Mahkamah Agung British bagi China

	Rencana ini diusahakan oleh BukanTeamBiasa dan memerlukan bantuan untuk menyemak struktur, bahasanya, dan pautan. Jika anda ingin membantu, sumbangan anda dialu-alukan • Laman rencana lain yang memerlukan bantuan
	Rencana ini ialah terjemahan daripada bahasa lain. Terjemahan ini mungkin telah dihasilkan oleh komputer atau penterjemah tanpa kemahiran dalam bahasa lain. Sila bantu untuk memperbaiki terjemahan ini.
	Rencana ini memerlukan kemas kini dalam Bahasa Melayu piawai Dewan Bahasa dan Pustaka. Silalah membantu. Anda boleh rujuk: Laman Perbincangannya • Dasar dan Garis Panduan Wikipedia • Manual Menyunting

Mahkamah Agung British bagi China
British Supreme Court for China and Japan British Supreme Court for China and Corea British Supreme Court for China
Bangunan Mahkamah Agung bagi China, Shanghai
Maklumat umum
Ditubuhkan	1865
Dibubarkan	1943
Lokasi	No. 33, The Bund Shanghai International Settlement
Diberi kuasa oleh	British Bidang kuasa luar wilayah
Dirayukan kepada	Jawatankuasa Kehakiman Majlis Privy
sunting · sunting di Wikidata

Mahkamah Agung British bagi China (terdahulunya Mahkamah Agung British bagi China dan Jepun) adalah sebuah mahkamah ditubuhkan di Shanghai International Settlement untuk membicara kes-kes terhadap rakyat British di China, Jepun dan Korea di bawah prinsip-prinsip luar wilayah.

Mahkamah ini juga mendengar rayuan dari mahkamah konsular di China, Jepun dan Korea dan dari Mahkamah British bagi Jepun yang ditubuhkan pada tahun 1879.^[1]

thumb|left|Menandatangani Perjanjian Nanking Britain telah memperoleh hak-hak luar wilayah di China di bawah Perjanjian Nanking pada tahun 1842. Amerika Syarikat memperoleh hak-hak luar wilayah lanjut di bawah Perjanjian Wanghia, yang Britain mampu untuk mengambil kesempatan daripada di bawah Negara Paling Disukai peruntukan dalam Perjanjian Tambahan kepada Perjanjian Nanking. Selepas itu, di bawah Perjanjian Tientsin,^[2] hak-hak ini telah disediakan untuk secara langsung dalam Perjanjian China-British. Pada tahun 1858, Britain mendapat hak luar wilayah di Jepun di bawah Perjanjian Persahabatan dan Perdagangan Anglo-Jepun.

Perjanjian Tientsin dinyatakan bagaimana bidang kuasa itu adalah untuk ditadbir:

1. Pertikaian di kalangan rakyat British akan "tertakluk kepada bidang kuasa pihak berkuasa British."^[3]
2. Untuk perbuatan jenayah, mata pelajaran China akan ditangkap dan dihukum oleh pihak berkuasa China, menurut undang-undang China. Dalam keadaan yang sama, mata pelajaran British cuba dan dihukum oleh Konsul, "atau petugas awam yang lain bagi maksud itu," menurut undang-undang British.^[4]
3. Jika seseorang rakyat British ingin membuat aduan terhadap mata pelajaran Cina, atau sebaliknya , ia perlu dibentangkan kepada Konsul British, yang akan "melakukan yang terbaik untuk menguruskannya secara baik." Kegagalan itu, "katanya hendaklah meminta bantuan dari pihak berkuasa China, mereka bersama-sama boleh diteliti merit kes itu, dan mentafsirnya dengan adil."^[5]
4. Dalam perkara sivil, pihak berkuasa China akan menguatkuasakan hutang yang terhutang oleh mata pelajaran Cina kepada rakyat British, dan pihak berkuasa British akan melakukan perkara yang sama bagi mereka yang terhutang oleh rakyat British kepada mata pelajaran Cina.^[6]

Bidang kuasa pada mulanya, dan juga dalam perkara-perkara yang melibatkan defendan British, telah terletak hak pada mahkamah konsular British, manakala dalam Shanghai International Settlement perkara yang berkaitan dengan perbuatan jenayah dan penguatkuasaan hutang yang melibatkan defendan Cina terletak hak dalam "Mahkamah Campuran" (Yangjingbang lishi gongxie,^[7] later known as Cina ringkas: 会审公廨code: zh is deprecated pinyin: Huìshěn gōng xiè).^[8] Perkara-perkara berkaitan aduan telah tidak dianggap sebagai kehakiman.^[7]

Rayuan dari mahkamah konsular British pada mulanya pergi ke Mahkamah Agung Hong Kong, yang secara beransur-ansur menjadi tidak popular kerana aktiviti ekonomi British meningkat di lembah Yangtze.^[9] Penubahan untuk Mahkamah Agung bagi China dan Jepun^[a][10] tidak dicabar oleh mana-mana pihak rasmi di China, kerana ia dilihat sebagai bukan sahaja satu cara untuk lebih cekap cuba perkara yang dekat di tempat kejadian, tetapi juga untuk membolehkan pegawai-pegawai Qing memberi tekanan langsung kepada pihak berkuasa British apabila mereka tidak berpuas hati dengan hukuman.^[9]

Pada tahun 1879, mencerminkan kepentingan komersial British semakin meningkat di Jepun dan kesulitan untuk membawa tindakan Kejadian pertama di Shanghai, Mahkamah British bgi Jepun telah ditubuhkan pada Kanagawa (kini sebahagian daripada Yokohama) dengan bidang kuasa kejadian pertama di Jepun.^[11] Mahkamah Jepun juga mendengar rayuan dari mahkamah konsular di Jepun. Rayuan daripada Mahkamah bagi Jepun telah didengar oleh Ketua Hakim Negara dan Hakim Mahkamah Agung di Shanghai.

United Kingdom kemudian memperoleh luar wilayah di Korea sebagai hasil daripada Perjanjian United Kingdom-Korea 1883. Bidang kuasa mahkamah itu telah dilanjutkan di sana pada tahun 1884, tetapi nama mahkamah itu tidak berubah.^[12]

Di bawah terma Perjanjian Anglo-Jepun Perniagaan dan Pelayaran pada tahun 1894, Britain melepaskan hak-hak luar wilayah di Jepun berkuatkuasa pada Julai 1899.^[13] Mahkamah telah ditukar nama kepada Mahkamah Agung British bagi China dan Korea pada tahun 1900.^[b][14] Mahkamah Jepun secara rasmi mendengar kes yang terakhir, yang telah difailkan sebelum akhir bulan Julai 1899, pada awal tahun 1900.

Di bawah Perjanjian Jepun-Korea 1910, Korea telah digabungkan oleh Jepun dan Britain secara automatik hilang hak luar wilayah di Korea. Mahkamah, pada bulan Januari 1911, dinamakan semula sebagai "Mahkamah Agung British bagi China".^[15]

Dalam tahun 1920-an terdapat rundingan dengan China untuk melepaskan hak luar wilayah. Pada tahun 1930 dan 1931, selepas Kuomintang menyatukan pemerintahan mereka di China, Britain telah mencapai persetujuan pada dasarnya dengan Menteri Luar China untuk melepaskan hak-hak luar wilayah. Pencerobohan Jepun di Manchuria pada tahun 1931 dan kemudian Utara China pada tahun 1937 meletakkan isu yang tertangguh. Mahkamah berkesan berhenti berfungsi pada 8 Disember 1941 apabila Tentera Laut Jepun menduduki premis mahkamah pada permulaan Perang Pasifik. Selepas 9 bulan latihan, sama ada di rumah atau di Hotel Cathay (kini Peace Hotel), para hakim dan kakitangan British mahkamah dipindahkan ke Britain di atas kapal SS Narkunda.^[16]

Ia adalah, bagaimanapun, hanya pada tahun 1943 semasa Perang Dunia II bahawa Britain melepaskan hak-hak luar wilayah di China di bawah Perjanjian British-China bagi Pelepasan Hak luar wilayah di China ^[17] ditandatangani pada 11 Januari 1943 dan yang berkuat kuasa pada 20 Mei 1943.^[18] Amerika Syarikat menyerahkan hak luar wilayah pada masa yang sama. Oleh itu, mahkamah tidak mempunyai mempunyai bidang kuasa ke atas rakyat British di Korea selama 27 tahun; di Jepun selama 34 tahun dan di China selama 78 tahun apabila mahkamah akhirnya dibubarkan pada tahun 1943.

Di Shanghai, mahkamah ditempatkan di halaman Konsulat British. Dari 1865-1871 kes telah didengar menggunakan bilik-bilik yang telah digunakan oleh mahkamah konsular. Pada tahun 1871 sebuah bangunan mahkamah khusus untuk berdiri di belakang bangunan konsulat menghadap ke Yuanmingyuan Road dibuka. Pada tahun 1913 bangunan itu telah diperluaskan untuk menambah Mahkamah Polis (di tingkat bawah) dan gelanggang kedua (di tingkat satu) dengan segera selatan dari bilik mahkamah utama. Bilik saiz yang sama telah dibina ke utara untuk pejabat konsular. Bangunan ini masih kekal hingga ke hari ini dan boleh dilihat dari Yuanmingyuan Road.

Di Yokohama, Mahkamah British bagi Jepun diletakkan di bangunan Konsulat British. Bangunan ini termusnah dalam Gempa bumi Kanto besar 1923.

Di bandar-bandar lain, apabila hakim-hakim mahkamah pergi litar ke bandar-bandar terpencil mereka biasanya akan duduk di mahkamah di bangunan konsulat British tetapi pada masa-masa akan menggunakan premis lain di mana kes-kes penting yang melibatkan kepentingan awam yang besar telah didengar.

Mahkamah menerima pakai kaedah-kaedah undang-undang Inggeris dan ekuiti dengan perkara-perkara yang berbeza pendapat mengenai:^[19]

* Rakyat British, atau di antara warga asing dan rakyat British,

* Pentadbiran atau mengawal harta atau orang daripada rakyat British,

* Penindasan atau hukuman jenayah atau kesalahan yang dilakukan oleh rakyat British, dan

* Penyenggaraan ketenteraman di kalangan rakyat British.

Pada tahun 1904,^[20] bidang kuasa tersebut telah diperluaskan supaya ia melindungi:

• Rakyat British, termasuk orang dilindungi British,^[c]

* harta dan segala hak dan liabiliti rakyat British

* warga asing dalam hal keadaan yang ditetapkan

• warga asing daripada Negara-Negara yang oleh perjanjian telah berkenan menjalankan bidang kuasa British
• Kapal-kapal British, dan semua orang dan harta di atas kapal, dalam 100 batu nautika (185 km) pesisiran pantai

Di China, Mahkamah dipinda ke dalam Hong Kong Mahkamah Agung dalam beberapa aspek, melepaskan bidang kuasa ke atas kes-kes yang melibatkan rakyat British di mana perkara yang berkenaan itu berlaku:

• dalam 10 batu (16 km) sempadan Hong Kong,^[22][23]
• in Weihaiwei between 1902^[24] and 1930,^[25][23]

atau jika sesuatu kesalahan telah dilakukan di atas kapal British oleh rakyat British di Hong Kong^[26]

Mahkamah juga boleh memutuskan untuk merujuk kes-kes jenayah tertentu yang melibatkan rakyat British kepada Hong Kong Court, atau kepada Mahkamah Sesyen di Mandalay.^[27] Kes yang dirujuk telah dibicarakan di bawah undang-undang Inggeris,^[23] dan bukannya undang-undang Hong Kong atau undang-undang India.

Pada tahun 1920, yang sebahagian daripada China yang membentuk sebahagian daripada daerah konsular British Kashgar telah menarik diri daripada bidang kuasa Mahkamah Agung. Dari masa itu dan seterusnya untuk tahun 1943, bidang kuasa luar wilayah di rantau yang dijalankan oleh Mahkamah Tinggi Punjab, dan undang-undang India digunakan.^[28]

Mahkamah cuba kes semua keterangan, sepanjang masa memohon undang-undang Inggeris di China, Jepun dan Korea, termasuk ujian pembunuhan sebelum juri, kes-kes perceraian, pertikaian komersial, tanda dagangan dan lulus off tuntutan, permohonan habeas corpus dan kes-kes kecurian kecil. Antara kes-kes yang telah disiarkan dalam talian oleh Universiti Macquarie.^[29] laporan kes rasmi boleh didapati di North China Herald yang juga Mahkamah Agung dan Konsular Warta. Kes dari mahkamah konsular yang lain di Shanghai juga telah diterbitkan di Utara China Herald.

Beberapa kes terkenal termasuk:

• tuntutan fitnah yang dibawa oleh Baron von Gumpach terhadap Robert Hart, Ketua Nazir Maritim Kastam Cina, ^[30] yang akhirnya pergi ke Jawatankuasa Kehakiman Majlis Privy; ^[31]
• perbicaraan pada tahun 1908 daripada Ernest Bethell, tuan punya Korea Daily News di bawah Akta Hasutan terhadap Kerajaan Jepun Korea ^[32] dan juga tuntutan fitnah Bethell, juga pada tahun 1908, terhadap Utara China Herald;
• permohonan habeas corpus, pada tahun 1939, bagi pihak 4 Cina yang diadakan oleh pegawai-pegawai British di Tianjin tetapi mahu pihak berkuasa Jepun di China kerana pembunuhan;^[30] dan
• perbicaraan itu, pada tahun 1897, di Mahkamah British bagi Jepun daripada Edith Carew untuk keracunan arsenik suaminya di Yokohama.^[31][32]

Dalam 78 tahun kewujudannya dari 1865-1943 mahkamah mempunyai 15 hakim sepenuh masa, termasuk Ketua Hakim Perdana, Sir Edmund Hornby, Egyptologist Charles Wycliffe Goodwin; Frederick Bourne, penerima terima kasih daripada Presiden Amerika Syarikat bagi perkhidmatan yang diberikan; bangsawan, Havilland de Sausmarez bagi siapa baronetage daripada De Sausmarez Baronets dibuka; dan penerima hiasan dari Raja Siam, Skinner Turner. Hakim-hakim yang datang dari pelbagai tempat termasuk dari England, Wales, Scotland, Ireland, British Virgin Islands dan Afrika Selatan.

Sepanjang kewujudannya mahkamah mempunyai dua juri tetap pada satu-satu masa. Dari 1865-1878 dan 1905-1943 hakim kanan yang bertajuk Hakim dan tajuk hakim junior adalah Penolong Hakim. Antara 1878 dan 1905 hakim kanan yang bertajuk Ketua Hakim Negara dan tajuk hakim junior adalah Hakim.

Senarai Hakim

Tokoh		Penolong Hakim	Hakim	Ketua Hakim Negara	Hakim bagi Jepun	Peranan lain
	Sir Edmund Grimani Hornby		1865–1876[33]
	Charles Wycliffe Goodwin	1865–1878[34]
	George French		1877	1878-1881[35]
	Robert Anderson Mowat		1878-1891		1891-1897[36]
	Sir Richard Temple Rennie			1881-1891	1879-1881[37]
	Sir Nicholas John Hannen			1891-1900	1881-1891	Konsul Jendral (1891-1897)[38]
	George Jamieson, CMG		1891-1897			Konsul (1891-1897)[39]
	Sir Frederick Samuel Augustus Bourne, CMG	1901-1916[40]	1898-1901			Hakim Mahkamah Tinggi Weihaiwei (1903-1916)[41]
	Sir Hiram Shaw Wilkinson			1900-1905	1897-1900[42]
	Sir Havilland de Sausmarez		1905-1921			Pengerusi Mahkamah Penuh di Mahkamah Agung Hong Kong (1910-1920)[43]
	Sir Skinner Turner	1916–1921	1921-1927[44]
	Sir Peter Grain	1921-1927	1927-1933			Hakim Mahkamah Tinggi Weihaiwei (1925-1930)[45]
	Gilbert Walter King, OBE	1927-1931				Pendaftar Mahkamah, 1908-1927.[46]
	Penrhyn Grant Jones, CBE	1931-1943[47]
	Sir Allan George Mossop		1933-1943[48]

Pada tahun 1878, kedudukan Peguambela Mahkota telah diciptakan, mirip dengan kedudukan seorang Peguam Negara dalam sebuah tanah jajahan. Peguambela Mahkota tidak mempunyai kedudukan penuh dalam Pejabat Luar Negeri, tetapi pemegang jawatan menerima bayaran untuk melaksanakan kewajipannya. Dia dibenarkan untuk menerima kes daripada pelanggan swasta yang tidak bercanggah dengan peranan awamnya. 6 puan-puan yang berkhidmat di pejabat ini ialah:

• Nicholas John Hannen (1878-1881)
• Hiram Shaw Wilkinson (1882-1897)
• Hiram Parkes Wilkinson (1897-1925) (juga Hakim Mahkamah Tinggi British di Weihaiwei (1916-1925))
• Allan George Mossop (1925-1933)
• Victor Priestwood (1934-1939)
• John McNeill (1939-1942)

Hiram Parkes Wilkinson adalah anak lelaki Hiram Shaw Wilkinson. Bersama mereka berkhidmat sebagai Peguam Negara selama 44 tahun.

• Cassel, Pär Kristoffer (2012). Grounds of Judgment: Extraterritoriality and Imperial Power in Nineteenth-Century China and Japan. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-979205-4.CS1 maint: ref=harv (link)
• Clark, Douglas (2015). Gunboat Justice: British and American Law Courts in China and Japan (1842-1943). Hong Kong: Earnshaw Books., Vol. 1: ISBN 978-988-82730-8-9; Vol. 2: ISBN 978-988-82730-9-6; Vol. 3: ISBN 978-988-82731-9-5
• Clark, Douglas (15 February 2012). "Hong Kong's Judicial Gunboats". LexisNexis.CS1 maint: ref=harv (link)
• Hornby, Edmund (1885). Instructions to Her Majesty's Consular Officers in China and Japan, on the Mode of Conducting Judicial Business. Edited and revised by Richard Rennie. Shanghai: Kelly & Walsh.CS1 maint: ref=harv (link)
• Hornby, Edmund (1928). Sir Edmund Hornby: An Autobiography. Introduction by D.L. Murray. Boston: Houghton Mifflin Company.CS1 maint: ref=harv (link)