O seu nome de nacemento era Joseph François Oscar Bernadotte. O nome francés Joseph François Oscar en sueco é Joseph Frans Oscar. Pero o propio rei e os escritores modernos escribiron o seu nome como Oscar, mentres que a familia real sueca utiliza a ortografía Oskar.[3]
Óscar promoveu a prosperidade económica dos seus dous reinos mellor que os seus antecesores. Buscou a paz e as reformas sociais que permitiran avanzar cara a un estado de dereito e de maiores liberdades, e pretendeu a integración política dos tres reinos nórdicos.
Pouco despois de que seu pai fora designado príncipe herdeiro da coroa sueca (o 21 de agosto de 1810), Óscar ocupou o terceiro lugar na liña sucesoria, tras ser recoñecida a descendencia masculina de Bernadotte como herdeira. Nese tempo Óscar viaxou a Suecia e recibiu o título de duque de Södermanland por parte do rei Carlos XIII.[4]
Dado o seu importante lugar na liña sucesoria, Óscar aprendeu rapidamente a lingua sueca, o que lle permitiu desempeñar o posto de intérprete de seu pai.
En 1812 foi nomeado tenente coronel do exército, en 1815 foi ascendido a coronel e, en 1817, a xeneral.
Cando Jean-Baptiste Bernadotte se converteu en rei (co nome de Carlos XIV Xoán de Suecia) en 1818, Óscar foi elevado a príncipe herdeiro de Suecia e Noruega. En 1819 foi nomeado xeneral dos exércitos sueco e noruegués e recibiu o mando de varios destacamentos de infantaría, artillaría e cabalaría.
Desde febreiro de 1824 o príncipe ocupou brevemente o cargo de vicerrei de Noruega e, xunto coa súa esposa, estableceu a súa residencia na cidade de Kristianía. O 11 de outubro declinou o cargo e regresou a Estocolmo. Novamente sería vicerrei de 1833 a 1834, cando participou na refundación do parlamento noruegués. Nos anos seguintes, cando o seu pai estaba de visita en Noruega, Óscar encargouse por vez primeira do goberno.
Foi director da Real Academia Sueca das Artes e da Universidade de Lund en 1824. Cultivou tamén a litografía e a composición musical. Neste último campo, o príncipe herdeiro Óscar compuxo unha marcha fúnebre que se interpretou no funeral de do rei Carlos XIII; este foi o seu primeiro traballo público de alto nivel. A fama desta composición foi amplamente difundida, e Ludwig van Beethoven escribiulle ao seu pai, Carlos Xoán, ofrecéndose para contribuír ao desenvolvemento do talento musical do príncipe herdeiro. Había unha vella amizade entre Beethoven e Carlos Xoán, establecida no período en que Bernadotte residiu en 1798 como ministro francés en Viena.[6]
En 1840 publicou un escrito acerca do sistema penitenciario sueco, onde expuso as súas propostas de reforma do mesmo, impugnando a pena de morte, a tortura e a deportación, e favorecendo a mellora das condicións carcerarias e dos dereitos humanos nas prisións. A súa obra foi traducida a varios idiomas europeos (noruegués, alemán, francés, holandés, inglés, italiano) e fíxoo merecedor da gran prestixio internacional.
Óscar tomou as rendas do goberno o 8 de marzo de 1844 e foi coroado en Estocolmo o 28 de setembro do mesmo ano (nunca foi coroado en Noruega). Desde un principio o seu goberno estivo restrinxido pola pugna no parlamento entre liberais e conservadores, así como polo seu consello de ministros bastante plural e pola súa propia irresolución.
O rei mostraba certas tendencias liberais moderadas, posición que resultou incómoda tanto para a ala conservadora como para a liberal, o que supuxo o rexeitamento continuo das propostas enviadas polo monarca. A presión exercida desde o parlamento foi fundamental para os constantes cambios no seu consello de ministros. Concedeu especial interese á política social e pronunciouse en reiteradas ocasións por reformar o sistema xurídico e penal sueco.
Entre as reformas que puido levar a cabo houbo algunhas importantes destinadas a mellorar a economía do país, como foron a simplificación fiscal e a lexislación aduaneira para o libre comercio. No aspecto social logrou a liberdade de prensa —que foi aproveitada para criticar o rei—, o gravame sobre as bebidas alcohólicas, o establecemento da maioría de idade para as mulleres solteiras aos 25 anos, e o impulso a unha maior liberdade relixiosa.
Para calmar a inconformidade dos noruegueses, estableceu a igualdade dos dous reinos no seo da unión e dotou esta dun emblema que foi incorporado á bandeira de ambos os reinos. Buscou sen éxito a integración social dos dous pobos, o que botou por terra unha asociación duradeira no futuro.
Política exterior
Óscar simpatizou co movemento escandinavista xurdido nos grupos estudantís de Copenhague a metade do século XIX e tivo varias reunións co rei de DinamarcaCristián VIII que propiciaron o acercamento entre ambos os Estados. Cando pouco despois de inicado o reinado de Frederico VII estalou a guerra dos Ducados entre Dinamarca e a Confederación Xermánica e Prusia, Óscar I decidiu intervir do lado danés e enviar tropas sueco-norueguesas a Fionia e Xutlandia e, posteriormente, ao norte de Schleswig. As tropas non tiveron unha participación bélica, senón máis ben actuaron como un factor de presión política. A paz asinouse en 1852, manténdose a integridade do reino de Dinamarca.
Óscar terminou coa política condescendente do seu pai cara a Rusia. Durante a guerra de Crimea decidiu declarar a neutralidade de Suecia-Noruega en decembro de 1853. Porén foi presionado por Francia e Gran Bretaña en 1855 para participar na coalición contra o tsar. Óscar pretendía nas negociacións coas potencias occidentais arrincar Finlandia (perdida por Suecia) do dominio ruso. Pese a todo, Suecia-Noruega non puido entrar na guerra, pois o conflito terminou pouco despois (abril de 1856). Óscar participou nas negociacións de paz, pero só puido obter a desmilitarización das illas Åland e, en contrapartida, a inimizade con Rusia.
En 1856, Óscar retomou a súa política escandinavista e entrou en contacto, por medio de emisarios, cos daneses proclives a esta política, o mesmo que con Frederico VII. Pero Francia e Gran Bretaña pronunciáronse en contra dunha posíbel unión nórdica, e o rei danés finalmente desistiu.
Últimos anos
A saúde de Óscar I, sempre débil, comezou a agravarse a principios da década de 1850 e, en 1857, empeorou drasticamente. Ante a imposibilidade de gobernar, o seu fillo Carlos foi nomeado rexente por acordo do parlamento de ambos os reinos o 25 de setembro dese mesmo ano. Despois dunha longa agonía, falecieu en Estocolmo o 8 de xullo de 1859. Os seus restos mortais repousan na Igrexa de Riddarholmen desa cidade.
↑O 4 de xullo de 1911 a Société archéologique colocou unha placa conmemorativa no edificio.
↑Anders (29 de setembero de 2011): "Från Gustaf till Gustav". Språktidningen. [1]Arquivado 11 de xaneiro de 2015 en Wayback Machine..
↑ 4,04,14,2"Oskar" en Nordisk familjebok, 2ª edición, 1914, pp.999-1000.
↑De pé, de esquerda a dereita: príncipe Augusto, duquesa Sofía de Nassau, duque Óscar, príncipe da coroa Karl e princesa Euxenia. Sentados, de esquerda a dereita: raíña Xosefina, rei Óscar I, princesa Luísa e princesa da coroa Luísa.
Edholm, Erik af (1944): Svunna dagar: ur förste hovmarskalken Erik af Edholms dagböcker. Upplevelser under Karl XIV Johans och Oskar I:s tid. Stockholm: Norstedt & Söner. (en sueco).
Ernby, Birgitta; Martin Gellerstam, Sven-Göran Malmgren, Per Axelsson & Thomas Fehrm (2001): Oskar I. Norstedts första svenska ordbok. Stockholm: Norstedts ordbok. ISBN 91-7227-186-8. (en sueco).
McNaughton, Arnold (1973): The book of kings: A royal genealogy. Volume 1. Londres: Garnstone Press. ISBN 978-0-9003-9119-4(en inglés).
Sandberg, Thorsten (1999): "Reformprinsen". Lund: Populär historia. ISSN 1102-0822. Libris 2819517(en sueco).
Söderhjelm, Alma & Palmstierna, Carl-Fredrik (1944): Oscar I. Stockholm: Bonnier. Libris 22887(en sueco).
_Wahlbergson_-_Oscar_I,_King_of_Sweden_and_Norway_1844-1859_-_Google_Art_Project.jpg)
_1852.jpg)
