatim u Centru za kulturu.
