Rafael Cadenas, nado en Barquisimeto o 8 de abril de 1930, é un poeta, ensaísta e profesor universitario venezolano. Formou parte do colectivo literario «Tabla redonda» a comezos da década dos sesenta. En 1985 recibiu o Premio Nacional de Literatura de Venezuela e no 2009 o "Premio FIL" de Literatura en Lenguas Romances en México.
En 1946 publicou o seu primeiro poemario con prólogo de Salvador Garmendia mentres militaba no Partido Comunista de Venezuela. Polo que foi perseguido no réxime de Marcos Pérez Jiménez refuxiándose na illa de Trindade ata 1957. En Caracas escribe e publica Una isla (1958) e Los cuadernos del destierro (1960). Durante eses anos forma parte do grupo de debate político e literario «Tabla redonda», xunto con Manuel Caballero, Jesús Sanoja Hernández, Jacobo Borges etc. Por décadas foi mestre na Escuela de Letras da Universidade Central de Venezuela, onde coñeceu a obra de Rafael Dieste e seguindo a tradición de Hölderlin, Rilke e José Gorostiza.
O seu poema máis famoso é «Derrota» xunto ao seu poemario "Amante".
Obra
Poética
Cantos iniciales (1946)
Una isla (1958)
Los cuadernos del destierro (1960, 2001)
«Derrota» (1963) [poema publicado o 31 de maio en Clarín del viernes; compilado en 1970, xunto con Los cuadernos del destierro e Falsas maniobras]