Estudou na universidade de Toquio, onde un dos seus profesores foi o coñecido arquitecto Kenzō Tange. Ao finalizar os seus estudos traballou con el ata 1963, e estableceu entón o seu propio despacho.
Os primeiros proxectos de Isozaki caracterizáronse pola combinación da tradición xaponesa coas modernas estruturas realizadas con tecnoloxía moi avanzada. A partir de 1970 o seu estilo foi cambiando, e comezou a substituír os elementos tradicionais por elementos posmodernistas, é dicir, formas como bóvedas, esferas e outros elementos.
Isozaki introduciu nos seus deseños espazos ben definidos que teñen un significado determinado. A estrutura do edificio convértese nun elemento que fai de conexión entre a realidade e a ilusión que crea a contemplación dos volumes da obra.
Isozaki, a pesar do cambio de estilo que realizou, seguiu combinando elementos orientais con elementos occidentais, algo que fixo con mestría e polo que se lle valorou en todo o mundo. Conseguiu incorporar aos seus edificios orixinais efectos visuais, de maneira que a contemplación destes varía segundo o ángulo desde o que se observan.
Isozaki foi distinguido con numerosos premios internacionais, como o da Asociación de Arquitectos do Xapón, o da Royal Institute of Architects británico e o da American Academy, entre outros moitos. Isozaki foi profesor visitante en varias universidades importantes, entre elas as de Harvard, Yale e Columbia.
_1.jpg)
