Moska (arabíska مسجد masǧid, fleirtala masaǧid) er staður tilbeiðslu fyrir múslima. Fyrsta moska heims var Kaba í Mekka og fyrsta moskan í Medínu var hús spámannsins Múhameðs.
Einkenni á moskum eru turninn (manāra) þaðan sem múeðíninn kallar til bænar, vatnsker eða brunnur til hreinsunar fyrir bænina, útskot (miḥrāb) í þeim vegg sem snýr í átt að Mekka og jafnvel predikunarstóll (minbar) þar við hliðina þar sem imaminn heldur föstudagsræðuna.
Guðsþjónustuhús múslima heitir moska. Orðið merkir „staður þar sem fallið er fram“, þ.e. til bæna. Við flestar moskur er einn eða fleiri turnar sem kallast miaret. Í hvert skipti sem kallari hrópar úr turni mosku kemur fólk til að biðjast fyrir. Áður en menn fara inn í mosku lauga þeir hendur, andlit, handleggi, höfuð og fætur í vatni forgarði moskunnar. Þvotturinn er táknrænn — menn hreinsa bæði líkama og sál áður en þeir biðjast fyrir. Inni í moskunni eru menn berfættir en með höfuðfat. Á gólfinu er teppi. Í stærri moskum er bænagjörðin stjórnað af sérstökum stjórnanda eða leiðtoga sem kallast imam en í rauninni getur hver fullorðinn karlmaður stjórnað bænagjörð ef þörf krefur.
