Ba fhile Úcránach, scríbhneoir, ealaíontóir, pearsa phoiblí agus pholaitiúil, béaloideasaí agus eitneagrafaí [1][2] é Taras Hryhorovych Shevchenko, ar a dtugtar freisin Kobzar Taras, nó go simplí Kobzar (bard i gcultúr na hÚcráine is ea kobzar (Úcráinis:кобзар)) Breathnaítear ar a oidhreacht liteartha mar bhunchloch na nua- litríochta Úcráinise agus, den chuid is mó, na nua-Úcráinise, cé go bhfuil sí difriúil ó theanga a chuid dánta. Ba í caint na ndaoine a chleachtadh sé ina chuid scríbhinní, seachas teanga ”shaorga” liteartha.[3] Tá cáil ar Shevchenko freisin as an iliomad sárshaothar a rinne sé mar phéintéir agus mar maisitheoir.[2]
Ba chomhalta é den Acadamh Impiriúil Ealaíon. (Rúisis: Российская Академия художеств) Cé nach raibh sé riamh ina bhall de Bhráithreachas na Naomh Cyril agus Methodius, (Úcráinis: Кирило-Мефодіївське братство, (Rúisis: Кирилло-Мефодиевское братство), sa bhliain 1847 ciontaíodh Shevchenko go polaitiúil as neamhspleáchas na hÚcráine a chur chun cinn go follasach, ag scríobh dánta i dteanga na hÚcráine, agus as magadh a dhéanamh ar bhaill Theach Impiriúil na Rúise. Murab ionann agus baill an chumainn nár thuig go raibh smaoineamh ar an Úcráin neamhspleách mar thoradh ar a ngníomhaíocht, de réir na bpóilíní rúnda, ba é curadh an neamhspleáchais é.[4][5]
Saol
Óige
Bothán tuismitheora i Kyrylivka (sráidbhaile Shevchenkove anois, réigiún Zvenigorodsky, an Úcráin). Taras Shevchenko, peann luaidhe, 09/1843
Rugadh Taras Shevchenko ar 9 Márta i sráidbhaile Moryntsi, contae Zvenyhorodka, Gobharnóireacht Chív, Impireacht na Rúise (sa lá atá inniu ann Zvenyhorodka Raion, an Úcráin). Ba é an tríú leanbh tar éis a dheirfiúr Kateryna [6] agus a dheartháir Mykyta,[6] de theaghlach tuathánach seirfeach Hryhoriy Ivanovych Shevchenko (1782?–1825) agus Kateryna Yakymivna Shevchenko (Boiko) (1782? - 6 Lúnasa 1823), iad araon faoi úinéireacht an tiarna talún Vasily Engelhardt. De réir finscéalta an teaghlaigh, ba Cosacaigh iad sinsir Taras a d'fhóin san Óstach Zaporizhzhia agus a ghlac páirt in éirí amach na gCosacach an 17ú agus an 18ú haois. Cuireadh iad siúd a ghlac páirt sna héirí amach faoi chois go brúidiúil i Cherkasy, Poltava, Cív, agus Chernihiv, eachtra a chur isteach ar an ngnáthshaol sóisialta ar feadh blianta fada ina dhiaidh sin. Rinneadh sclábhaithe den chuid is mó den daonra áitiúil ansin agus fágadh iad i ngreim ag an mbochtaineacht.
