Teodebaldo I, nado en ano descoñecido e finado no 746, (en alemán Theudebald ou Theudowald) foi un duque de Alamania da familia dos axilolfingos.
Traxectoria
Despois da morte do duque e, e pai, Gotfrido en 709, Teodebaldo e o seu irmán Lantfrido asumiron o cargo de duque dos alamáns. Ámbolos dous irmáns eran moi hostís aos mordomos de palacio francos. Probabelmente eran tamén irmáns de Odilón de Baviera, duque do Baviera.
O monxe Pirmino fundou a abadía de Reichenau no 724 baixo a protección do mordomo do palacio Carlos Martel no medio do ducado alamán, o que Lantfrido e Teodebaldo interpretaron como unha provocación. Teodebaldo expulsou entón ao abade Pirmino ob odium Karoli (por odio a a Carlos) no 727,[1] e no 732 tamén expulsou o discípulo de Pirmino e abade do mosteiro de Reichenau, Hedo.
No 730, Carlos Martel dirixiu unha campaña contra os duques Teodebaldo e Lantfrido. Lantfrido morreu ese mesmo ano durante unha campaña militar, e Teodebaldo converteuse entón no único duque. No 732, Teodebaldo foi deposto e expulsado de Alamania, pero á morte de Carlos Martel volveu para reclamar o seu ducado.
No ano 742 Teodebaldo rebelouse contra a autoridade nominal da monarquía merovinxia que entón exercían os dous mordomos de palacio Pipino o Breve e Carlomán. Os vascos, os bávaros (probabelmente comandados por Odilón e os saxóns subleváronse simultaneamente. Ese mesmo ano Teodebaldo invadiu o ducado de Alsacia, daquela gobernado polo duque Liutfrido I. O duque alsaciano foi probablemente morto xunto ao seu fillo loitando para os carolinxios.
En 744, Pipino invadiu o Xura de Suabia e perseguiu a Teodebaldo ao seu reduto da montaña sendo derrotado en Alsacia polos guerreiros de Pipino. E ao ano seguinte, Carlomán marchou de novo sobre o duque, esta vez derrotándoo e executando a moitos nobres no masacre de Cannstatt[2] polo que Alamania foi sometida de vez, e desde 746, Carlomán quedou como gobernante.[3]
Sucesión
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- Bachrach, Bernard S. (1972): Merovingian Military Organization, 481–751. Minneapolis: University of Minnesota Press. ISBN 978-0-8166-0621-4.
- Dizionario storico della Svizzera (ed.). "Alemanni". marcopolovr.it (en italiano). Archived from the original on 29 de setembro de 2007. Consultado o 8 de febreiro de 2021.
- Geuenich, Dieter (2005). Geschichte der Alemannen (en alemán). Stuttgart: W. Kohlhammer Verlag. ISBN 978-3-1702-3217-4.
- Hermann de Reichenau: Chronicon. En: Rudolf Buchner & Werner Trillmich, eds. (2000): Quellen des 9. und 10. Jahrhunderts zur Geschichte der Hamburgischen Kirche und des Reiches. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft. ISBN 978-3-5340-0602-1, pp. 615–707.
- Hummer, Hans J. (2005): Politics and Power in Early Medieval Europe: Alsace and the Frankish Realm 600 – 1000. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-5211-1448-6.
- Reuter, Timothy (1991): Germany in the Early Middle Ages 800–1056. Milton Park, Abingdon, Oxfordshire, Inglaterra, UK: Routledge. ISBN 978-0-5824-9034-5.
- Riché, Pierre (1992). Die Karolinger. Eine Familie formt Europa (en alemán). Múnic: Deutsche Verlags-Anstalt. ISBN 978-3-4210-6375-5.
Outros artigos
