Os Luch de primeira xeración, denominados tamén Altair, serviron de ligazón entre a estación espacial Mir, o transbordador espacial Buran e as naves Soiuz TM co control de terra. Eran construídos por NPO-PM e tiñan unha masa duns 2400 kg, con tres grandes antenas e multitude doutras máis pequenas. Cada satélite levaba a bordo tres transpondedores Arion. Estaban deseñados para unha vida en órbita de cinco anos. Os tres primeiros satélites Luch foron denominados Kosmos 1700, Kosmos 1897 e Kosmos 2054. Só ao cuarto se lle comezou a dar a denominación Luch, pasando a ser coñecido como Luch 1. Foron lanzados entre 1985 e 1994 a bordo de foguetes Proton K/DM-2.[2][1]
Luch de segunda xeración
Os Luch-2 (tamén denominados Gelios) substituíron os Luch de primeira xeración, aínda que finalmente só se chegou a lanzar o Luch-2 1, o 11 de outubro de 1995, tamén mediante un Proton K/DM-2. Unha segunda unidade foi destruída durante un incendio en Baikonur en xaneiro de 1995 e nunca foi arranxado nin substituído. Eran unha versión mellorada, cunha masa de 2600 kg e maior velocidade de transmisión, o que permitía retransmitir televisión en directo desde a Mir.[3][1]
Luch 5A e 5V
Os Luch 5A e 5V foron a continuación do Luch-2 1. Eran máis pequenos que os anteriores, cunha masa de 1148 kg e baseados no bus Ekspress 1000. Ambos foron lanzados usando foguetes Proton M, o primeiro 11 de decembro de 2011 e o segundo o 28 de abril de 2014. Usaban transpondedores en banda S e banda Ku e eran capaces de mover as súas dúas antenas principais para seguir obxectos en órbita. Luch 5V foi construído para substituír a Luch 4, que foi convertido nun satélite experimental.[4][1]
Luch 5B
Luch 5B foi lanzado o 2 de novembro de 2012 mediante un Proton M. Tiña unha masa de 1350 kg e usaba o bus Ekspress-1000. As súas antenas podían facer seguimento doutros satélites en órbita e levaba a bordo un dispositivo para enviar correccións diferenciais para o sistema de navegación global GLONASS.[5][1]
Luch Kh (Olimp-K) 1 e 2
Os dous Luch Kh, coñecidos tamén como Olimp-K, foron lanzados respectivamente o 27 de setembro de 2014 e o 12 de marzo de 2023, ambos mediante un Proton M. Teñen unha masa duns 3000 kg e usan o bus Ekspress-1000NTA. Teñen unha dobre función: proporcionar comunicacións gobernamentais seguras e facer tarefas de intelixencia electrónica.[6][1]
