A subdución ocorre ao longo de amplas zonas de subdución que, no presente, se concentran nas costas do océano Pacífico, no chamado cinto de lume do Pacífico, pero tamén hai zonas de subdución en partes do mar Mediterráneo, as Antillas e a costa índica de Indonesia. As zonas de subdución son áreas onde o alastramento oceánico iniciado dos rifts atopa compensación, isto é, onde as placas desaparecen. Este movemento descendente provoca a fusión do manto subxacente e induce ao vulcanismo.
Causas
A subdución é causada por dúas forzas tectónicas: unha que provén do pulo das dorsais mesooceánicas e outra que deriva do pulo de bloques.[2] Provoca recorrentes terremotos[1] de gran magnitude, os cales se orixinan na zona de Benioff. Tamén causa a fusión parcial de parte do manto terrestre, xerando magma que ascende dando lugar a volcáns.[3]
Zonas de subdución
As zonas de subdución son potenciais focos sísmicos. Os terremotos de consecuencias máis devastadoras están normalmente asociados a este encadramento xeolóxico. A fricción de dúas placas pode provocar a liberación repentina de enormes cantidades de enerxía, que resultaría nun terremoto. Algúns exemplos de sismos asociados a zonas de subdución son:
O ángulo de subdución, o ángulo que forma o plano da zona de Benioff coa superficie terrestre, pode variar entre cerca de 90° nas Marianas a tan só 10° no Perú.[4]
A codia oceánica que está en vías de ser subducida na fosa das Marianas é a codia oceánica máis antiga da Terra, se contar ofiolitas. A subdución empinada esta asociada á extensión do retroarco,[5] provocando a migración de codia dos arcos volcánicos e fragmentos de codia continental deixando atrás un mar marxinal.
Artimeva, Irina (2011). The Lithosphere: An Interdisciplinary Approach(en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN978-0521843966.
Kearey, Philip; Klepeis, Keith A.; Vine, Frederick J. (2009). Global Tectonics(en inglés) (3ª ed.). Hoboken (NJ): John Wiley and Sons Ltd. ISBN978-1405107778.
