Hale Irwin

Dit artikel staat op een nalooplijst. Als de inhoud op verifieerbaarheid gecontroleerd is, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dat ook aan op de betreffende nalooplijst. Bekijk ook de bewerkingsgeschiedenis om te zien of anderen hier al aan gewerkt hebben.

Hale S. Irwin (Joplin, Missouri, 3 juni 1945) is een golfprofessional uit de Verenigde Staten. Hij is een van de weinige spelers die het US Open drie keer won. Later werd hij ook golfbaanarchitect.

Amateur

Hale Irwin groeide op in Baxter Springs, Kansas en studeerde aan de University of Colorado in Boulder. In 1967 won hij de NCAA en studeerde hij af.

Professional

Irwin werd in 1968 professional maar de eerste twee seizoenen leverden weinig op. In 1970 kwam hij in de top-60. Vanaf 1972 verdiende hij ieder jaar minimaal US$ 100.000, in 1975, 1976, 1978 en 1981 verdiende hij zelfs meer dan het dubbele. Vanaf 1971 stond hij altijd in de top-13.

Irwin won twintig toernooien op de Amerikaanse PGA Tour. Zijn eerste overwinning was in 1971 de Sea Pines Heritage Classic op de baan van Harbour Town en zijn laatste overwinning was in 1994 MCI Heritage Golf Classic, toen hij bijna 49 jaar was. Hij heeft in de top-10 van de wereldranglijst gestaan in 1991 en in de top-5 van de PGA Tour van 1975-1979. Na het Tuscon Open van 1975 haalde hij 86 keer de cut, een record dat alleen door Byron Nelson en Jack Nicklaus is verbeterd^[1].

In Europa won hij onder meer twee keer de Piccadilly World Match Play Championships op Wentworth (1974, 1975). Ook speelde Irwin vijf keer in de Ryder Cup (1975, 1977, 1979, 1981 en 1991). In 1979 speelde hij de World Cup met John Mahaffey. Het Amerikaanse team won en Irwin won individueel.

US Open

In 1974 won Irwin zijn eerste US Open en in 1979 won hij het Open een tweede keer. Een maand later speelde hij het Brits Open waar hij de laatste ronde inging met twee slagen voorsprong op nummer 2, maar hij werd ingehaald door Severiano Ballesteros. In 1983 had Irwin weer een goede kans om het Brits Open te winnen. Daarna werd het stil rondom Irwin maar hij kwam terug met een groot succes, want hij won in 1990 voor de derde keer het US Open. Een week later won hij de Buick Classic.

Irwin was goed in de lange slagen en minder goed met wedges en zijn putter. Om een birdie te maken waren zijn slagen naar de green dus van groot belang. Hij noemde zichzelf 'geen birdie-machine' maar zijn spel was heel consistent. Hij won zijn eerste US Open omdat de anderen slechter speelden, de leider na ronde 3 was Tom Watson, die een laatste ronde van 79 maakte. Zijn US Open overwinning van 1979 kwam door 'the shot of the year', zoals dat later werd genoemd. In ronde 3 speelde Irwin met Tom Weiskopf, zijn grote concurrent. Op hole 11 sloeg Irwin een ijzer 2 op een meter van de hole en maakte birdie. Irwin kwalificeerde zich in 1995 voor de Champions Tour en heeft daar succesvol gespeeld. Hij behaalde 45 overwinningen, inclusief tweemaal het US Senior Open (1998, 2000) en verdiende er ruim $23.000.000.

Eerbetoon

Irwin werd in 1992 toegevoegd bij de World Golf Hall of Fame.
In 2000 noemde het tijdschrift Golf Digest hem tot nummer 19 op de lijst van de grootste golfers aller tijden.

Irwin is een oom van Heath Irwin en de vader van amateur Steve Irwin, die in 2011 in het US Open speelde.

Gewonnen

PGA Tour

No.	Date	Tournament	Score
1	Nov 28, 1971	Sea Pines Heritage Classic	68-73-68-70=279	-5
2	Sep 16, 1973	Sea Pines Heritage Classic	69-66-65-72=272	-12
3	Jun 16, 1974	US Open op Winged Foot	73-70-71-73=287	+7
4	Jun 1, 1975	Atlanta Classic	66-69-68-68=271
5	Jun 29, 1975	Western Open	71-68-71-73=283	-1
6	Feb 22, 1976	Glen Campbell-Los Angeles Open	69-69-66-68=272	-12
7	Mrt 7, 1976	Florida Citrus Open	74-66-64-66=270	-18
8	Mei 29, 1977	Atlanta Classic	70-70-66-67=273	-15
9	Aug 28, 1977	Colgate Hall of Fame Golf Classic	65-62-69-68=264	=20
10	Okt 16, 1977	San Antonio Texas Open	68-67-64-67=266	-14
11	Jun 17, 1979	US Open	74-68-67-75=284	par
12	Feb 14, 1981	Hawaiian Open	68-66-62-69=265	-23
13	Aug 23, 1981	Manufacturers Hanover Westchester Classic	65-73-67-72=277	-11
14	Mrt 14, 1982	Honda Inverrary Classic	65-71-67-66=269	-19
15	Mei 29, 1983	Memorial Tournament	71-71-70-69=281	-7
16	Feb 5, 1984	Bing Crosby National Pro-Am	69-69-68-72=278	-10
17	May 26, 1985	Memorial Tournament	72-67-68-67=274	-14
18	Jun 18, 1990	US Open	69-70-74-67=280	-8
19	Jun 24, 1990	Manufacturers Hanover Westchester Classic	66-69-68-66=269	-15
20	Apr 17, 1994	MCI Heritage Golf Classic	68-65-65-68=266	-18

Elders

1974: Piccadilly World Match Play Championships
1975: Piccadilly World Match Play Championships
1978: Australian PGA Championship, South African PGA Championship
1979: World Cup (individueel)
1981: Bridgestone Open
1982: Brazil Open
1986: Bahamas Classic
1987: Fila Classic

Champions Tour

Elders

1995: Wendy's 3-Tour Challenge (met Raymond Floyd en Jack Nicklaus)
1996: Lexus Challenge (met Sean Connery)
1997: Senior Slam at Los Cabos
1998: Senior Match Play Challenge, Wendy's 3-Tour Challenge (met Gil Morgan en Larry Nelson)
1999: Senior Skins Game, Wendy's 3-Tour Challenge (met Jack Nicklaus en Tom Watson)
2000: Our Lucaya Senior Slam
2001: Senior Skins Game
2002: Senior Skins Game
2003: Office Depot Father/Son Challenge (met zijn zoon Steve)
2005: Wendy's 3-Tour Challenge (met Jay Haas en Craig Stadler)

Teams

Ryder Cup: 1975 (winners), 1977 (winnaars), 1979 (winnaars), 1981 (winnaars), 1991 (winnaars)
World Cup: 1979 (winnaars)
Presidents Cup: 1994 (winnaars)