34e regering Kabinet–Netanyahu IV
Kabinet in Israël
Premier	Benjamin Netanyahu (Likoed)
Partij(en)	Likoed Kulanu Het Joodse Huis Tkoema Shas Yisrael Beiteinu (van 30 mei 2016 tot 18 nov. 2018) Verenigd Thora-Jodendom Nieuw Rechts (van 30 dec. 2018 tot 1 juni 2019 en vanaf 9 nov. 2019)
Politieke kleur	Liberaal-Conservatief–Nationalistisch–Zionistisch (Rechts)
2015–2019
Start	14 mei 2015
Demissionair	9 april 2019[1]
Eind	17 mei 2020
Voorganger	33e regering
Opvolger	35e regering
Staatshoofd	Reuven Rivlin
Portaal    Politiek

Politiek in Israël
Politiek van Israël President (lijst) Yitzhak Herzog • Premier (lijst) Benjamin Netanyahu Knesset (lijst) • Voorzitter Amir Ohana Regering Kabinet–Netanyahu VI • Ministers Buitenlandse Zaken (lijst) Eli Cohen • Binnenlandse Zaken (lijst) Aryeh Deri • Defensie (lijst) Yoav Galant • Financiën (lijst) Bezalel Smotrich • Justitie (lijst) Yariv Levin • Economie (lijst) Nir Barkat Politieke partijen Verkiezingen Parlement 2022 − 2026 President 2021 − 2028 Bestuurlijke indeling Gemeenteraad Lokale raad Regionale raad Wet op de Terugkeer Arabisch-Israëlisch conflict

De 34e regering (ook bekend als het kabinet–Netanyahu IV) was de uitvoerende macht van de Staat Israël van 14 mei 2015 tot 17 mei 2020. Premier Benjamin Netanyahu (Likoed) stond aan het hoofd van een coalitie van Likoed, Kulanu, Het Joodse Huis, Tkoema, Shas, Yisrael Beiteinu, het Verenigd Thora-Jodendom en Nieuw Rechts.

Nadat Likoed de verkiezingen in maart 2015 had gewonnen, nam Likoedleider Netanyahu onmiddellijk het voortouw om een nieuwe rechtse regering te vormen. De coalitievorming verliep ongemakkelijk omdat er veel partijen nodig waren om aan een meerderheid in het parlement te komen en vanwege de veelheid aan denkbeelden. Jisrael Beeténoe, waarmee Likoed tijdens de vorige kabinetsperiode nog een gezamenlijke lijst had gevormd, leek ook ditmaal van de partij te zijn maar zag op het laatste moment van regeringsdeelname af vanwege bepaalde eisen van de religieuze partijen. Het zeer nationalistische Het Joodse Huis, die ook aan de vorige regering had deelgenomen, was ook nu weer een vanzelfsprekende en noodzakelijke coalitiegenoot. Bennett, de leider van Het Joodse Huis, wist dit goed uit te buiten door tal van punten gerealiseerd te krijgen en belangrijke ministersposten binnen te slepen, zoals die van Justitie en Landbouw. Voorts wist Netanyahu Kulanu over te halen mee te doen. De partij van Kahlon is een afsplitsing van Likoed en richt zich met name op de sociaaleconomische problematiek. In het nieuwe kabinet heeft Kahlon dan ook de ministersportefeuille van Financiën gekregen. Omdat linkse(re) en Arabische partijen geen optie waren, moest Netanyahu ook de religieuze partijen binnen boord zien te krijgen, hetgeen lukte. Shas wist daarbij te bedingen dat er meer gedaan zou worden voor haar - over het algemeen minder draagkrachtige - aanhangers en Verenigd Thora-Jodendom dat haar studenten aan de jesjiva's vrijgesteld zouden blijven van de militaire dienstplicht.

Op 14 mei 2015 werd het kabinet ingezworen.^[2] Onder leiding van premier Benjamin Netanyahu (Likoed) bestond deze regering aanvankelijk uit de volgende vijf partijen: Likoed, Kulanu, Het Joodse Huis, Shas en Verenigd Thora-Jodendom. Op 25 mei 2016 zijn dit er zes geworden door de toetreding van Jisrael Beeténoe. Op 15 november 2018 stapte Jisrael Beeténoe weer uit de regering nadat Netanyahu een wapenstilstand voor de Gazastrook had gesloten, wat Avigdor Lieberman een capitulatie voor de terreur noemde. De regering draagt een rechtse signatuur met een aanzienlijke religieuze inbreng en beschikte tot bovenstaande datum en na 15 november 2018 over de meest minimale meerderheid in het parlement, namelijk 61 van de 120 te vergeven zetels in de 20e Knesset maar sindsdien over 66 zetels. Het is het vierde kabinet op rij van premier Netanyahu, die sinds 2009 aan de macht is (het kabinet-Netanyahu II duurde van 2009 tot 2013 en het kabinet-Netanyahu III van 2013 tot 2015).^[3]

Het kabinet ving aan met 27 bewindslieden: 20 ministers en 7 viceministers.^[4] Vanwege tussentijdse wijzigingen bestaat het kabinet begin 2017 uit 30 leden, te weten 21 ministers en 9 viceministers. Vijf bewindslieden zijn vrouw, te weten vier ministers en een viceminister (in het vorige kabinet waren er zes vrouwelijke bewindspersonen) en eveneens zijn vier bewindslieden rabbijn.

In het kabinet heeft Netanyahu zelf nogal wat hooi op de vork genomen. Zo is hij niet alleen premier maar ook minister van Communicatie, Buitenlandse Zaken, Regionale Samenwerking en Volksgezondheid, hetgeen betekent dat de diverse staatssecretarissen op deze beleidsterreinen het nodige voor hun rekening zullen moeten nemen. Zo zal Likoedpolitica Hotovely als staatssecretaris voor buitenlandse zaken vaak als een soort informele minister van Buitenlandse Zaken fungeren. Hotovely staat bekend om haar uitgesproken nationalistische standpunten en is fel gekant tegen de vorming van een onafhankelijke Palestijnse staat.

Soortgelijke denkbeelden worden gehuldigd door Shaked van Het Joodse Huis, de nieuwe minister van Justitie. Zij wil zelfs de macht van het Hooggerechtshof inperken zodat deze minder goed in staat zal zijn om wetten tegen te houden. Het ministerie van Landbouw is ook aan Het Joodse Huis toegevallen; havik Ariel gaat deze bezetten. Dit ministerie is vooral zo belangrijk omdat ook de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever daaronder vallen.

Op 6 mei presenteerde Netanyahu zijn kabinet aan de Knesset. Dankzij de - minieme - meerderheid van zijn coalitie in het parlement kreeg zijn regering het groene licht.^[5]

Het zeer nationalistische karakter van het kabinet-Netanyahu IV is niet goed gevallen bij bondgenoot de Verenigde Staten en de Europese Unie. Alhoewel Netanyahu tijdens de presentatie in het parlement formeel verklaarde het vredesproces met de Palestijnen te willen continueren wordt dit niet alleen van Arabische zijde niet serieus genomen maar stuit dit ook in de westerse wereld op gefronste wenkbrauwen. Israël loopt met dit kabinet het risico met tal van negatieve maatregelen geconfronteerd te worden, zoals bijvoorbeeld een gedeeltelijke economische boycot, uitsluiting van internationale voetbalwedstrijden en aanklachten vanwege vermeende oorlogsmisdaden. Hierbij wordt wel de vergelijking gemaakt met het Zuid-Afrika ten tijde van de Apartheid, toen dat land als gevolg van zijn rassenbeleid ook uit vele internationale organisaties werd verbannen.

Netanyahu zou graag alsnog meer partijen in zijn regering willen opnemen, zowel om getalsmatig sterker in de Knesset te staan als om internationaal meer aanvaardbaar te zijn, maar daar hebben deze vanwege het rechts-nationalistische karakter van zijn regering geen trek in. Zo gaf Herzog, de voorman van de tweede partij van het land (de Zionistische Unie), aan onder geen beding te willen aanschuiven.

Op 27 augustus 2015 maakte Yaakov Litzman bekend dat hij toestemming had gekregen van de Raad van Thora-wijzen (Moetzes Gedolei HaTorah) van Agudas Yisrael (Agoedat Jisrael) om officieel minister van Volksgezondheid te worden en dat hij Netanyahu's verzoek om verder te gaan als minister accepteerde.^[6] Het Israëlische Hoge Gerechtshof had op 23 augustus besloten dat een ministerie niet door een viceminister geleid mag worden. Tot nog toe was Netanyahu formeel minister van Volksgezondheid, terwijl Yaakov Litzman als viceminister feitelijk aan het hoofd van het ministerie van Volksgezondheid stond. Yair Lapid van Yesh Atid vond dat er een volwaardige minister aan het hoofd van het ministerie van Volksgezondheid moest staan en had de zaak voor het Hoge Gerechtshof gebracht.^[7] Het Hoge Gerechtshof oordeelde dat Netanyahu als minister-president geen minister van andere ministeries kan zijn. De Knesset heeft het wettelijk toegestane maximum aantal ministers daarvoor ook verhoogd. Yaakov Litzman zelf vindt dat er niet veel verandert, behalve dat zijn salaris iets omhoog gaat.

Danny Danon (Likoed) werd in augustus 2015 ambassadeur bij de Verenigde Naties. Minister zonder Portefeuille Ofir Akunis (Likoed) volgde hem op 2 september 2015 op als minister van Wetenschap, Technologie en Ruimte.^[8]

Op 18 mei 2016 werd bekend dat Netanyahu een overeenkomst met Jisrael Beeténoe had gesloten om de coalitie uit te breiden. Avigdor Lieberman van Jisrael Beeténoe zou minister van Defensie worden en verder zou Jisrael Beeténoe het ministerie van Immigratie krijgen. Op 20 mei 1016 nam Moshe Ya'alon ontslag als minister van Defensie en lid van de Knesset. Hij zei in een persverklaring niet genoeg vertrouwen in Netanyahu te hebben. Op 25 mei vond de ondertekening van de toetreding van Jisrael Beeténoe tot de regering plaats. Naftali Bennett (Het Joodse Huis) stelde als voorwaarde voor de toetreding van Jisraël Beitenu dat er militaire attachés bij het veiligheidskabinet zouden komen. Deze eis werd ingewilligd. Op 30 mei ging de Knesset akkoord met Lieberman als minister van Defensie en partijgenote Sofa Landver als minister van Immigratieopname. Tevens werd Tzachi Hanegbi van Likoed minister zonder portefeuille belast met buitenlandse- en defensiekwesties.

Er hadden in mei 2016 en daarvoor ook coalitiebesprekingen van de Likoed met de Zionistische Unie (ZU) plaatsgevonden, maar die hadden niet tot een overeenkomst geleid. Yitzhak Herzog (Zionistische Unie) verweet in een speech op 17 mei 2016 Shelly Yachimovich dat deze onderhandelingen waren mislukt en zei dat Lieberman door toedoen van Shelly Yachimovich tot minister van Defensie was gemaakt. Yachimovich schreef in een reactie dat ze niet had ingestemd met de toetreding van de ZU tot de regering en geen regeringspost had willen aanvaarden.^[9] Benjamin Netanyahu zei dat de deur voor de Zionistische Unie toch open blijft en hij houdt de portefeuille Buitenlandse Zaken en andere portefeuilles daarvoor gereserveerd. Voor Yitzhak Herzog zijn de gesprekken over toetreding tot coalitie Netanyahu-IV nu afgesloten en wil de Zionistische Unie niet toetreden om er geen legitimiteit aan te geven, aangezien ze de ingeslagen weg verkeerd vindt.^[10] In het geval dat het Joodse Huis de regering zou verlaten zou de ZU wel de optie overwegen om toe te treden. Moshe Kahlon van Kulanu is van mening dat de ZU en het Joodse Huis best samen in de coalitie kunnen zitten.^[11] Op 24 december 2018 besloot de regering tot vervroegde verkiezingen op 9 april 2019, omdat een wetsvoorstel dat de dienstplicht voor charedische joden zou regelen geen meerderheid in de Knesset kreeg.^[12][13]

Ambtsbekleder			Functie	Ambtstermijn		Partij
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Premier	31 maart 2009 [16]	heden [17]	Likoed
		Rav Aluf Moshe Ya'alon משה יעלון (1950)	Vicepremier	14 mei 2015	22 mei 2016 [18]	Likoed
			Minister van Defensie	18 maart 2013 [16]
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949) [19]		22 mei 2016	30 mei 2016	Likoed
		Avigdor Lieberman אֲבִיגְדוֹר לִיבֶּרְמָן (1958)		30 mei 2016	18 november 2018 [18]	Yisrael Beiteinu
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)		18 november 2018	9 november 2019	Likoed
		Naftali Bennett נפתלי בנט (1972)		9 november 2019	17 mei 2020	Nieuw Rechts
		Silvan Shalom ציון סילבן (1958)	Vicepremier	31 maart 2009 [16]	27 december 2015 [18]	Likoed
			Minister van Binnenlandse Zaken	14 mei 2015
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Buitenlandse Zaken	14 mei 2015	17 februari 2019	Likoed
		Yisrael Katz יִשְׂרָאֵל כַּץ (1955)		17 februari 2019	17 mei 2020	Likoed
			Minister van Inlichtingenzaken	14 mei 2015
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Binnenlandse Zaken	27 december 2015	11 januari 2016	Likoed
		Aryeh Deri אריה דרעי (1959)		11 januari 2016	heden	Shas
			Minister voor Ontwikkeling van de Negev en Galilea	14 mei 2015
		Moshe Kahlon מֹשֶׁה כַּחְלוֹן (1960)	Minister van Financiën	14 mei 2015	17 mei 2020	Kulanu (2015–19)
						Likoed (2019–20)
		Ayelet Shaked איילת שקד (1976)	Minister van Justitie	14 mei 2015	1 juni 2019 [20]	Het Joodse Huis (2015–18)
						Nieuw Rechts (2018–19)
				Vacant
		Amir Ohana אָמִיר אוֹחָנָה (1976)		5 juni 2019	17 mei 2020	Likoed
		Aryeh Deri אריה דרעי (1959)	Minister van Economie	14 mei 2015	3 november 2015 [21]	Shas
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)		3 november 2015	1 augustus 2016	Likoed
		Moshe Kahlon מֹשֶׁה כַּחְלוֹן (1960)		1 augustus 2016	23 januari 2017	Kulanu
		Eli Cohen אלי כהן (1972)		23 januari 2017	17 mei 2020	Likoed
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Volksgezondheid	4 december 2014 [16]	27 augustus 2015	Likoed
		Yaakov Litzman יַעֲקֹב לִיצְמָן (1948)		27 augustus 2015	28 november 2017 [18]	Verenigd Thora-Jodendom
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)		28 november 2017	30 december 2019	Likoed
		Yaakov Litzman יַעֲקֹב לִיצְמָן (1948)		30 december 2019	17 mei 2020	Verenigd Thora-Jodendom
		Chaim Katz חיים כץ (1960)	Minister van Arbeid en Sociale Zaken	14 mei 2015	16 augustus 2019 [18]	Likoed
				Vacant
		Ofir Akunis חיים כץ (1973)		20 januari 2020	17 mei 2020	Likoed
		Naftali Bennett נפתלי בנט (1972)	Minister van Onderwijs	14 mei 2015	1 juni 2019 [20]	Het Joodse Huis (2013–18)
						Nieuw Rechts (2018–19)
			Minister van Diaspora Zaken	30 april 2013 [16]
			Minister voor Jeruzalem- en Erfgoedzaken
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949) [19]	Minister van Onderwijs	1 juni 2019	17 juni 2019	Likoed
		Tat Aluf Rafi Peretz רָפִי פֶּרֶץ (1956)		17 juni 2019	17 mei 2020	Het Joodse Huis
		Yisrael Katz יִשְׂרָאֵל כַּץ (1955)	Minister van Vervoer	31 maart 2009 [16]	17 juni 2019 [22]	Likoed
		Bezalel Smutrich בצלאל סמוטריץ' (1980)		17 juni 2019	17 mei 2020	Tkoema
		Uri Ariel אורי אריאל (1970)	Minister van Landbouw	14 mei 2015	15 november 2019 [18]	Het Joodse Huis
				Vacant
		Tzachi Hanegbi צחי הנגבי (1957)		20 januari 2020	17 mei 2020	Likoed
		Aluf Yoav Galant יוֹאָב גָּלַנְטְ (1958)	Minister van Huisvesting en Constructie	14 mei 2015	1 januari 2019 [23]	Kulanu
		Ifat Shasha -Biton יפעת שאשא-ביטון (1973)		10 januari 2019	17 mei 2020	Kulanu
		Yuval Steinitz יובל שטייניץ (1958)	Minister van Infrastructuur, Energie en Waterstaat	14 mei 2015	heden [17]	Likoed
		Yariv Levin בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1969)	Minister van Openbare Veiligheid	14 mei 2015	25 mei 2015 [24]	Likoed
		Gilad Erdan גִּלְעָד אֶרְדָן (1970)		25 mei 2015	17 mei 2020	Likoed
		Ze'ev Elkin זאב אלקין (1971)	Minister van Strategische Zaken	14 mei 2015	25 mei 2015 [23]	Likoed
		Gilad Erdan גִּלְעָד אֶרְדָן (1970)		25 mei 2015	17 mei 2020	Likoed
		Ze'ev Elkin זאב אלקין (1971)	Minister van Immigratie	14 mei 2015	1 augustus 2016 [25]	Likoed
		Sofa Landver סופה לנדבר (1949)		1 augustus 2016	18 november 2018 [18]	Yisrael Beiteinu
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949) [19]		18 november 2018	24 december 2018	Likoed
		Yariv Levin בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1969) [19]		24 december 2018	1 januari 2019	Likoed
		Aluf Yoav Galant יוֹאָב גָּלַנְטְ (1958)		1 januari 2019	17 mei 2020	Likoed
		Tzipi Hotovely ציפי חוטובלי (1978)	Minister van Diaspora Zaken	1 juni 2019	17 mei 2020	Likoed
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Regionale Samenwerking	14 mei 2015	26 december 2016	Likoed
		Tzachi Hanegbi צחי הנגבי (1957)		26 december 2016	17 mei 2020	Likoed
		Danny Danon דני דנון (1971)	Minister van Wetenschap en Technologie	14 mei 2015	27 augustus 2015 [26]	Likoed
		Ofir Akunis חיים כץ (1973)		27 augustus 2015	17 mei 2020	Likoed
		Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Communicatie	4 november 2014 [16]	22 februari 2017	Likoed
		Tzachi Hanegbi צחי הנגבי (1957) [19]		22 februari 2017	30 mei 2017	Likoed
		Ayoob Kara איוב קרא (1955)		30 mei 2017	25 juni 2019 [18]	Likoed
				Vacant
		Dudi Amsalem דודי אמסלם (1955)		1 juli 2019	17 mei 2020	Likoed
		David Azulai דוד אזולאי (1954–2018)	Minister van Religieuze Zaken	14 mei 2015	30 oktober 2018 [27]	Shas
		Aryeh Deri אריה דרעי (1959)		30 oktober 2018	31 december 2018	Shas
		Itzhak Vaknin יצחק וקנין (1958)		31 december 2018	17 mei 2020	Shas
		Avi Gabbay אָבִי גבאי (1967)	Minister van Milieu	14 mei 2015	31 mei 2016 [18]	Kulanu
		Moshe Kahlon מֹשֶׁה כַּחְלוֹן (1960)		31 mei 2016	1 augustus 2016	Kulanu
		Ze'ev Elkin זאב אלקין (1971)		1 augustus 2016	17 mei 2020	Likoed
		Yariv Levin בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1969)	Minister van Toerisme	14 mei 2015	17 mei 2020	Likoed
		Tat Aluf Miri Regev מירי רגב (1965)	Minister van Cultuur en Sport	14 mei 2015	17 mei 2020	Likoed
		Gila Gamliel גילה גמליאל (1974)	Minister voor Sociale Gelijkheid en Seniorenzaken	14 mei 2015	17 mei 2020	Likoed
		Benny Begin בני בֵּגִין (1943)	Minister zonder portefeuille (Algemene Zaken)	14 mei 2015	1 juni 2015 [18]	Likoed
		Ofir Akunis חיים כץ (1973)	Minister zonder portefeuille (Sociale Zaken)	14 mei 2015	27 augustus 2015 [28]	Likoed

Binnen elke Israëlische regering bestaat er een veiligheidskabinet dat bij elkaar komt om het buitenlands- en defensiebeleid uit te stippelen. Hierbij moet worden gedacht aan het afstemmen van diplomatieke onderhandelingen en aan het nemen van snelle beslissingen bij crises, vooral als er oorlog(sdreiging) in het geding is.

Het veiligheidskabinet van het kabinet-Netanyahu IV bestaat wettelijk gezien uit:

• Premier - Benjamin Netanyahu (Likoed, tevens voorzitter)
• Minister van Buitenlandse zaken - idem
• Minister van Defensie – Avigdor Lieberman (tot 15 november 2018)
• Minister van Binnenlandse Veiligheid – Gilad Erdan (Likoed)
• Minister van Justitie – Ayelet Shaked (Het Joodse Huis)
• Minister van Financiën – Moshe Kahlon (Kulanu)

Daarenboven is het veiligheidskabinet met de volgende ministers aangevuld:

• Minister van Binnenlandse Zaken - Aryeh Deri (Shas)
• Minister van Vervoer, Inlichtingen en Atoomenergie - Yisrael Katz (Likoed)
• Minister van Onderwijs - Naftali Bennett (Het Joodse Huis)
• Minister van Immigratieopname - Sofa Landver (Jisrael Beeténoe)
• Minister van Woningbouw - Yoav Galant (Kulanu)

• Regering van Israël