Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Guerra de Independencia dos Estados Unidos de América

Guerra de Independencia dos Estados Unidos de América

Rendición de Lord Cornwallis despois do Asedio de Yorktown, Batalla de Trenton, Morte do Xeneral Warren na Batalla de Bunker Hill, Batalla de Long Island, Batalla de Guilford Court House
Data 19 de abril de 1775 – 14 de xaneiro de 1784[1]
Lugar Leste de América do Norte, Xibraltar, Illas Baleares, América Central;
Posesións coloniais francesas, neerlandesas e británicas

Augas costeiras europeas, Mar do Caribe, océanos Atlántico e Índico.

Resultado Vitoria americana
Belixerantes
Estados Unidos

Francia[2]
España[3]
Nativos americanos

Co-belixerantes:
Países Baixos[4]
Mysore[5]

Gran Bretaña
  • Leais
  • Alemáns auxiliares

Nativos americanos

Líderes
George Washington

Nathanael Greene
Horatio Gates
Jean-Baptiste de Rochambeau
François de Grasse
Bernardo de Gálvez

 Sir William Howe

Thomas Gage
Sir Henry Clinton
Lord Cornwallis
John Burgoyne
Richard Howe

Forzas en combate
Estados Unidos:

40 000[6]
Sen barcos de batalla
53 outros barcos[7] 5 000 mariñeiros[7]

Aliados:
12 000 franceses (en América)
63 000 franceses e españois (en Xibraltar)
146 barcos[8]

Nativos aliados: Descoñecidos

Gran Bretaña:

39 000[6]
7 500 (en Xibraltar)
94 barcos[8]
171 000 mariñeiros[9]

Forzas leais:
19 000[10]

Alemáns auxiliares:
30 000[11]

Aliados nativos: 13 000[12]

Baixas
Estados Unidos:
6 824 mortos en batalla
25 000–70 000 mortos totais no conflito[6][13]

Francia: 10 000 mortos en batalla (o 75% no mar) España: 5 000[14]

Gran Bretaña:
4 000 mortos en batalla[6]
1 243 mariñeiros mortos en batalla, 42 000 desertores, 18 500 mortos por enfermidade (1776-1780)[15]
Polo menos 24 000 mortos totais

Alemáns: 1 800 mortos en batalla
7 774 mortos totais[6]

A Guerra Revolucionaria dos Estados Unidos de América (1775–1783), tamén coñecida como Guerra de Independencia dos Estados Unidos de América[16] e Guerra Revolucionaria nos Estados Unidos, foi un conflito armado entre Gran Bretaña e as Trece Colonias de América do Norte, que declararon unilateralmente a súa independencia como Estados Unidos de América.[17][18] O conflito tivo lugar maioritariamente no continente americano. En 1778, Francia, tomando vinganza pola súa derrota na Guerra dos Sete Anos, asinou unha alianza coa nova nación. O conflito acadou a categoría de guerra mundial con Gran Bretaña combatendo con Francia, España e os Países Baixos. A loita tamén se produciu na India entre a Compañía Británica das Indias Orientais e o Reino de Mysore aliado dos franceses.

A guerra tivo a súa orixe na resistencia de moitos americanos ós impostos aprobados no parlamento británico, que eles consideraban inconstitucionais. As protestas patrióticas escalaron até boicots e a destrución dun cargamento de té no Boston Tea Party. O goberno británico castigou a Massachusetts pechando o porto de Boston e quitándolles o seu autogoberno. Os patriotas responderon coa creación dun goberno da provincia na sombra e fóra de Boston. As outras Trece Colonias apoiaron a Massachusetts e formaron o Congreso Continental para coordinar a súa resistencia, organizando comités e convencións que se apoderaron de xeito efectivo do poder dos gobernos reais. En abril de 1775 comezou a loita entre a milicia de Massachusetts e os regulares británicos en Lexington e Concord. O Congreso Continental designou o Xeneral George Washington para facerse cargo das milicias que asediaron as forzas británicas en Boston, forzándoas a evacuar a cidade en marzo de 1776. O Congreso supervisou a guerra, dándolle a Washington o control sobre o Exército Continental, quen tamén controlou as milicias estatais.

O 2 de xullo de 1776, o Congreso Continental votou formalmente pola independencia e proclamou a Declaración do 4 de xullo.[19] Namentres, os británicos reuniron forzas para esmagar a revolta. Sir William Howe derrotou a Washington, capturando Nova York e Nova Jersey. Porén, Washington foi quen de capturar un destacamento en Trenton e expulsou os británicos fóra da maioría de Nova Jersey. En 1777 o exército de Howe lanzou unha campaña contra a capital nacional en Philadelphia, non podendo axudar á forza de separación de Burgoyne dende o Canadá. O exército de Burgoyne quedou atrapado e rendeuse despois da Batalla de Saratoga en outubro de 1777. Esta vitoria americana animou a Francia a entrar na guerra en 1778, seguida por España en 1779.

En 1778, despois de fracasar nos estados do norte, os británicos mudaron de estratexia e centráronse nas colonias do sur, onde se propoñían alistar moitos rexementos de leais. Nun principio, as forzas británicas tiveron éxito en poñer Xeorxia e Carolina do Sur baixo o seu control en 1779 e 1780, pero o apoio dos leais foi menor do agardado. En 1781, as forzas británicas movéronse cara a Virxinia, pero o seu movemento foi bloqueado pola vitoria naval francesa. Washington tomou o control no asedio franco-americano de Yorktown e capturou a forza completa británica, composta por máis de 7 000 homes. A derrota en Yorktown puxo o Parlamento Británico en contra da guerra, e a comezos de 1782 votaron o remate das operacións ofensivas en América do Norte. Porén, a guerra contra Francia e España continuou, e as tropas británicas defenderon Xibraltar contra o longo asedio franco-español, mentres a Royal Navy conseguía vitorias chave, especialmente na Batalla de Saintes en 1782. En 1783, o Tratado de París rematou coa guerra e reorganizou a soberanía dos Estados Unidos sobre o territorio delimitado aproximadamente no que hoxe é Canadá polo norte, Florida polo sur e o río Mississippi polo oeste. Francia cobrou a súa vinganza e unha gran débeda nacional interna, mentres España adquiría as colonias de Gran Bretaña en Florida.[20][21]

A sublevación das colonias británicas

No século XVIII Gran Bretaña posuía trece colonias na costa leste de América do Norte. Nelas foise xerando un crecente descontento contra o dominio británico que desencadeou unha sublevación. As causas que a provocaron foron as seguintes:

  • Difusión das ideas ilustradas e liberais que formulaban a existencia de dereitos e liberdades cidadáns, a soberanía nacional e a división de poderes. Con elas poñíanse as bases ideolóxicas da Revolución.
  • Aumento dos tributos sobre os colonos, que gravaban os documentos oficiais, o té, o vidro e outros produtos.
  • Restricións ás actividades comerciais das colonias, para defender os intereses económicos británicos.

O descontento estalou en 1773 en Boston cando os colonos botaron un cargamento de té inglés ao mar (motín do té). A represión británica e o envío de tropas fixo aflorar sentimentos nacionais nas colonias, o que deu lugar á Declaración de Independencia, do 4 de xullo de 1776, redactada por Thomas Jefferson, e á guerra contra os británicos.

Notas

  1. ↑ O cesamento da violencia proclamouse no Congreso o 11 de abril de 1783. O tratado final de paz non foi asinado até o 3 de setembro de 1873 e foi ratificado o 14 de xaneiro de 1784. As hostilidades na India continuaron até xullo de 1783.
  2. ↑ (1778–83)
  3. ↑ (1779–83)
  4. ↑ (1780–83)
  5. ↑ (1780-84)
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Duncan, Louis C. MEDICAL MEN IN THE AMERICAN REVOLUTION Arquivado 21 de xuño de 2019 en Wayback Machine. (1931).
  7. ↑ 7,0 7,1 Jack P. Greene and J. R. Pole. A Companion to the American Revolution (Wiley-Blackwell, 2003), p. 328.
  8. ↑ 8,0 8,1 Jonathan Dull, A Diplomatic History of the American Revolution (Yale University Press, 1985), p. 110.
  9. ↑ Mackesy (1964), pp. 6, 176 (British seamen).
  10. ↑ Jasanoff, Maya, Liberty's Exiles: American Loyalists in the Revolutionary World (2011).
  11. ↑ A. J. Berry, A Time of Terror (2006) p. 252
  12. ↑ Greene and Pole (1999), p. 393; Boatner (1974), p. 545.
  13. ↑ Howard H. Peckham, ed., The Toll of Independence: Engagements and Battle Casualties of the American Revolution (Chicago: University of Chicago Press, 1974).
  14. ↑ Necrometrics (ed.). "Spanish casualties in The American Revolutionary war.". 
  15. ↑ Parliamentary Register (1781), p. 269.
  16. ↑ Os escritores británicos refírense a ela como "Guerra de Independencia Americana", "Rebelión Americana", ou "Guerra Americana de Independencia". Véxase Omohundro Institute of Early American History and Culture, Bibliography en Michigan State University Arquivado 05 de decembro de 2006 en Wayback Machine. para o uso dos títulos.
  17. ↑ Neste artigo, os habitantes das Trece colonias que apoioaron a Revolución Americana son chamados "americanos", con referencias ocasionais como "patriotas", "rebeldes" ou "revolucionarios". Os colonos que aopiaron ós británicos e se opuxeron á revolución son chamados "Leais" ou "Tories". A área xeográfica das Trece Colonias é a miúdo chamada simplemente "América".
  18. ↑ Merrill Jensen, The Founding of a Nation: A History of the American Revolution, 1763-1776 (2004).
  19. ↑ "King George refuses Olive Branch Petition". The History Channel Website. 2014. Consultado o 29 de novembro de 2014. 
  20. ↑ Dull, A Diplomatic History of the American Revolution, ch. 18.
  21. ↑ Lawrence S. Kaplan, "The Treaty of Paris, 1783: A Historiographical Challenge", International History Review, setembro de 1983, Vol. 5, Issue 3, pp 431–42.
Kembali kehalaman sebelumnya