|
Nobelio
Nobelio
|
| [[Ficheiro:|200px]]
|
|
|
| [[Ficheiro:{{{espectro}}}|300px|center]]
|
| Liñas espectrais do Nobelio
|
| Información xeral
|
| Nome, símbolo, número
|
Nobelio, No, 102
|
| Serie química
|
Actínidos
|
| Grupo, período, bloque
|
, 7, f
|
| Densidade
|
kg/m3
|
| Dureza
|
|
| Aparencia
|
Descoñecida
|
| N° CAS
|
10028-14-5
|
| N° EINECS
|
|
| Propiedades atómicas
|
| Masa atómica
|
259 u
|
| Raio medio
|
pm
|
| Raio atómico (calc)
|
pm
|
| Raio covalente
|
pm
|
| Raio de van der Waals
|
pm
|
| Configuración electrónica
|
[Rn] 5f14 7s2
|
| Electróns por nivel de enerxía
|
2, 8, 18, 32, 32, 8, 2
|
| Estado(s) de oxidación
|
2, 3
|
| Óxido
|
|
| Estrutura cristalina
|
|
| Propiedades físicas
|
| Estado ordinario
|
Sólido
|
| Punto de fusión
|
K
|
| Punto de ebulición
|
K
|
| Punto de inflamabilidade
|
{{{P_inflamabilidade}}} K
|
| Entalpía de vaporización
|
kJ/mol
|
| Entalpía de fusión
|
kJ/mol
|
| Presión de vapor
|
|
| Temperatura crítica
|
K
|
| Presión crítica
|
Pa
|
| Volume molar
|
{{{volume_molar}}} m3/mol
|
| Velocidade do son
|
m/s a 293.15 K (20 °C)
|
| Varios
|
| Electronegatividade (Pauling)
|
|
| Calor específica
|
J/(K·kg)
|
| Condutividade eléctrica
|
S/m
|
| Condutividade térmica
|
W/(K·m)
|
| 1.ª Enerxía de ionización
|
641,6 kJ/mol
|
| 2.ª Enerxía de ionización
|
1254,3 kJ/mol
|
| 3.ª Enerxía de ionización
|
2605,1 kJ/mol
|
| 4.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización4}}} kJ/mol
|
| 5.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización5}}} kJ/mol
|
| 6.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización6}}} kJ/mol
|
| 7.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización7}}} kJ/mol
|
| 8.ª enerxía de ionización
|
{{{E_ionización8}}} kJ/mol
|
| 9.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización9}}} kJ/mol
|
| 10.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización10}}} kJ/mol
|
| Isótopos máis estables
|
|
|
| Unidades segundo o SI e en condicións normais de presión e temperatura, salvo indicación contraria.
|
O nobelio[1][2] (anteriormente chamado unnilbio) é un elemento sintético da táboa periódica de símbolo No e número atómico 102, chamado así en honra do inventor Alfred Nobel. É o 11º elemento sintético da táboa periódica. O seu descubrimento realizouse por emisión de partículas alfa, é dicir, un ión de helio dobremente cargado. Só se produciron cantidades atómicas deste elemento. O nobelio é o décimo elemento máis pesado que o uranio producido sinteticamente e o 14º membro dos actínidos.
Foi identificado por vez primeira de xeito correcto en 1966 por científicos do Laboratorio Fliórov de Reaccións Nucleares en Dubna, Rusia (daquela, a Unión Soviética).[3] Sábese moi pouco sobre este elemento, pero os escasos experimentos químicos que se levaron a cabo permitiron estabelecer que el mesmo forma un ión bivalente estable en solución como tamén o ión trivalente predito, asociado coa súa pertenza ó grupo dos actínidos.
Notas
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para nobelio.
- ↑ "TERGAL". Consultado o 26/10/2017.
- ↑ Barber, Robert C.; Greenwood, Norman N.; Hrynkiewicz, Andrzej Z.; Jeannin, Yves P.; Lefort, Marc; Sakai, Mitsuo; Úlehla, Ivan M.; Wapstra, Aaldert Hendrik; Wilkinson, Denys H. (1993). "Discovery of the transfermium elements. Part II: Introduction to discovery profiles. Part III: Discovery profiles of the transfermium elements". Pure and Applied Chemistry 65 (8): 1757. doi:10.1351/pac199365081757.
Véxase tamén
Bibliografía
- "Táboa periódica dos elementos" (PDF). Consello da Cultura Galega, Xunta de Galicia, Real Academia Galega de Ciencias, Real Academia Galega e Ciencia Nosa. 2019.
- Bermejo, M. R.; González, A.; Vázquez, M. (2006). O nome e o símbolo dos elementos químicos (PDF). Xunta, Secretaría Xeral de Política Lingüística e CRPIH. ISBN 978-84-453-4325-8.
- Bermejo, M. R.; González, A.; Maneiro, M. (2018). Guía dos elementos químicos. Historia, propiedades e aplicacións. Xunta de Galicia e CRPIH. ISBN 978-84-453-5297-7.
- Silva, Robert J. (2011). "Chapter 13. Fermium, Mendelevium, Nobelium, and Lawrencium". En Morss, Lester R.; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean. The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements. Países Baixos: Springer. ISBN 978-94-007-0210-3. doi:10.1007/978-94-007-0211-0_13.
Ligazóns externas
|
|
