Galatasaray SK
Naam	Galatasaray Spor Kulübü
Bijnaam	Aslanlar (Leeuwen) Cim Bom Bom Gala Sarı-Kırmızılılar (Geel-Roden)
Opgericht	20 oktober 1905
Plaats	Istanboel
Stadion	Ali Sami Yen Spor Kompleksi
Capaciteit	52.650[1]
Voorzitter	Dursun Özbek
Trainer	Okan Buruk
(Hoofd)sponsor	Sixt[2] Nationale competities SOCAR Europese competities
Kledingmerk	Puma
Begroting	€ 288,45 miljoen[3]
Competitie	Süper Lig Turkse Beker UEFA Europa League
Website	https://www.galatasaray.org/
Thuis Uit
Geldig voor 2023/24
Portaal    Voetbal

Galatasaray Spor Kulübü (Galatasaray) is een voetbalclub uit Istanboel, Turkije. De in 1905 opgerichte club is anno 2024 de meest succesvolle ploeg uit de geschiedenis van het Turkse voetbal.

Galatasaray is sinds de invoering van het betaald voetbal in 1959 met 24 landstitels, 18 nationale bekers en 17 supercup bekers recordhouder in Turkije.

De grootste prestatie van de club was het winnen van de UEFA Cup en UEFA Super Cup in het seizoen 1999/00. De club schreef historie door als eerste - en tot nu toe enige - Turkse club een Europese hoofdprijs te pakken. Galatasaray heeft mede door de successen in Europa de meeste aanhangers in Turkije.^[4]

De club heeft vele bijnamen, zoals "Aslanlar" (De Leeuwen), "Cim Bom Bom", "Avrupa Fatihi" (veroveraars/overwinnaars van Europa) en "Sarı-Kırmızılılar" (Geel-Roden). Het team wordt buiten Turkije ook wel "Gala" genoemd, voornamelijk door Engelssprekenden.

De club is een omni-sportvereniging, naast het voetbal heeft de club ook afdelingen voor basketbal, volleybal, zwemmen, roeien, waterpolo en atletiek. De club heeft een beursnotering aan de Borsa Istanbul.

Galatasaray telt ook verschillende rivalen waarvan stadgenoot Fenerbahçe de grootste is. De wedstrijden tussen beide clubs staan bekend als een van de grootste derby's ter wereld. De wedstrijden tussen de twee stadsgenoten worden ook wel "Intercontinentale Derby" genoemd. Dit vanwege het feit dat Galatasaray gevestigd is aan de Europese kant van Istanboel, terwijl Fenerbahçe haar thuisbasis aan de Aziatische kant van Istanboel heeft.

Leerlingen van het Galatasaray Lyceum maken dankzij de Engelsen en de Grieken rond 1900 kennis met voetbal. Alhoewel er veel animo is om net als de Engelsen en de Grieken te voetballen of een club op te richten, stranden veel pogingen.De Ottomaanse machthebbers hadden immers uit angst voor progressieve en nationalistische invloeden, samenscholing, sportactiviteiten en bijeenkomsten voor haar burgers bij wet verboden.

Ali Sami Yen (geboren als Ali Sami Frashëri), een van de leerlingen van het Lyceum besluit na het zien van een wedstrijd tussen Engelsen in 1903, zijn medeleerlingen bijeen te roepen om een team te vormen. Alhoewel het Lyceum een baken van vrijheid en vooruitgang is, ziet de schoolleiding, bang voor de machthebbers, zich genoodzaakt om geen toestemming te geven voor dit initiatief. Een aantal leerlingen kunnen zich hier niet in vinden. Gefascineerd door het spel, het publiek, voetbalschoenen en tenues besluiten 13 leerlingen onder leiding van Ali Sami Yen om in het geheim een club op te richten met als doel : "In groepsverband voetballen net als de Engelsen, in het bezit zijn van een kleur en een naam. Teams verslaan die niet Turks zijn". Op 20 oktober 1905 richten ze een team op en schrijven zich in voor de competitie van Istanboel, dat op dat moment maar uit 4 teams bestond.

Ali Sami Yen schrijft in zijn memoires dat hij en zijn medeoprichters de kleuren van de Turkse vlag als uitgangspunt nemen en een rood-wit tenue kiezen. Na de eerste wedstrijd (2-0 winst) worden de spelers van dit onbekend team aangesproken door agenten die de, in hun ogen te nationalistische rood-witte tenues in beslag nemen. Hierop kiest men later voor geel-donkerblauwe tenues. Na drie op rij verloren wedstrijden zijn de spelers ervan overtuigd dat de nieuwe kleuren ongeluk brengt. Daarom gaat men op zoek naar een nieuwe combinatie. Ali Sami Yen zou hier later het volgende over zeggen: "Na een lange zoektocht kwamen we uit bij de stoffenwinkel van Şişman Yanko, in de wijk Fatih. Hier liet Yanko ons twee kleuren zien, een donkerrood, haast bordeaux en andere volle geel met een oranje tint. Toen hij de twee stoffen met één beweging naast elkaar legde leek het alsof we de schoonheid van een zangvogel met een rode kop en gele vleugels zagen. Het leek alsof we naar een vlam keken en daar een schouwspel van tinten rood en geel in zagen. Hopend dat onder het licht van de rood-gele vlam we vele overwinningen zouden beleven, kozen we voor deze combinatie. En zo is het precies gegaan"

De oprichters spelen met het idee om de nieuwe club Gloria (overwinning) of Audace (moed) te noemen. Echter tijdens de eerste wedstrijd worden de spelers door de toeschouwers "Galata Saray Efendileri" ("Heren uit Galata Saray") genoemd. Hierop besluiten ze om hun team Galatasaray te noemen.

Ondanks vele belemmeringen weet Galatasaray zich staande te houden tegen Engelse en Griekse teams. In 1908 is Galatasaray in Istanboel uitgegroeid tot een club met veel supporters. In hetzelfde jaar vindt de eerste transfer plaats. De Engelsman Horace Armitage wordt als speler en manager aangetrokken van Cadi-Keuy FC. Met Armitage wordt Galatasaray 3 jaar op rij kampioen. Na de eerste kampioenschap nemen de spelers trots hun Cup mee naar de directeur van het Galatasaray Lyceum, die hen met open armen ontvangt en steun uitspreekt. In 1910 treedt een nieuwe Turkse club toe tot de competitie van Istanboel: Fenerbahçe. Alhoewel Galatasaray, Fenerbahçe in eerste instantie steun en zelfs spelers levert, zullen de enige twee Turkse clubs in de competitie en daarbuiten een felle concurrentie aangaan. Op 12 februari 1911 wordt de eerste Galatasaray-Fenerbahçe ooit gespeeld. Doordat 5 spelers van Galatasaray de oversteek met de boot vanuit de Europese kant naar de Aziatische kant van Istanboel niet kunnen maken vanwege een sterke wind, speelt Galatasaray met 7 man tegen het elftal van Fenerbahçe. Galatasaray wint met 7-0 en de eerste kiemen van een lange strijd worden gelegd. Door de successen groeit Galatasaray snel uit tot de beste Turkse club in de competitie van Istanboel. Buitenlandse teams die Istanboel bezoeken kloppen dan ook als eerste bij Galatasaray aan voor een wedstrijd. Op 1 mei 1911 speelt Galatasaray tegen het Hongaarse Klojvar de eerste wedstrijd tegen een buitenlandse team (2-2). In hetzelfde jaar speelt Galatasaray de eerste wedstrijd op vreemde bodem in en tegen Boekarest (1-11 winst). Een paar maanden later is de eerste transfer naar het buitenland een feit. Sabri Mahir verruilt Galatasaray voor Olimpic Paris. Door de resultaten tegen buitenlandse teams heeft Galatasaray genoeg zelfvertrouwen en middelen om de strijd met Europese teams aan te gaan. Een lange tour door Europa is hiervan het resultaat. Galatasaray treedt aan tegen teams zoals Bochum, Karlsruhe en Praag.

Op 28 juli 1914 breekt de oorlog uit en de spelers van Galatasaray verruilen de voetbalvelden voor het front om het vaderland te dienen. Vele spelers zullen de oorlog niet overleven. Het Ottomaanse Rijk komt met een nederlaag uit de oorlog waardoor Istanboel en grote delen van Turkije worden bezet door de geallieerden. Alhoewel er vele wedstrijden gespeeld worden tegen Engelse en Franse militaire gelegenheidsteams zal het jaren duren voordat Galatasaray weer een rol van betekenis kan spelen.

In de jaren 20 verruilt Ali Sami Yen de voorzitterschap van Galatasaray voor het voorzitterschap van de Turkse Voetbalbond. In 1924 wordt de Engelsman Billy Hunter aangesteld als trainer van Galatasaray en het Turkse Elftal. Hunter die voorheen ook het Nederlandse Elftal onder zijn hoede had, stond bekend om zijn aanvallende speelstijl. De aanpak van Hunter zou resulteren in 3 titels tussen 1924 en 1929. Tijdens deze periode werd ook een logo voor Galatasaray bedacht. Şevki Ege, oftewel 333 Şevki Ege (verwijzend naar zijn leerlingnummer op het lyceum) tekende een adelaar met een voetbal tussen zijn snavel. Dit logo sprak de leerlingen niet aan en werd terzijde geschoven. 74 Ayet Emin en zijn klasgenoot Şinasi Şahingiray gaven in 1923 een weekblad uit genaamd Kara Kedi (zwarte kat). Emin had in een van de edities op de voorpagina de Arabische letters Ghayn-Sin getekend, verwijzend naar de G van Galata en S van Saray. Zijn klasgenoot Şinasi was zo onder de indruk dat hij dit logo voorstelde als clublogo. Vanaf 1925 zou niet alleen de club de logo overnemen, ook het Lyceum zou de rode Ghayn (later G) en gele Sin (later S) overnemen en als embleem gebruiken.

Nihat Bedik, die vanaf 1916 twintig jaar voor Galatasaray was uitgekomen en acht jaar aanvoerder was, had vanwege zijn speelstijl en passie op het veld de bijnaam Aslan (de leeuw) gekregen van de supporters. In de loop van tijd werd Aslan niet alleen als bijnaam voor Nihat gebruikt, maar voor heel Galatasaray. Daarnaast had een andere speler Sabit Cinol tijdens zijn studie in Zwitserland ook gevoetbald bij Servette. Hier zou hij inspiratie vinden voor de clublied "RE RE RE RA RA RA GALATASARAY GALATASARAY CİM BOM BOM" wat tevens "CIM BOM BOM" als bijnaam zou opleveren.

In de jaren 30 barst de discussie binnen de club los over de rol van het lyceum binnen de voetbalclub. Een aantal voetballers die na een reis naar Zwitserland zien dat voetbal daar professioneel wordt gespeeld willen dit ook bij Galatasaray invoeren. Andere spelers die "liseliler" (lyceumers) werden genoemd verzetten zich hier heftig tegen. De 63 Galatasaray spelers besluiten na een discussie zich van Galatasaray af te scheiden en een nieuwe club op te richten. De nieuwe club heet eerste instantie Geel-Rood maar zou later "Güneş" (zon) heten. Deze afscheiding zou een aderlating voor Galatasaray betekenen en wederom zou het jaren duren voordat Galatasaray weer op volle sterkte zou zijn. Güneş zou na een sterke start met meerdere kampioenschappen uiteindelijk in 1939 zichzelf opheffen.

De splitsing van de club had Galatasaray ernstig verzwakt. Alhoewel de spelers en supporters van Güneş zich weer herenigden met Galatasaray, zou de Tweede Wereldoorlog Galatasaray verder verzwakken en de club in een 'stille periode' duwen.

Geschrokken van de negatieve impact van de splitsing in de jaren 30 besluiten de bestuurders zich los te koppelen van het Lyceum. Men kiest voor drastische maatregelen zoals afscheid nemen van vele invloedrijke amateurvoetballers en men gaat actief op zoek naar profspelers die de ambitie van Galatasaray willen helpen waarmaken. Tevens wordt de legendarische oud-speler Gündüz Kılıç, ook wel Baba Gündüz (Vader Gündüz, vanwege zijn invloed op andere spelers) als hoofdtrainer aangesteld. Naast Gündüz zou een andere toekomstige clubicoon zich bij Galatasaray voegen: Metin Oktay. In 1955 verhuisde Metin Oktay van Izmirspor naar Galatasaray van trainer Gündüz Kılıç, waar hij een vijfjarig contract tekende. Met de transfer verdiende Oktay een Chevrolet. Ook in de İstanbul Profesyonel Ligi, waarin Galatasaray uitkwam, werd Oktay verschillende keren topscorer.

In 1958 kreeg Turkije een landelijke voetbalcompetitie, de Türkiye Birinci Ligi (later Süper Lig). Ook hierin werd Oktay drie jaar achtereen topscorer. Tijdens een derby tegen Fenerbahçe in 1959 scoorde hij een doelpunt, waarbij het net van het doel kapotscheurde. In seizoen 1961/62 kwam Oktay uit voor Palermo uit Italië. Een jaar later keerde hij weer terug bij Galatasaray, waar hij tot zijn afscheid van het topvoetbal in 1969 uitkwam. Met de club werd hij tien keer landskampioen van Turkije. Na zijn terugkeer in 1962 werd hij nog drie keer landelijk topscorer.

Van alle spelers die bij Galatasaray speelden of nog zouden spelen zou niemand Metin Oktay, de ongekroonde koning, qua populariteit en invloed op Galatasaray evenaren. De liefde tussen Galatasaray en Metin Oktay was wederzijds. Toen zijn verloofde bij Metin Oktay haar beklag deed over het feit dat hij zo veel tijd kwijt was aan Galatasaray en hem vervolgens de keuze gaf om tussen haar en Galatasaray kiezen, koos Oktay zonder te aarzelen voor Galatasaray.

Galatasaray nam voor het eerst deel aan Europese toernooien in het seizoen 1956/1957. De club ging roemloos onderuit tegen Dinamo Boekarest. Een paar jaar later, in het seizoen 1962/1963, werd Dinamo Boekarest weer geloot. Dit keer ging Galatasaray wel door naar de volgende ronde. De club zou uiteindelijk de kwartfinale bereiken, waar AC Milan te sterk bleek. In 1967 nam de club afscheid van trainer Gündüz Kılıç. Hij was een icoon van Galatasaray en met 9 seizoenen de langstzittende trainer ooit bij de club. Met de club behaalde hij twee landskampioenschappen en won hij vier keer de nationale beker.

In de jaren 70 wordt Galatasaray in de seizoenen 1970-71 en 1971-72 kampioen van Turkije. In het seizoen 1972-1973 wordt Galatasaray kampioen in de competitie, wint het de Turkse beker en ook nog eens de Turkse supercup. Na deze successen behaalde de club in de jaren 70 geen goede resultaten meer. Zo werd de club wel nog 4× kwartfinalist in de Turkse beker, 2× finalist en won de beker ook nog eenmaal in 1975-1976. De club werd ook nog 2× tweede, maar in de jaren 70 dus geen kampioen meer in de Süper Lig.

In de jaren 80 was het lang stil rond de club. De club was lang geen kampioen geworden en succes in Europa bleef ook uit. Het bestuur stelde Jupp Derwall aan om daarin verandering te brengen. In 1987 werd de club na 14 jaar weer eens kampioen van Turkije. In het seizoen 1987-1988 werd Mustafa Denizli aangesteld als trainer, Galatasaray mocht meedoen in de Europacup I en strandde tegen PSV. Wel werd het landskampioenschap voor de tweede keer op rij binnengehaald. In het seizoen 1988-1989 kende de club een groot succes: Galatasaray bereikte de halve finale van de Europa Cup I, maar werd daar uitgeschakeld door Steaua Boekarest. De club werd ook nog in 1982 en 1985 winnaar van het Turkse beker.

In 1996 werd clubicoon Fatih Terim, die zijn hele leven lang voor Galatasaray had gespeeld, als trainer aangesteld. In vier jaar werd Galatasaray omgetoverd tot een grootmacht en versloeg clubs als Juventus, AC Milan, Barcelona, Arsenal en Real Madrid. In 2000 zorgde Galatasaray voor een mijlpaal voor het Turkse voetbal door als eerste Turkse club een Europese hoofdprijs te winnen. In dat jaar won het de UEFA Cup ten koste van Arsenal. Een aantal maanden later werd ook de UEFA Super Cup gewonnen door een overwinning op Real Madrid. Het was een onvergetelijk jaar voor een Galatasaray-fan. Miljoenen fans vierden feest in Istanboel en over de gehele wereld. Galatasaray werd landskampioen, won de Turkse beker, de UEFA Cup en in datzelfde jaar ook de UEFA Super Cup, waardoor ze in augustus 2000 de eerste plaats bereikte op de IFFHS-wereldranglijst voor clubs.

Het honderdste jaar brak aan en dit moest een mooi jaar worden voor de club. Fatih Terim nam rust en clublegende Gheorghe Hagi werd aangesteld als trainer. De club werd geen kampioen en liep ook de Champions League mis. Wel werd de finale van de Turkse beker gehaald. Hierin werd stadsgenoot en aartsrivaal Fenerbahçe met 5-1 verslagen.

Na het behalen van de UEFA Cup en UEFA Super Cup, vertrekken veel sterspelers (transfervrij) naar het buitenland waardoor Galatasaray sportief enorm verzwakt. Door de sportieve en financiële aderlating verkeert Galatasaray in financieel zwaar weer. Desondanks wordt er onder leiding van de Roemeen Lucescu in het seizoen 2001/02 de titel behaald. Alhoewel Galatasaray in 2005/06 met Eric Gerets en 2007/08 succesvol wordt in Turkije blijven successen in Europa uit. In 2009 wordt Frank Rijkaard aangesteld als hoofdtrainer, maar Rijkaard moet eind 2010 vanwege tegenvallende resultaten het veld ruimen voor Gheorghe Hagi.

Vanwege de slechte resultaten ontstaat er binnen Galatasaray een strijd tussen de voorzitter Adnan Polat en ontevreden leden. De leden krijgen uiteindelijk hun zin en er worden op 14 mei 2011 vervroegde verkiezingen gehouden. De verkiezingen worden met een recordaantal stemmen gewonnen door de miljardair Ünal Aysal.

Aysal belooft de supporters Galatasaray binnen 3 jaar terug te brengen naar de Europese Top. Een van zijn eerste daden als voorzitter was het aantrekken van Fatih Terim als hoofdtrainer. Omdat Aysal van mening is dat de selectie van Galatasaray onvoldoende kwaliteit heeft, wordt een groot aantal spelers verhuurd of verkocht. Aysal, met een geschat vermogen van 7 miljard euro, belooft niet met geld te strooien maar een gezonde organisatie neer te zetten, niet alleen op sportief niveau, maar ook op het gebied van merchandising en jeugdopleiding. De voorzitter contracteerde verder Fernando Muslera, Emmanuel Eboué, Johan Elmander, Tomáš Ujfaluši, Felipe Melo en Selçuk İnan. Na een stroef begin slaagt Terim erin om met de vele nieuwelingen een succesvolle formatie te smeden. Verder stromen voor het eerst in jaren maar liefst 3 jeugdspelers door naar het eerste elftal. De reguliere competitie sloot Galatasaray af als koploper, maar vanwege de nieuwe opzet van de competitie diende er nog een play-off gespeeld te worden om de definitieve kampioen te bepalen. De laatste wedstrijd van de play-off was tevens de beslissende en de meest beladen: uit bij Fenerbahçe. De wedstrijd eindigde uiteindelijk in 0-0, waardoor Galatasaray met 1 punt voorsprong op aartsrivaal Fenerbahçe kampioen van Turkije werd. Het daaropvolgende seizoen stunt Galatasaray met transfers van Wesley Sneijder en Didier Drogba en behaalt het zelfs de kwartfinale van de Champions League, waarin ze na een memorabele 3-2 overwinning tegen Real Madrid alsnog uitgeschakeld werden. Op 5 mei 2013 verovert Galatasaray voor de 19e keer het kampioenschap van Turkije en mag zich hiermee recordhouder in Turkije noemen.

Fatih Terim krijgt een aanbieding om als interim bondscoach Turkije naar het WK te loodsen. Hij krijgt toestemming van de clubleiding, op voorwaarde dat het maar tijdelijk is. Terim wenst langer bondscoach te zijn en hij wordt op staande voet ontslagen. Een week later wordt zijn opvolger bekendgemaakt, Roberto Mancini. De club haalde uitstekende resultaten in de Champions League, met onder andere een 1-0-overwinning op Juventus. In de competitie liep het daarentegen wat minder, want Fenerbahçe stond op kop met grote voorsprong. Galatasaray sloot het seizoen af met een Turkse beker en een tweede plaats, op 9 punten na van Fenerbahçe en Mancini nam ontslag.

In 2014 werd Cesare Prandelli aangesteld als hoofdtrainer. Tot ongenoegen van de supporters die liever een aanvallend ingestelde trainer wilden. Na een mislukte Champions League-campagne werd Prandelli ontslagen. Ook voorzitter Unal Aysal trad af. Het interim-bestuur benoemde al snel assistent-bondscoach Hamza Hamzaoğlu tot hoofdcoach. Hamzaoğlu slaagde erin om met zijn formatie, onder leiding van Wesley Sneijder, zowel de beker als de landstitel in wacht te slepen. Ondanks een uiterst succesvolle start wist Hamzaoğlu in zijn tweede seizoen de stijgende lijn niet door te zetten. Als gevolg hiervan werd hij eind 2015 vervangen door Mustafa Denizli.

Denizli behaalde geen grote successen. Galatasaray bleef dwalen en de coach vertrok. Drie wedstrijden later kwam Jan Olde Riekerink als trainer ad-interim. Al was het een moeilijke klus om dat seizoen Galatasaray terug recht te zetten, wist Riekerink wist toch als interim-trainer twee bekers te veroveren in 4 maanden tijd (Turkse beker en Turkse supercup). Deze finales werden alle twee tegen aartsrivalen gespeeld, waarvan de Turkse beker tegen Fenerbahçe (1-0 winst) en de Turkse Supercup tegen Beşiktaş, die met 3-0 werd gewonnen met een strafschoppenreeks. Na deze successen werd Riekerink ook een publiekslieveling en sleepte hij een contractverlenging in de wacht. Zo werd voor het seizoen 2016-2017 Riekerink als hoofdcoach aangesteld en begon direct met een denderende start aan het seizoen. Halverwege het seizoen 2016-2017 werd Riekerink na een reeks slechte resultaten ontslagen. Op 15 februari 2017 werd Igor Tudor aangesteld als hoofdcoach van Galatasaray. Na het vertrek van Sneijder werden Tudor en vooral voorzitter Dursun Özbek persona non grata en zo werd de Kroaat halverwege het seizoen 2017/18 ontslagen. Ook voorzitter Dursun Özbek moest het ontgelden; hij werd afgezet en vervangen door Mustafa Cengiz. Veteraan-coach en clubicoon Fatih Terim werd aangesteld.

In datzelfde seizoen sleepte Galatasaray onder leiding van Terim op de laatste speeldag van de Turkse competitie de landstitel in de wacht. Galatasaray, met de Nederlandse verdedigende middenvelder Ryan Donk in de gelederen, won op zaterdag 19 mei 2018 met 1-0 van en bij Göztepe en verzekerde zich daarmee van de 21ste landstitel in de clubgeschiedenis. De Fransman Bafétimbi Gomis benutte in de 66ste minuut een strafschop voor Galatasaray, dat minimaal gelijk moest spelen om de titel veilig te stellen.

Exact een jaar later, op 19 mei 2019 werd na een 2-1 wist op directe concurrent Başakşehir het kampioenschap voor seizoen 2018/2019 veiliggesteld. In het seizoen 2019/20 eindigde de club op een teleurstellende 6e plaats. Vanwege de Europese uitsluiting van Trabzonspor mocht Galatasaray in het seizoen 2020/21 echter alsnog instromen in de tweede kwalificatieronde van de Europa League.

Hoewel Beşiktaş enkele weken voor het einde van het seizoen 2020/21 zeker leek van het kampioenschap, werd het ze toch moeilijk gemaakt door een enorme inhaalslag van Galatasaray, dat uiteindelijk na de laatste speelronde achter Beşiktaş eindigde, omdat het twee doelpunten minder had gescoord.

Na het seizoen werd Burak Elmas de nieuwe clubvoorzitter. In tegenstelling tot voorafgaande jaren werden vooral jongere spelers binnengehaald. Van de 11 nieuwe spelers waren er maar drie ouder dan 24 jaar.^[5] In het seizoen 2021/22 werd de groepsfase van de UEFA Europa League afgerond met de eerste plaats. Dit lukte de club slechts één keer eerder, namelijk in het seizoen 2009/10.

In de nationale competitie eindigde Galatasaray als 13e, het slechtste eindresultaat in de clubgeschiedenis. In de bekercompetitie werd het uitgeschakeld door Denizlispor, dat uitkomt op een lager niveau. Midden in het seizoen werd clubicoon Fatih Terim en zijn assistenten weggestuurd en opgevolgd door een Spaanse staf onder leiding van Domenèc Torrent. Het enige lichtpuntje van het seizoen was het succes in Europa, waar een einde aan kwam toen het tegen FC Barcelona werd uitgeschakeld. Richting het einde van het seizoen werd bij een ledenstemming geen decharge verleend aan voorzitter Elmas, wat gelijk staat aan een motie van wantrouwen. Elmas riep nieuwe verkiezingen uit en maakte bekend zich niet kandidaat te stellen.

Voorafgaand aan het seizoen 2022-2023 werd Dursun Özbek verkozen tot voorzitter van de club. Özbek haalde zijn kracht uit Erden Timur, die al jaren fanatiek sponsor was van Galatasaray en zijn vice-voorzitter werd. Özbek hij vervulde meteen zijn verkiezingsbelofte door afscheid te nemen van Doménec Torrent. Torrent werd opgevolgd door voormalig speler Okan Buruk.

Om de teleurstellende resultaten van voorgaande seizoenen te doen vergeten werden onder leiding van Timur enkele prominente namen aangetrokken, waaronder Mauro Icardi, Juan Mata en Dries Mertens. Onder leiding van Buruk behaalde de club een recordreeks van 14 opeenvolgende overwinningen in de competitie. Op 30 mei 2023 behaalde Buruk en zijn spelers de 23e landstitel voor de club waarmee tevens ook voor het eerst in jaren weer een gooi gedaan kon worden naar deelname aan de lucratieve UEFA Champions League.

Na een zegereeks van 17 wedstrijden op rij, waarmee de recordreeks van een jaar eerder werd overtroffen, behaalde Galatasaray op 27 mei 2024 de 24e landstitel. Alle spelers stonden bovendien bovenaan de statistieken dat seizoen. Mauro Icardi werd topscorer, Dries Mertens werd de assistenkoning en Muslera had de meeste clean sheets. Na het landskampioenschap gaf Erden Timur dat hij stapte uit het bestuur, waarmee een einde kwam aan zijn tijdperk, waarin de landstitel twee seizoenen op rij werd binnengehaald.

In de zomer van 2024 werd Gabriel Sara binnengehaald voor een transfersom van 20 miljoen euro, die daarmee de duurste aangekochte voetballer in de geschiedenis van de club. Het oude record stond op naam van Mário Jardel, voor wie 15 miljoen euro werd betaald in het jaar 2000. Ook stuntte de club met de (huur)transfer van superspits Victor Osimhen, die met zijn waarde van 100 miljoen euro de meest waardevolle verhuurde voetballer in de wereldgeschiedenis werd. Ook werd Osimhen met verre afstand de meest waardevolle speler die kwam te spelen in Turkije.^[6]

Competitie	Aantal	Jaren
Internationaal
UEFA Cup	1×	2000
UEFA Super Cup	1×	2000
Nationaal
Millî Lig / Süper Lig	24×	1962, 1963, 1969, 1971, 1972, 1973, 1987, 1988, 1993, 1994, 1997, 1998, 1999, 2000, 2002, 2006, 2008, 2012, 2013, 2015, 2018, 2019, 2023, 2024
Türkiye Kupası	18×	1963, 1964, 1965, 1966, 1973, 1976, 1982, 1985, 1991, 1993, 1996, 1999, 2000, 2005, 2014, 2015, 2016, 2019
Süper Kupa	17×	1966, 1969, 1972, 1982, 1987, 1988, 1991, 1993, 1996, 1997, 2008, 2012, 2013, 2015, 2016, 2019, 2023
Millî Küme	1×	1939
Başbakanlık Kupası	5×	1975, 1979, 1986, 1990, 1995
İstanbul Futbol Ligi	15×	1909, 1910, 1911, 1915, 1916, 1922, 1925, 1926, 1927, 1929, 1931, 1949, 1955, 1956, 1958
İstanbul Futbol Kupası	2×	1942, 1943
İstanbul Şildi	1×	1933

Galatasaray SK heeft supportersverenigingen over de hele wereld en deze worden overkoepeld door "ultrAslan" (van ultra = fanatiek supporter, + aslan = leeuw). Deze overkoepelende apolitieke groep werd in 2001 opgericht. Hun symbool is een speciaal ontworpen leeuw, en hun naam wordt altijd geschreven in hetzelfde lettertype op shirts en truien. Sinds 2003 werd UltrAslan een gedeponeerd handelsmerk en verkoopt het diverse fanproducten.

Ook ultrAslan-UNI werd gelanceerd voor de fans in de Turkse universiteiten, meestal gemaakt van hogeschool-studenten. UltrAslan-Europa, die werd opgericht in 2004, heeft de coördinatoren in een aantal Europese landen. Andere groepen zijn UA-Amerika, UA-Azië, UA-Afrika en UA-Australië.

De drie grote clubs van Istanbul, Beşiktaş JK, Fenerbahçe SK en Galatasaray SK hebben een lange geschiedenis van rivaliteit met elkaar. Er is geen verschil gebaseerd op religie of klasse tussen de fans maar elke match produceert haar eigen drama. De derby tegen Fenerbahce wordt in Turkije gezien als dé grootste voetbalderby ter wereld. De spanning rondom de wedstrijd wordt weken voor de wedstrijd opgedreven door de media en fanatieke fans. De wedstrijden worden regelmatig overschaduwd door geweld rond het stadion en veel opstootjes op het veld. Veel trainers hebben hun contract ontbonden zien worden na een verloren derby of juist voor eeuwig een plek veroverd in de harten van de fans. Een van deze trainers is Graeme Souness. Na de gewonnen finale van de Turkse Beker tegen Fenerbahçe plantte Souness de geel-rode vlag van Galatasaray op de middenstip van het Fenerbahçe stadion die hem de naam "Ulubatli Souness" bezorgde. Deze naam verwijst naar"Ulubatli Hasan" (Hasan uit Ulubat), die als soldaat van Sultan Mehmed II de vlag van het Ottomaanse Rijk in Constantinopel plantte om de uiteindelijke verovering van Constantinopel te bevestigen. Door deze actie maakte Souness zich onsterfelijk voor de supporters van Galatasaray.

Het lyceum van Galatasaray, opgericht in 1481, is na de Universiteit van Istanboel opgericht in 1453, een van de oudste onderwijsinstellingen ter wereld. De voetbalclub heeft altijd een hechte band met het lyceum vanwege het feit dat de oprichters van de voetbalclub allen aan het lyceum studeerden. Bestuurders en belangrijke leden zijn vaak Alumni. Deze Alumni worden "Liseliler" genoemd en hebben veel macht binnen de ledengroep en bestuur. Alhoewel de club tegenwoordig onder alle lagen van de bevolking veel fans heeft, werd de club in het verleden als de club van de elite gezien.

Galatasaray TV (GSTV) is de televisiezender van de voetbalclub. De zender is actief sinds 15 januari 2007. De zender zendt 24 uur nieuws en analyses over de club, interviews en trainingsbeelden uit.

De club is eigenaar van een klein eiland in de Bosporus in Istanbul, het Galatasaray eiland (Turks: Galatasaray Adasi, Kuruçeşme Adasi). Het dient sinds medio 2007 als een entertainment- en recreatiecentrum. In 2017 werd het eiland gesloopt, omdat er bouwwerken op zouden zijn in strijd met de bouwregels. Het bestuur van Galatasaray kondigde aan nieuwe bouwwerken te bouwen op het eiland conform de bouwregels.^[7]

In juli 2022 werd het eiland heropend. Op 3 september 2022 werd het eiland beschoten met een vuurwapen. Volgens onderzoek een dag later bleek dit om een verdwaalde kogel te gaan.^[8]

Zie Ali Sami Yen Spor Kompleksi Rams Park voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Het stadion van Galatasaray is sinds 2011 het Rams Park en ligt in de wijk Seyrantepe in Istanbul. De locatie van het stadion is na de komst van Galatasaray omgedoopt tot 'Aslantepe' dat letterlijk Leeuwenheuvel betekent. Het stadion heeft een capaciteit van 52.650 zitplaatsen.

Zie Galatasaray Kemerburgaz Trainings Complex voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Het Galatasaray Training Complex in Kemerburgaz is een nog te realiseren ultramoderne sportfaciliteit en trainingscentrum gelegen in Kemerburgaz, Istanboel. Het complex is speciaal ontworpen en in aanbouw om te voldoen aan de trainingsbehoeften van Galatasaray. Verwachtte oplevering is augustus 2023.

Het trainingscomplex zal gebouwd worden op een uitgestrekt terrein van meer dan 500.000 vierkante meter en zal verschillende moderne faciliteiten omvatten die zijn ontworpen om de spelers optimaal te ondersteunen in hun training en ontwikkeling.

Het Galatasaray Training Complex zal ook de thuisbasis van de jeugdacademie van de club worden. Er zijn speciale trainingsfaciliteiten en accommodaties voor jonge talenten, die worden opgeleid om mogelijk in de toekomst deel uit te maken van het eerste elftal van Galatasaray.

Na verhuizing zal de locatie van huidige trainingscomplex in de gewilde Istanboelse wijk Bakirköy plaatsmaken voor een exclusieve villa wijk. Galatasaray zal door de herontwikkeling van haar trainingscomplex een financiële injectie van naar verwachting 100 miljoen euro ontvangen.

• Niğde Anadolu FK^[9]
• FK Qarabağ^[10]
• Olympic Club Charleroi^[11]

Nr.	Nat.	Naam	Geb. datum	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1		Fernando Muslera	16-06-1986	2011	2025	Lazio
12		Batuhan Ahmet Şen	03-02-1999	2019	2026	Eigen jeugd
19		Günay Güvenç	25-06-1991	2023	2026	Gaziantep FK
Verdedigers
4		Ismail Jakobs	17-08-1999	2024	2025	AS Monaco (gehuurd)
6		Davinson Sánchez	12-06-1996	2023	2027	Tottenham Hotspur
23		Kaan Ayhan	10-11-1994	2023	2026	Sassuolo
24		Elias Jelert	12-06-2003	2024	2029	FC Kopenhagen
25		Victor Nelsson	14-10-1998	2021	2026	FC Kopenhagen
42		Abdülkerim Bardakcı	07-09-1994	2022	2025	Konyaspor
90		Metehan Baltacı	03-11-2002	2021	2026	Eigen jeugd
Middenvelders
5		Eyüp Aydın	02-07-2004	2023	2027	Bayern München II
8		Kerem Demirbay	03-07-1993	2023	2026	Bayer Leverkusen
10		Dries Mertens	06-05-1987	2022	2025	Napoli
18		Berkan Kutlu	25-01-1998	2021	2026	Alanyaspor
20		Gabriel Sara	26-06-1999	2024	2029	Norwich City
34		Lucas Torreira	11-02-1996	2022	2026	Arsenal
83		Efe Akman	20-03-2006	2023	2028	Eigen jeugd
Aanvallers
7		Roland Sallai	22-02-1997	2024	2028	SC Freiburg
9		Mauro Icardi	19-02-1993	2023	2026	Paris Saint-Germain
11		Yunus Akgün	07-07-2000	2018	2026	Eigen jeugd
22		Hakim Ziyech	19-03-1993	2023	2025	Chelsea
30		Yusuf Demir	02-06-2003	2024	2026	Rapid Wien
44		Michy Batshuayi	02-10-1993	2024	2027	Fenerbahçe
45		Victor Osimhen	29-12-1998	2024	2025	SSC Napoli (gehuurd)
53		Barış Alper Yılmaz	23-05-2000	2021	2027	Ankara Keçiörengücü

Nat.	Naam	Aan	Verhuurd tot en met
	Nicolò Zaniolo	Atalanta	30 juni 2025
	Mathias Ross	Sparta Praag	30 juni 2025
	Derrick Köhn	Werder Bremen	30 juni 2025
	Wilfried Zaha	Olympique Lyon	30 juni 2025
	Halil Dervişoğlu	Gaziantep	30 juni 2025
	Özgür Baran Aksaka	Arda Kardzjali	30 juni 2025
	Kazımcan Karataş	FK Orenburg	30 juni 2025
	Taylan Antalyalı	Bodrum FK	30 juni 2025
	Jankat Yılmaz	Adanaspor	30 juni 2025
	Baran Demiroğlu	Fatih Karagümrük	30 juni 2025
	Ali Turap Bülbül	Ümraniyespor	30 juni 2025
	Ali Efe Çördek	Ankara Demirspor	30 juni 2025

Naam	Nationaliteit	Functie	Sinds	Vorige club
Technische Staf
Okan Buruk	Turkije	Hoofdtrainer	2022	Istanbul Başakşehir
İrfan Saraloğlu	Turkije	Assistent-trainer	2022	Istanbul Başakşehir
Ismael Garcia Gomez	Spanje	Assistent-trainer	2022	Udinese
Fadıl Koşutan	Turkije	Keeperstrainer	2013

Laatste update: 3 augustus 2023

Zie Lijst van Europese wedstrijden van Galatasaray SK voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Galatasaray SK speelt sinds 1956 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. Vet gedrukt staan de edities die zijn gewonnen door Galatasaray.

• Champions League (20x)

1993/94, 1994/95, 1997/98, 1998/99, 1999/00, 2000/01, 2001/02, 2002/03, 2003/04, 2006/07, 2008/09, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16, 2018/19, 2019/20, 2021/22, 2023/24, 2024/25

• Europacup I (9x)

1956/57, 1962/63, 1963/64, 1969/70, 1971/72, 1972/73, 1973/74, 1987/88, 1988/89

• Europa League (8x)

2009/10, 2010/11, 2015/16, 2017/18, 2018/19, 2020/21, 2021/22, 2023/24

• UEFA Super Cup (1x)

2000

• Europacup II (8x)

1964/65, 1965/66, 1966/67, 1976/77, 1982/83, 1985/86, 1991/92, 1996/97

• UEFA Cup (12x)

1975/76, 1978/79, 1979/80, 1986/87, 1989/90, 1992/93, 1995/96, 1999/00, 2003/04, 2005/06, 2007/08, 2008/09

Hakan Şükür

Gheorge Hagi

Naam	Seizoen	Goals
Metin Oktay	1959	11 goals
	1959-1960	33 goals
	1960-1961	36 goals
	1962-1963	38 goals
	1964-1965	17 goals
	1968-1969	17 goals
Tarik Hodžić	1983-1984	16 goals
Tanju Çolak	1987-1988	39 goals
	1990-1991	31 goals
Hakan Şükür	1996-1997	38 goals
	1997-1998	32 goals
	1998-1999	19 goals
Arif Erdem	2001-2002	21 goals
Milan Baroš	2008-2009	20 goals
Burak Yılmaz	2012-2013	24 goals
Bafétimbi Gomis	2017-2018	33 goals
Mbaye Diagne	2018-2019	30 goals
Mauro Icardi	2023-2024	25 goals

Periode	Naam
1994–2000	Tugay Kerimoğlu
2000–2005	Bülent Korkmaz
2005–2008	Hakan Şükür
2008–2009	Ümit Karan
2009–2011	Arda Turan
2011-2012	Sabri Sarioglu
2012-2019	Selçuk İnan
2019-heden	Fernando Muslera

#	Naam	Jaar	Wedstrijden	Goals
1.	Bülent Korkmaz	1984–2005	588	18
2.	Hakan Şükür	1992–1995 1995–2000 2003–2008	539	288
3.	Fernando Muslera	2011–heden	520	1
4.	Arif Erdem	1991-2000 2000-2005	485	133
5.	Sabri Sarıoğlu	2001-2017	479	24
6.	Ergün Penbe	1994-2007	428	13
7.	Metin Oktay	1955–1961 1962–1969	403	388
8.	Tugay Kerimoğlu	1987-1999	387	40
9.	Hasan Şaş	1998-2009	354	37
10.	Suat Kaya	1986–1987 1992–2003	345	40

Bijgewerkt tot en met 19 oktober 2024.

#	Naam	Wedstrijden	Goals	Ratio
1.	Hakan Şükür	539	288	0,53
2.	Arif Erdem	485	133	0,27
3.	Tanju Çolak	146	132	0,90
4.	Ümit Karan	238	98	0,41
5.	Burak Yılmaz	141	82	0,58
6.	Gheorghe Hagi	192	72	0,38
7.	Necati Ateş	140	66	0,47
8.	Metin Oktay	75	63	0,84
9.	Mauro Icardi	87	61	0,71
	Milan Baroš	116	61	0,53

Bijgewerkt tot en met 10 november 2024.

Galatasaray heeft sinds de oprichting 39 verschillende voorzitters gehad. De eerste voorzitter was de oprichter Ali Sami Yen. Sinds 2022 is Dursun Özbek voorzitter van de club.

Zie Lijst van spelers van Galatasaray SK voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Zie Lijst van trainers van Galatasaray SK voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

• Officiële website
• (tr) Website voor fans

Zie de categorie Galatasaray S.K. (men's football) van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.