O primeiro mosteiro foi fundado no ano 657 polo rei de Northumbria, o anglosaxónOswiu (Oswy ou Oswio) co nome de Streoneshalch (antigo nome de Whitby[1][2]). O rei nomeou a dama Hilda, abadesa de Hartlepool e sobriña de Edwin, primeiro rei cristián de Northumbria, como primeira abadesa. O nome Streoneshalh crese que significaba baía fortificada ou baía da torre en referencia a un suposto asentamento romano que existía previamente no lugar, aínda que nunca se demostrou esta afirmación e propuxéronse teorías alternativas, como que o nome signifique asentamento de Streona, en referencia a Eadric Streona[3], pero é improbable xa que Streona morreu en 1017 e a denominación de Streoneshalh foi moi anterior[4].
A abadía foi creada como cohospitae ou mosteiro dobre, con monxes e monxas de rito celta separados pero baixo o mando dunha única abadesa, como era costume entre os asentamentos celtas. Foi o fogar do gran poeta do reino de Northumbria, Cædmon. Alí, era o vaqueiro da comunidade mais por iniciativa da abadesa Hilda foi educado para se converter en monxe e crear composicións poéticas e cantos sagrados[5].
En 664 tivo lugar na abadía o sínodo de Whitby, no que rei Oswiu ditaminou que a Igrexa de Northumbria adoptaría o cálculo romano da Pascua e a tonsura monástica romana, no curucho, en lugar da celta, na fronte de orella a orella. Este sínodo marcou o principio do final da influencia da Igrexa celta e da abadía de Iona no reino e, por extensión, en Inglaterra, en favor dos costumes romanos.
Streoneshalch foi atacado por piratas daneses en sucesivas incursións de Ivar Ragnarsson e Ubba entre 867 e 870 e o lugar permaneceu abatido durante máis de 200 anos. A existencia de Prestebi, ou morada dos sacerdotes en nórdico antigo, no reconto eclesiástico de Domesday pode sinalar que houbo certa reactivación da vida relixiosa despois da destrución danesa[6]. O antigo mosteiro que posteriormente se daría a Reinfrid estaba composto por unhas 40 ruínas monasteria vel oratoria, similares ás ruínas monásticas irlandesas, con numerosas capelas e celas[7].
Refundación
Reinfrid, un soldado de Guillermo o conquistador, converteuse en monxe trala conquista normanda de Inglaterra e viaxou a Streoneshalh[8], que entón era coñecido como Prestebi ou Hwitebi (o "asentamento branco" en nórdico antigo) e pediu a sir William de Percy permiso para habitar as ruínas do mosteiro celta. O barón non só lle outorgou a abadía, senón tamén dous carucatos de terra e medios para a súa reconstrución e manutención. Sir Serlo de Percy, irmán do fundador, uniuse a Reinfrid no novo priorado baixo a advocación de san Pedro e santa Hilda de Whitby, dependente da abadía de Fountains e onde se seguía a regra de san Bieito[7].
A doazón orixinal de William de Percy non só incluía o mosteiro de San Pedro en Streoneshalch, senón tamén a cidade e o porto de Whitby coa súa igrexa parroquial de Santa María e seis capelas dependentes en Fyling, Hawsker, Sneaton, Ugglebarnby, Dunsley e Aislaby, cinco muíños (entre eles, o de Ruswarp, o lugar de Hackness con dous muíños e a igrexa parroquial de Santa María, ademais da Igrexa de San Pedro en Hackness "onde os nosos monxes serviron a Deus, morreron e foron enterrados" e varios outros agasallos enumerados no memorial do libro do abade[7].
O primeiro prior dende a refundación, Reinfrid, gobernou durante moitos anos e morreu accidentalmente, sendo soterrado en San Pedro en Hackness. Sucedeuno, como prior, Serlo de Percy[7].
Disolución e historia posterior
O segundo mosteiro durou ata que foi destruído por mandato de Henrique VIII de Inglaterra en 1540, durante a disolución dos mosteiros. En 1914, a abadía de Whitby foi bombardeada polos cruceirosalemánsVon der Tann e Derfflinger[9], co obxectivo de destruír o posto de sinais de gardacostas sito no extremo do cabo. Scarborough e Hartlepool tamén foron atacados. A abadía sufriu danos considerables durante o ataque, que durou dez minutos[10].
Influencias literarias
Os edificios da abadía quedaron en ruínas e serviron como fonte de pedra, pero seguiu sendo un fito importante para os navegantes e axudou a inspirar o escenario da abadía de Whitby no libro Drácula de Bram Stoker (1897)[11], que se desenvolve nos arredores de Whitby[12], entre outros lugares. As ruínas son agora propiedade do English Heritage, que é tamén o estamento encargado do seu mantemento.
↑"Whitby Abbey". whitby-yorkshire.co.uk. Consultado o 21-08-2017.
↑Wade Labarge, Margaret (2003). La mujer en la Edad Media (en tapa dura 1ª ed.). San Sebastián: Nerea. p. 27. ISBN84-89569-88-6.
↑'Parishes: Whitby', in A History of the County of York North Riding: Volume 2, ed. William Page (London, 1923), pp. 506-528. British History Online http://www.british-history.ac.uk/vch/yorks/north/vol2/pp506-528 [accessed 19 August 2017].
↑ 7,07,17,27,3'Houses of Benedictine monks: Abbey of Whitby', in A History of the County of York: Volume 3, ed. William Page (London, 1974), pp. 101-105. British History Onlinehttp://www.british-history.ac.uk/vch/yorks/vol3/pp101-105 [accessed 19 August 2017].
↑'Houses of Benedictine monks: Abbey of Whitby', in A History of the County of York: Volume 3, ed. William Page (London, 1974), pp. 101-105. British History Onlinehttp://www.british-history.ac.uk/vch/yorks/vol3/pp101-105 [accessed 21 August 2017].
