Fernando Primo de Rivera y Sobremonte, nado en Sevilla o 24 de xullo de 1831 e finado en Madrid o 23 de maio de 1921,[1] primeiro marqués de Estella e primeiro conde de San Fernando da Unión, foi un militar e político español.
Traxectoria
Fernando foi fillo do destacado mariño José Primo de Rivera e tío do ditador Miguel Primo de Rivera.[3]
Carreira militar
Combateu durante a Terceira Guerra Carlista e trala toma de Lizarra, Afonso XII concedeulle o título de Marqués de Estella.[3] Entre 1880 e 1883 foi Capitán Xeneral de Filipinas. En 1897 foi nomeado de novo capitán xeneral nas illas, en substitución de Camilo García de Polavieja, onde conseguiu empuxar ás montañas ás tropas de Emilio Aguinaldo con quen asinou en 1897 o Pacto de Biak-na-Bato polo que o insurxente filipino comprometíase a exiliarse en Hong Kong. En 1898, durante a súa estancia en Filipinas, outorgóuselle a Cruz Laureada de San Fernando. En abril de 1898 sería relevado no cargo e substituído por Basilio Augustín e Dávila.
Foi ministro da Guerra de forma interina en 1874 e 1875, nos inicios da Restauración;[6] anos despois ocupou de forma oficial a carteira durante os gobernos conservadores de Antonio Maura en 1907 e de Eduardo Dato en 1917.[3]
Morte
Morreu sobre as 2:30 AM do 23 de maio de 1921, no seu domicilio da rúa de Serrano 25, en Madrid.[7] O enterro tivo lugar ao día seguinte na Sacramental de San Isidro e a el acudiron personalidades como Antonio Maura, o Conde de Romanones, Valeriano Weyler, Joaquín Milans del Bosch, José Bascarán y Federic, o seu sobriño Miguel Primo de Rivera, Diego Arias de Miranda ou Manuel de Burgos e Mazo.[8]
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
_Pillars_of_Hercules_Variant.svg){kind=small}
