Alamat e-mel mengenal pasti sebuah peti yang menerima mesej. Walaupun sistem pemesejan awal menggunakan pelbagai format untuk alamat, hari ini, alamat e-mel mengikuti satu set peraturan khusus yang awalnya diseragamkan oleh Internet Engineering Task Force (IETF) pada tahun 1980-an, dan dikemas kini oleh RFC 5322 dan 6854. Istilah alamat e-mel dalam artikel ini merujuk kepada addr-spec dalam Seksyen 3.4 RFC 5322. RFC mendefinisikan address secara lebih luas sebagai mailbox atau group. Nilai mailbox boleh menjadi name-addr, yang mengandungi display-name dan addr-spec, atau addr-spec sahaja yang lebih biasa digunakan.
Satu alamat e-mel, seperti [email protected], terdiri daripada local-part, simbol @, dan domain, yang mungkin merupakan nama domain atau alamat IP yang disertakan dalam kurungan. Walaupun piawai memerlukan local-part untuk peka huruf besar dan kecil,[1] ia juga menggesa bahawa hos penerima menghantar mesej secara tidak peka huruf besar dan kecil,[2] contohnya, sistem mel dalam domain example.com menganggap John.Smith sebagai setara dengan john.smith; beberapa sistem mel bahkan menganggap mereka setara dengan johnsmith.[3] Sistem mel sering mengehadkan pilihan nama pengguna kepada subset daripada watak yang dibenarkan secara teknikal.
Dengan pengenalan nama domain yang diantarabangsakan, usaha sedang dijalankan untuk membenarkan watak bukan ASCII dalam alamat e-mel.
Rujukan
