Lois I da Provenza

Lois I da Provenza
	;
Nome orixinal	(fr) Louis Ier d'Anjou
Biografía
Nacemento	23 de xullo de 1339 ; Vincennes, Francia
Morte	20 de setembro de 1384 (45 anos); Bisceglie, Italia (pt)
Lugar de sepultura	Bisceglie (pt)
Governor of Brittany (en)
Conde de Anjou
Duque de Anjou
Actividade
Ocupación	monarca
Outro
Título	Count of Provence and Forcalquier (en) (1382–1384); Titular King of Naples (en) (1382–1384); Duke of Calabria (en) (1380–1382); Duque de Anjou (1360–1384); Lord of Guisa (en) (1360–1384); Conde de Maine (1351–1384); Conde de Anjou (1351–1360)
Familia	House of Valois-Anjou (en)
Cónxuxe	Marie of Blois, Duchess of Anjou (1360 (Gregoriano)–)
Fillos	Mary of Anjou, Lois II de Nápoles, Charles of Anjou
Pais	Xoán II de Francia e Bona de Luxemburgo
Irmáns	Maria de França, Duquesa de Bar; Xoana de Valois, raíña de Navarra; Isabel de França, Condessa de Vertus; Carlos V de Francia; Filipe II, Duque da Borgonha; João, Duque de Berry
Descrito pola fonte	Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890); Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Lois I de Anjou, nado en Vincennes, Francia, 1339 e finado en Bari, Italia, en 1384, foi conde de Anjou (1356 - 1384), elevado a duque en 1360, rei de Nápoles, conde da Provenza e emperador de Constantinopla (1383 - 1384) e rei de Xerusalén.

Traxectoria

Orixes familiares

Naceu o 23 de xullo de 1339, sendo o segundo fillo varón do rei Xoán II de Francia e de Xudit de Bohemia.

Mocidade

Por petición súa, en xuño de 1374 un exército castelán e francés cercou Baiona, un punto clave de comunicación entre o Reino de Navarra e o Reino de Inglaterra^[1]. Os casteláns cercaron por mar e por terra, pero a resistencia da cidade e a falta de colaboración francesa obrigaron a levantar o asedio.

Subida ao trono

Á morte do seu irmán, o rei Carlos V de Francia, en 1380 presidiu o consello de rexencia, sendo rexente do seu sobriño, Carlos VI de Francia, ata 1382. Deixou Francia para converterse en rei de Nápoles á morte da raíña Xoana I de Nápoles, que o adoptara en 1380 como sucesor do seu reino.

Esta sucesión anómala fixo que Lois I só puidese herdar o condado da Provenza, deixando o Reino de Nápoles en mans do segundo primo da raíña Xoana Carlos III de Nápoles. Pero o 30 de agosto de 1383 Lois I tomou o título de rei de Sicilia, sendo rei de Nápoles e de Xerusalén, o que supuxo unha dualidade de reis no reino de Nápoles.

Matrimonio e descendentes

Casou con María Châtillon-Blois, filla de Carlos de Blois e Xoana de Penthièvre, en 1360. Deste matrimonI naceron tres fillos:

María de Anjou (1370 - c. 1383).
Lois II de Anjou (1377 - 1417), conde da Provenza e duque de Anjou.
Carlos de Anjou ( 1380 - 1404 ), príncipe de Tarento e conde de Étampes.

Sucedeuno o seu segundo fillo Lois II de Anjou, que loitou contra os seus curmáns Anjou-Durazzo polo Reino de Nápoles.

Devanceiros

16. Filipe III de Francia

8. Carlos de Valois

17. Isabel de Aragón

4. Filipe VI de Francia

18. Carlos II de Anjou

9. Margarida de Anjou

19. María de Hungría

2. Xoán II de Francia

20. Hugo IV de Borgoña

10. Roberto II de Borgoña

21. Iolanda de Dreux

5. Xoana de Borgoña

22. Lois IX de Francia

11. Inés de Francia

23. Margarida da Provenza

1. Lois I de Nápoles

24. Henrique VI de Luxemburgo

12. Henrique VII do Sacro Imperio Romano Xermánico

25. Beatriz de Avesnes

6. Xoán I de Bohemia

26. Xoán I de Brabante

13. Margarida de Brabante

27. Margarida de Dampierre

3. Bona de Luxemburgo

28. Otokar II de Bohemia

14. Venceslau II de Bohemia

29. Cunegunda de Eslavonia

7. Isabel de Bohemia

30. Rodolfo I do Sacro Imperio Romano Xermánico

15. Xudite de Habsburgo

31. Xertrude de Hohenberg

Notas

↑ Los Trastamara y la Unidad Española (en castelán). Rialp. 1981. ISBN 8432121002. Arquivado dende o orixinal o 29 de agosto de 2016. Consultado o 13 de febreiro de 2020.

Véxase tamén

Bibliografía

Keane, Marguerite (2016). Material Culture and Queenship in 14th-century France: The Testament of Blanche of Navarre (1331-1398). Brill.
Rohr, Zita Eva (2016). Yolande of Aragon (1381-1442) Family and Power: The Reverse of the Tapestry. Palgrave Macmillan.

[1] Los Trastamara y la Unidad Española (en castelán). Rialp. 1981. ISBN 8432121002. Arquivado dende o orixinal o 29 de agosto de 2016. Consultado o 13 de febreiro de 2020.

[1]