Mei njoggen jier waard Lee nei in ynternaat yn Oxford stjoerd, om him klear te steamen foar de prestizjeuze priveeskoalle fan Eton. Hoewol't Lee dêr yndie in talittingseksamen foar ôflei, koed er troch syn minne skoare op it mêd fan wiskunde gjin stúdzjebeurs besette. Om't syn styfheit net ree wie om 'e hege kosten fan in oplieding yn Eton te beteljen, learde Lee ynstee fierder oan it Wellington Kolleezje, in minder prestizjeuze priveeskoalle, dêr't er him ûnderskate yn 'e stúdzje fan 'e klassiken, Latyn en Gryksk. Oan 'e oare kant wied er net goed yn sport, en briek er gauris mei sin de regels, wat him faak op in wan bruien kaam te stean (ynklusyf ien kear foar it feit dat er te faak in wan bruien krige). Mei santjin jier moast er yn 1939 syn stúdzje oan it Wellington Kolleezje in jier foartidich ôfbrekke doe't syn styfheit fallyt gie. Koarte tiid letter skiede syn mem fan syn styfheit, en moasten Lee en syn suster wurk sykje om harsels te ûnderhâlden. Hy fûn in baantsje as klerk op it kantoar fan 'e rederijUnited States Lines, dat er lykwols mar koart hold.
Doe't de Sovjet-Uny ein 1939Finlân binnenfoel en de Winteroarloch útbriek, reizge Lee nei Skandinaavje om as frijwilligertsjinst te nimmen yn it Finske Leger. Hy en oare Britske frijwilligers waarden op in feilige ôfstân fan it front ynset foar bewekking, dat Lee naam nea diel oan 'e gefjochten. Nei't er weromkeard wie nei syn heitelân, koed er fannijs oan it wurk by United States Lines. Yn 'e rin fan 1940 joech er him by de Home Guard, de Britske boargerwacht. Nei it ferstjerren fan syn heit, op 12 maart1941, dy't wollen hie dat syn soan krekt as hysels yn 'e Britske lânmacht tsjinne, melde Lee him ynstee oan by de loftmacht, de Royal Air Force.
Fan de simmer fan 1941 ôf wied er earst in hoart stasjonearre yn Súd-Rodeezje, it tsjintwurdige Simbabwe, dêr't er syn oplieding ta piloat ôfmeitsje soe. Op syn ien nei lêste trainingsflecht waard er lykwols oerfallen troch pineholle en begûn er dûbeld te sjen, wêrnei't by him in ôfwiking oan 'e eachsenuw fêststeld waard dy't makke dat er nea wer sels fleane meie soe. Foar Lee, dy't alhiel ferslingere rekke wie oan fleanen, kaam dat nijs as in slimmen klap, en in skoft lang hong er mar wat doelleas om. Uteinlik dreau syn wil om wat konstruktyfs te dwaan him derta dat er him oanmelde by de ynljochtingedifyzje fan 'e RAF.
Lee as piloat fan 'e RAF yn it krekt befrijde Rome, yn 1944.
Under de lêste dagen fan 'e Slach om Monte Cassino ûntsnapte Lee op 'e nij oan 'e dea doe't ien fan 'e fleantugen fan syn squadron by it opstiigjen delstoarte, en hy delknoffele boppe-op in op skerp steande bom. Nei ôfrin fan 'e slach, dy't útrûn op 'e befrijing fan Rome, besocht Lee dy stêd, dêr't er in moeting hie mei Nicolò Carandini, in neef fan syn memmes, dy't yn it Italjaanske ferset fochten hie. De lêste trijefearns jier fan 'e oarloch brocht Lee yn noardlik Itaalje troch. Nei eigen sizzen tsjinne er yn syn tiid yn Noard-Afrika ek in hoart by it Special Operations Executive (SOE) en de Long Range Desert Patrol, de foarrinner fan 'e hjoeddeiske kommando-ienheidSAS, mar dêroer hat er nea details jaan wold. Nei de Alliëarde oerwinning wied er fanwegen it feit dat er floeiend Frânsk en Dútsk spriek, belutsen by de opspoaring fan nazy-oarlochsmisdiedigers, oant er yn 1946 ôfswaaide mei de rang fan flight lieutenant (ekwifalint mei de rang fan kaptein yn 'e Keninklike Loftmacht).
Aktearkarriêre
Nei't er weromkeard wie nei Londen, koe Lee himsels net mear as kantoarklerk sjen, en in oanbod om 'e klassiken te ûnderwizen sloech er ôf om't er syn Latyn te roastich fûn. Uteinlik wie it syn efterneefNicolò Carandini, dy't tsjin dy tiid de nije Italjaanske ambassadeur yn it Feriene Keninkryk wurden wie, dy't him oanrette om akteur te wurden. Carandini stjoerde him nei syn freonFilippo del Giudice, it haad fan 'e filmstudioTwo Cities Films, en dy bea Lee in sânjierrich kontrakt oan. Lee makke syn debút as filmakteur yn 'e Goatyske românseCorridor of Mirrors, út 1947, dêr't er wolteld ien regel tekst yn hie. Syn "tiid as learjonge", sa't er it letter sels neamde, duorre tsien jier, wêryn't er meast ûnderstypjende rollen en eftergrûnpersonaazjes spile. Sa wie Lee û.m. te sjen (faak sûnder yn 'e begjintitels neamd te wurden) yn ferneamde films as Hamlet (1948), Captain Horatio Hornblower R.N. (1951), Quo Vadis? (1951) en Moulin Rouge (1952).
Yn 1957 spile Lee foar it earst yn in film foar de studio Hammer Film Productions, te witten The Curse of Frankenstein, as it Meunster fan Frankenstein. Dy rol late derta dat him in jier letter yn 'e film Dracula de titelrol oanbean waard. Dat wie sa'n súkses dat er neitiid almar wer yn deselde rol cast waard. Sa fertolke er de fampiergreve Dracula yn 1965 op 'e nij yn Dracula: Prince of Darkness. Yn dy film seit Lee gjin wurd, mar sizet er allinnich mar. Sels woed er hawwe dat de tekst dy't foar him skreaun wie, fan sa'n minne kwaliteit wie dat er wegere hie om dy út te sprekken, mar senarioskriuwerJimmy Sangster bewearde dat it skript nea tekst foar it personaazje fan Dracula omfetten hie. Lee sei ek dat Hammer him suver "sjantearre" om neitiid noch yn fierdere Dracula-films te spyljen, troch op him yn te praten en him foar te rekkenjen hoefolle minsken oft wurkleas wurde soene as hy, de stjer fan 'e filmrige, opstapte. Yn Dracula Has Risen from the Grave (1968), Taste the Blood of Dracula (1969) en Scars of Dracula (1970) hie Lee op 'e nij frijwol gjin tekst en ek los dêrfan net folle omhâns. Hy klage: "Se joegen my neat om te dwaan! Ik smeekte Hammer suver om my in diel fan 'e tekst brûke te litten dy't Bram Stoker skreaun hie. Ut en troch wist ik der sa'n tekstregel yn te smokkeljen." Nettsjinsteande Lee syn ûntefredenens wiene de films kommersjeel grutte súksessen, en makken se him ta in wiere filmstjer.
Christopher Lee en Peter Cushing yn Terror on the Shanghai Express, út 1973.
Tsjin 'e iere 1970-er jierren rekke de formule lykwols útwurke, en de beide foarlêste films fan 'e searje, Dracula A.D. 1972 (1972) en The Satanic Rites of Dracula (1973), brochten net folle jild mear yn 't laadsje. Tsjin dy tiid wie Lee sa dwers wurden dat er him op parsekonferinsjes iepentlik tsjin Hammer kearde. Neitiid makke de studio noch ien Dracula-film, The Legend of the 7 Golden Vampires (1974), mar dêr waard Lee net mear foar frege. Oare films dêr't Lee yn 'e 1950-er en 1960-er jierren yn meispile, wiene bgl. The Mummy (1959) en Raputin, the Mad Monk (1966), wêryn't er de titelrol fan Grigorij Raspûtin hie. Teffens died er trije Sherlock Holmes-ferfilmings: The Hound of the Baskervilles (1959), as sir Henry Baskerville, Sherlock Holmes and the Deadly Necklace (1962), as de grutte privee-detektive sels, en The Private Life of Sherlock Holmes (1970), as Holmes syn sels noch skranderder broer Mycroft. Teffens hied er in haadrol yn 'e Dútske (en Dútsktalige) film Das Rätsel der Roten Orchidee (1962). Hy die audysje foar The Longest Day (1962), oer de Alliëarde lânings op 'e kust fan Normanje op D-Day, mar waard dêrfoar ôfwiisd om't er "der net útseach as in militêr".
Yn 'e 1970-er jierren spile Lee û.m. Jekyll en Hyde yn I, Monster (1971), Lord Summerisle yn The Wicker Man (1973), dat syn persoanlike leaflingsfilm wie, de greve fan Rochefort yn The Three Musketeers (1973) en yn it ferfolch dêrop The Four Musketeers (1974), en de hiermoardner Francisco Scaramanga yn 'e James Bond-filmThe Man with the Golden Gun (1974). Fierders wurke er as ferteller-yn-byld sûnder euvelmoed mei oan 'e softcore-pornofilmEugenie (1970): "Ik hie gjin idee dat dat wie wat it wie, doe't ik ôfspriek om 'e rol te dwaan. Se fertelden my dat it oer markys De Sade gie. Ik fleach nei Spanje foar ien dei wurk [...] Der wiene withoefolle lju efter my [yn byld]. Dy hiene allegear de klean oan. Der wie neat aparts of nuvers oan. In freon sei: 'Witst eins wol datst yn in film spilest dy't op Old Compton Street draait?' Dat wie yn dy tiid wêr't sokke lju har films besochten. 'Grappich, hear,' sei ik. Dat ik gloep dêrsanne hinne yn in swiere momkape mei in dûnkere sinnebril op en in sjaal om, en fûn de bioskoop en dêr stie myn namme. Ik wie poerlulk! Der folge in heechoprinnende rûzje. Doe't ik dy deis út Spanje ôfreizge wie, hie eltsenien efter my fuort de klean útdien!"
Behalven yn it Feriene Keninkryk spile Lee ek op 'e nij yn ferskate Dútsktalige films op it Jeropeeskefêstelân. Dêrnjonken wied er yn 1972filmprodusint fan 'e horrorfilmNothing But the Night; dat wurk hied er lykwols gjin aardichheid oan en sadwaande wie dat foar him ien kear mar nea wer. Yn 1977, doe't er der skjin syn nocht fan hie dat er yn syn heitelân almar wer typecast waard as de smjunt yn horrorfilms, ferfear Lee nei de Feriene Steaten. Syn earste Amerikaanske film wie de rampefilmAirport '77, dy't noch datselde jiers útkaam. Hy ferraste freon en fijân troch op útnûging mei te dwaan oan it komyskesketcheprogrammaSaturday Night Live, op 'e Amerikaanske tillefyzje. Dêr siet regisseurSteven Spielberg yn it publyk, dy't him op basis fan syn optreden dêre in rol taparte yn 'e komeedzje1941 (1978).
Neitiid wie Lee noch te sjen yn films as Sleepy Hollow (2005), Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007), Triage (2009) en Hugo (2011). Ek yn 2011 wurke er mei oan 'e film The Hobbit: An Unexpected Journey, in prequel fan 'e Lord of the Rings-trilogy. Dêryn spile er nochris de tsjoender Saruman, mar no as in guodlik âldman, foàr't er troch de demon Sauron korrumpearre waard. Om't Lee op syn jierren net mear nei Nij-Seelân ta doarst te fleanen (dêr't de film opnommen waard), brocht regisseur Peter Jackson de filmset nei Lee ta, yn Londen.
Lee nimt de Spirit of Medal-priis yn ûntfangst, yn 2010.
Lee, mei syn djippe basstim, gie sjongen nea út 'e wei, mar pas op jierren ûntjoech er him ta in sjonger. Syn meast opfallende ierdere optreden op dat mêd wie syn rol yn 'e komeedzje anneks rockmusicalThe Return of Captain Invincible (1983), wêryn't er û.m. it nûmer Name Your Poison song. Syn earste kontakt mei it heavy metal-subsjenre fan 'e hardrock hied er yn 2004, doe't er mei de Italjaanske metalartyst Fabio Lione in duët song foar de singleThe Magic of the Wizard's Dream, fan it albumSymphony of Enchanted Lands II fan 'e bandRhapsody of Fire.
Nei ferskate oare gearwurkings mei dy band brocht Lee yn 2010, yn 'e âlderdom fan 88 jier, syn earste eigen heavy metal-album út, mei as titelCharlemagne: By the Sword and the Cross. Dat waard yn metal-fermiddens mei loovjende kritiken ûntfongen, en itselde jiers noch bekroand mei de Spirit of Medal-priis op 'e Metal Hammer Golden Gods-seremoanje. Yn juny2012 brocht Lee syn earste fideoklip út foar it nûmer The Bloody Verdict of Verden (oer it Bloedbad fan Verden).
Christopher Lee mei syn frou Birgit Krøncke, yn 2009.
Yn 2013, doe't er 91 wie, kaam Lee syn twadde heavy metal-album út: Charlemagne: The Omens of Death. Dêrmei hied er mei-iens it rekôr yn 'e hannen de âldste metalartyst út 'e skiednis fan it sjenre te wêzen. Yn desimber2013 krong Lee mei 91 jier en seis moannen de hitlisten binnen (oant it 22ste plak) mei it nûmer Jingle Hell fan syn EPA Heavy Metal Christmas Too. Dêrmei wied er de âldste artyst dy't ea yn 'e hitlisten stien hie (it rekôr wie dêrfoar yn 'e hannen fan Tony Bennett, dy't itselde yn 2011 mei 85 jier lapt hie). Lee gie troch mei sjongen oant yn 2015, mei't er sei: "Ik wit net hoelang't ik der noch wêze sil, dus eltse dei moat fierd wurde en dat wol ik diele mei myn fans."
Ein 1950-er jierren wie Lee ferloofd mei de Sweedskeealfrouwe Henriette von Rosen, dy't er met hie yn in Stokholmskenachtklub. Har heit, greve Fritz von Rosen, seach him lykwols as skoansoan net sitten, en kaam hieltyd mei nije easken om in houlik ûnmooglik te meitsjen. Earst moast der nei de ferloving in jier wachte wurde om te trouwen; doe hierde de man privee-detektives yn om Lee nei te gean; dêrnei moast Lee mei referinsjes op 'e lapen komme (dêrby ferwiisde Lee û.m. troch nei kollega-akteur Douglas Fairbanks jr.). Doe't der gjin lek of brek oan him bliek te wêzen, easke Von Rosen dat Lee foar it houlik de tastimming wûn fan 'e Sweedske kening Gustaaf VI Adolf. Tafalligerwize hie Lee de kening jierren tefoaren ris met op 'e set fan 'e film Tales of Hans Andersen, en wist er sadwaande de fereaske tastimming te bemachtigjen. Lykwols besleaten hy en Henriette neitiid dochs mar fan 'e hiele saak ôf te sjen (neffens Lee sels fanwegen de finansjele ûnwissichheid fan syn karriêre as akteur).
Mids 2015 waard Lee mei hertproblemen en swierrichheden op it mêd fan sykheljen opnommen yn it Chelsea and Westminster Hospital yn Londen. Sadwaande fierde er dêr op 7 juny fan dat jier yn besletten fermidden syn 93ste jierdei. Koart nei dy fiering, noch deselde deis, kaam Lee yn it sikehûs te ferstjerren. Syn frou hold it bekendmeitsjen fan syn dea tsjin oant 11 juny, sadat de famylje earst ynljochte wurde koe. De persize oarsaak fan Lee syn dea is ûnbekend.
.svg){kind=small}
_2.jpg)
