Un sepulcro natural. O paisaxismo existente modifícase o menos posible e só se permiten marcas de pedra.
O enterro natural é o enterramento dunha persoa morta no chan, por exemplo no solo dun bosque habilitado para ese fin, dun xeito que non inhibe a descomposición e permite reciclar o corpo de forma natural. É un método de enterro alternativo a outros costumes funerarios occidentais contemporáneos.
Motivación
O corpo prepárase sen conservantes químicos nin desinfectantes como o fluído embalsamador, xa que estes destrúen os microbios que descompoñen o cadáver, para non contaminar o chan. Pódense utilizar materiais biodegradables como cadaleito ou sudario, pero nunca unha bóveda de enterramento que impida o contacto do corpo coa terra. A fosa debe ser pouco profunda para permitir a actividade microbiana, semellante ao compost. Os enterros naturais poden realizarse en propiedade privada (suxeitos a lei) e en calquera cemiterio que permita a técnica.
A finalidade é evitar os danos ambientais causados polas técnicas convencionais, pero algúns dan un paso máis e buscan restaurar o hábitat autóctono e salvar así as especies ameazadas.[1] Estas técnicas chámanse "enterros de conservación". Ademais, outros propuxeron borrar os rastros humanos da zona e deixala para a permacultura a perpetuidade.
A primeira regulación oficial dos enterramentos naturais fíxose nos Estados Unidos, pero xa se utilizaron antes no Reino Unido e a práctica coincide coa que usaban na antigüidade case todas as culturas.[2][1]
Vantaxes fronte ao enterramento convencional
Cada ano, 22.500 cemiterios estadounidenses enterran aproximadamente:
3.130 m³ de fluído de embalsamamento, que normalmente inclúe formaldehido.[3]
O formaldehido usado para o embalsamamento desintegra a madeira, os produtos químicos son liberados no chan e o chan vólvese inerte. Ademais, a exposición dos traballadores do tanatorio ao produto químico é canceríxena.[4][5]
Os cofres están feitos de diversos materiais, a maioría deles non biodegradables (o 85% son de aceiro estampado e madeira maciza), e a cola necesaria para adherir os detalles metálicos contén formaldehido. Ambos compoñentes producen contaminación directa no terreo, o que o fai infértil.
Pola súa natureza, este tipo de enterramento é a práctica funeraria máis económica de todas: non implica a compra dun cadaleito, o pago dunha taxa ao cemiterio nin o achegamento aos gastos dunha cremación.[6][7][8][9][10][11]
Debido ao alto nivel de contaminación dos cemiterios comúns e, sobre todo, ao espazo terrestre que requiren, a tendencia actual de futuro son os "cemiterios naturais": lugares nos que só descansan os defuntos por enterramento natural.
Lápidas
Seguindo a filosofía do enterramento natural, utilízanse unha variedade de métodos non contaminantes como lápidas, pero agora estase facendo popular rexistrar as coordenadas no GPS e non usar marcadores físicos.[7] Antes usaban madeira ou pedras e aínda é habitual plantar unha árbore de cores para simbolizar un monumento vivo.
Prácticas alternativas
No mundo existen outros métodos que se diferencian segundo a cultura, pero que buscan o mesmo obxectivo: a harmonía coa natureza.
Enterro no ceo
No Tíbet e Mongolia, os familiares levan os restos do falecido a unha montaña: seccionanos e déixaos ao aire libre para servir de alimento aos voitres. O enterro do ceo ou enterro celestial[12] é unha práctica sagrada no budismo.[13]
Enterro no mar
O enterro no mar só é bo se se fai co corpo nun sudario ou outro pano lixeiro (como unha bandeira) e sen formaldehido nin outros produtos químicos, que permitan o seu consumo polos animais.[14]
Lugares famosos
O enterro natural practicouse dende hai miles de anos, seguramente foi o primeiro e unha fosa común sempre utiliza esta práctica. A invención das criptas, sarcófagos e tumbas é posterior, os mausoleos son modernos e todo.
No século XIX, Francis Seymour Haden, a través dun folleto, volveu "popularizar" o enterramento natural no Reino Unido (hoxe está permitido en todo o Estado) e desde alí estendeuse por todo o mundo, principalmente naqueles países de influencia anglosaxoa. O folleto explicaba como as prácticas funerarias actuais mitigan o proceso de descomposición e un cadáver podrecido contamina o aire e a terra.
Reino Unido
Utilízanse bosques con árbores densas e coloridas, a práctica aumentou masivamente desde 1993 e calcúlase que hai máis de 300 "cemiterios naturais".[15]
Hai un gran número de cemiterios naturais en Australia, pero o máis destacado é o Lake Macquarie Memorial Park na cidade do mesmo nome, que se atopa dentro dunha reserva natural.[16]
EUA
Hai dous cemiterios naturais famosos en California: Purissima Cemetery en Half Moon Bay e Fernwood Cemetery; que ten 130.000 m², prohibe as lápidas e está situado en Mill Valley.[17]
Debido ao videoxogo Silent Hill, o Joshua Small Cemetery en Maine (o estado onde se atopa a cidade ficticia) é mundialmente famoso. Trátase dun terreo de 150 hectáreas preto dun lago, rodeado de camiños rochosos e cuberto de extensas árbores, cuxos enterramentos naturais máis antigos datan de 1800 e que aparecen en Silent Hill 2 (2001).[18]
Na relixión
A lei xudía prohibe embalsamar o corpo e considérao unha profanación. Simplemente lávase o defunto, envólvese en liño ou muselina e colócase nun cadaleito de madeira que non debe ter metal. Adoita ter buratos no fondo para acelerar a descomposición dos restos. Non se usan bóvedas de enterramento (salvo que o requira o cemiterio) e en Israel os xudeus son enterrados sen cadaleito: só envoltos.
A lei islámica indica que o cadáver debe ser lavado e enterrado só envolto en pano branco, para preservar a dignidade.[19]
Na cultura popular
Nas grutas vaticanas (lugar onde están enterrados os papas), Paulo VI, finado en 1978, é o único que foi enterrado en solo natural: tal e como dispuxo no seu testamento.
A serie da HBOSix Feet Under, contou con enterro natural na súa última tempada (2005).
Na serie Prison Break, Season Two (2006), o pai de Michael Scofield ten un enterro natural.
↑ 1,01,1Holden, Matthew H.; McDonald-Madden, Eve (2018). "Conservation from the Grave: Human Burials to Fund the Conservation of Threatened Species" (en inglés)11: n/a. ISSN1755-263X. doi:10.1111/conl.12421.
↑O fluído de embalsamamento cambia químicamente no acto de preservar o corpo e non está presente en gran medida como fluído. Esta figura refírese ao fluído de embalsamamento antes de ser introducido no corpo.
