Ernest Meissonier

Ernest Meissonier
Persona informo
Ernest Meissonier
Naskonomo	Jean-Louis-Ernest Meissonier
Naskiĝo	21-an de februaro 1815 (1815-02-21) en Liono
Morto	31-an de januaro 1891 (1891-01-31) (75-jaraĝa) en Parizo
Tombo	Cimetière de la Tournelle (en) vd
Lingvoj	franca vd
Ŝtataneco	Francio vd
Alma mater	Lycée Charlemagne (en) vd
Familio
Edz(in)o	Élisa Meissonier (en) Emma Steinheil (en) vd
Infanoj	Charles Meissonier (en)  ( Emma Steinheil (en) ) vd
Profesio
Okupo	skulptisto politikisto pentristo ilustristo vd
Laborkampo	Pentrado vd
Aktiva en	Parizo • Romo • Nederlando vd
Verkado
Verkoj	1814, La Campagne de France ❦ Antibes. La promenade à cheval ❦ Au cabaret. Reître et lévrier vd
Postenoj Postenoj prezidanto (1890–) Mayor of Poissy (en) (1878–1879) vd
Honorigoj Honorigoj (1889)  Granda Kruco de la Honora Legio (1880)  Granda Oficiro de la Honora Legio (1867)  Komandoro de la Honora Legio (1856)  Oficiro de la Honora Legio (1846)  Kavaliro de Honora Legio vd
Membrecoj Membrecoj Société héliographique (en) Société Nationale des Beaux-Arts Reĝa Svedia Akademio de Liberaj Artoj Reĝa Akademio de Artoj (honora membro) Akademio de Belartoj de Francio vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Jean-Louis Ernest Meissonier (en franca [mɛsɔnje]; 21a de februaro 1815 – 31a de januaro 1891) estis franca pentristo de klasikismo kaj skulptisto fama pro siaj portretoj de Napoleono, de liaj armeoj kaj de militaraj temoj. Li dokumentis sieĝojn kaj armeajn manovrojn kaj estis la instruisto de Édouard Detaille.

Meissonier ĝuis grandan sukceson en sia vivodaŭro, kaj estis aklamita kaj pro sia majstreco de la fajna detalaro kaj pro la fekunda manlaboremo. La angla artokritikisto John Ruskin ekzamenis lian verkaron detale pere de lupeo, "admirante la manan lertecon de Meissonier kaj okulon por sorĉaj detaletoj".^[1]

La verkoj de Meissonier atingis enormajn prezojn kaj en 1846 li aĉetis grandan domon en Poissy, foje konata kiel Grande Maison. La Grande Maison enhavis du grandajn studiojn, nome vintra ateliero, situa sur la pinta planko de la domo, kaj sur grunda nivelo vitrotegmenta anekso nome somera ateliero. Meissonier mem diris, ke lia domo kaj temperamento apartenis al alia epoko, kaj kelkaj, kiel la kritikisto Paul Mantz ekzemple, kritikis la ŝajne limigitan repertorion de la artisto. Kiel Alexandre Dumas, li elstaris en pentrado de scenoj de kavalerio kaj vira aventuraro antaŭ fono de antaŭ-revolucia kaj antaŭ-industria Francio, specializante en scenoj de la vivo el 17a kaj 18a jarcento.

• 
  La sieĝo de Parizo en 1870, 1884.
• 
  Napoleono la 3-a en la Batalo de Solferino, 1863.
• 
  Kartoludo,
  1861.
• 
  Ripozo post la batalo
• 
  Studo de galopanta ĉevalo, s.d.
• 
  Mem-portreto, oleskizo,
  ĉ. 1865.
• 
  Fino de la kartoludo, ĉ. 1870
• 
  La markizo de Manzanedo,
  1872.
• 
  La kartoludistoj,
  1872.
• 
  La filozofo,
  1878.
• 
  Leland Stanford,
  1881.
• 
  Portreto de la Marŝalo Ney, Duko de Elchingen
• 
  Barikado
• 
  La kartoludistoj, 1863, Metropola Muzeo de Arto
• 
  Soldato ludanta teorbon, 1865, Metropola Muzeo de Arto
• 
  Generalo kaj helpanto, 1869, Metropola Muzeo de Arto

• Alexandre, Histoire de la peinture militaire en France (Paris, 1891)
• Laurens, Notice sur Meissonier (Paris, 1892)
• Gréard, Meissonier (Paris and London, 1897)
• T. G. Dumas, Maîtres modernes (Paris, 1884)
• Ch. Formentin, Meissonier, sa vie—son œuvre (Paris, 1901)
• J. W. Mollett, Illustrated Biographies of Modern Artists: Meissonier (London, 1882)

• Marc Gotlieb, The plight of emulation: Ernest Meissonier and French salon painting (Princeton University Press, 1996) (ISBN 0-691-04374-4), (ISBN 978-0-691-04374-6)
• Patricia Mainardi, The end of the Salon: art and the state in the early Third Republic (Cambridge; New York: Cambridge University Press, 1993) (ISBN 0-521-43251-0)