De meest gebruikte verbeelding is Santa Claus, die ontstond in de Verenigde Staten. Dit figuur wordt voorgesteld als een gezette oude man met een lange witte baard en gekleed in een rood pak. Santa Claus is onder meer terug te voeren op de figuur van Sinterklaas, die door Nederlandse kolonisten werd meegenomen naar Noord-Amerika
Oorsprong
Deze tekening van Thomas Nast, "Merry Old Santa Claus", uit de editie van 1 januari 1881 van Harper's Weekly bepaalt het uiterlijk van de Kerstman tot de dag van vandaagIn 1863 deelt Santa Claus cadeaus uit aan de soldaten van de Noordelijke staten tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog
Vermoedelijk is de Amerikaanse Santa Claus een mengeling van de Britse Father Christmas en de Nederlandse Sinterklaas, hoewel ook gebruiken van Duitse emigranten, zoals Knecht Ruprecht en Pelzmärtel, en het Duitse gebruik om cadeaus tijdens de kerst te geven, van invloed kunnen zijn geweest.[1][2] De naam Santa Claus is een verbastering van de Nederlandse naam Sinterklaas.[3]
In 1809 beschreef Washington Irving in zijn fictieve geschiedenis van New York al een Santa Claus, gebaseerd op onder andere Nederlandse Sinterklaasgebruiken. Maar vooral het gedicht A Visit from St. Nicholas ("Een bezoek van Sint Nicolaas"), dat in 1823 anoniem gepubliceerd werd, vestigde zijn reputatie in de Verenigde Staten. In dit gedicht komen veel moderne gebruiken en attributen van de Santa Claus naar voren, zoals de rendieren en slee, zijn entree in het huis door de schoorsteen en een zak met cadeautjes.[4] De tekenaar Thomas Nast heeft met zijn tekeningen van Santa Claus in de negentiende eeuw ook nog een grote invloed gehad op het hedendaagse uiterlijk van Santa Claus. De introductie van de woonplaats van Santa Claus op de Noordpool wordt ook aan hem toegeschreven.
De Amerikaanse versie van de Kerstman heeft ook in Europa aan populariteit gewonnen. Hij bestaat nu vaak naast de vele oorspronkelijke en oudere winterfiguren, zoals de BaskischeOlentzero, het DuitseChristkind en de Weihnachtsmann die ook Scandinavische tegenhangers heeft, zoals de FinseJoulupukki – ook wel Julbocken of kerstbok – die tijdens het joelfeest een rol speelt. Joulupukki heeft een vrouw, joulumuori ("Kerstvrouwtje", "Kerst-omaatje"), waarover echter weinig bekend is.
De figuur van de Kerstman maakt in Nederland en België pas sinds relatief korte tijd deel uit van de kersttradities, maar hij heeft inmiddels ook hier een prominente plaats verworven op kerstkaarten, in etalages, in kerstmuziek en elders.
In Rusland is een min of meer vergelijkbare figuur Grootvadertje Vorst (Ded Moroz), die naar verluidt samen met zijn kleindochter Sneeuwwitje (of Sneeuwvlokje; Snegoerotsjka) op 31 december cadeaus uitdeelt. Diens woonplaats wordt verondersteld in de bossen bij Veliki Oestjoeg (Noord-Rusland) te liggen.
Elfen en kabouters
Een meisje kijkt omhoog in de schoorsteen, ca. 1900
De Kerstman uit de Amerikaanse folklore heeft elfen in dienst, die voor hem werken op de Noordpool. De elfen maken en verpakken het speelgoed dat naar de kinderen gaat. Joulutonttu is de Finse kerstelf, zie Haltija.
De Kerstman wordt daarnaast in verband gebracht met kabouters, zoals de ScandinavischeNisse of Tomte. Ook de FranseLutin en SpaanseDuende worden in verband gebracht met de Kerstman.
In Duitsland is er het gebruik dat Wichtelmännchen tijdens de kerstperiode de cadeautjes voor de personen die lootjes trekken.
In Griekenland komen de Kallikantzaros van 25 december tot 6 januari. Op kerstavond wordt een zwart kruis op de deuren geschilderd als bescherming. De wezens kunnen door deuren en schoorstenen het huis betreden en richten dan een puinhoop aan. De skakantzalos, vergelijkbaar met het joelblok, wordt verbrand. In Griekenland verbrandt men ook oude schoenen (de geur hiervan zou kallikantzaros weghouden) en hangen voedsel in de schoorsteen.
De Jólasveinar uit IJsland komen van 12 tot 24 december en vertrekken van 25 december tot 6 januari, zie ook Grýla.
De Amerikaanse Kerstman heeft volgens de meeste verhalen acht rendieren die zijn slee trekken. Deze rendieren zijn tevens in staat om te vliegen.
De namen van de rendieren zijn gebaseerd op het gedicht A visit from Saint Nicholas (1823) van de dichter Clement Clark Moore (15 juli 1779 -10 juni 1863): Dasher en Dancer, Prancer en Vixen, Comet en Cupid, en Donder (ook wel Donner) en Blitzen (was eerst Blixem). In 1939 bedacht Robert L. May een extra rendier: Rudolph the Red-Nosed Reindeer en introduceerde deze in het gelijknamige boek, waarover onder andere het liedje met dezelfde titel gaat (gezongen door Gene Autry). Deze is mede door het lied dermate bekend geworden, dat hij geregeld als negende rendier wordt toegevoegd aan de lijst.
A visit from St. Nicholas, 1864
Woonplaats
De woonplaats van de Kerstman wordt in veel Amerikaanse vertellingen op de Noordpool gesitueerd. In Europa wordt ook de plaats Rovaniemi in Finland aangegeven als woonplaats. Volgens Denen woont Julemanden (de Kerstman) nabij Uummannaq op Groenland, dat deel uitmaakt van het Deense koninkrijk.
Trivia
Mr. & Mrs. Santa Claus, 1919Bioscoopjournaal uit 1961 met een bezoek van de Kerstman aan Amstelveen. De meeste kinderen kennen dan het fenomeen "Kerstman" nog niet
In 1930 kreeg de Amerikaanse tekenaar Haddon Sundblom de opdracht van Coca-Cola een serie advertenties te ontwerpen voor de aanstaande kerstperiode. De reclamecampagnes, met name die van in de jaren dertig, droegen bij tot het huidige uiterlijk en de grote bekendheid van Santa Claus.
De Turkse stad Demre, gebouwd op de ruïnes van het antieke Myra, kreeg in 2000 een bronzen beeld van Sint Nicolaas, geschonken door de Russische overheid. Het werd geplaatst op het plein voor de restanten van de middeleeuwse Sint Nicolaaskerk. In februari 2005 liet de burgemeester het beeld echter vervangen door een vrolijk doch enigszins detonerend plastic beeld van de moderne Kerstman. Protesten van de Russische overheid tegen deze degradatie hielpen slechts in beperkte mate: het originele beeld werd teruggezet op een veel minder prominente plaats dan voorheen, nabij de ingang van de overblijfselen van de Sint Nicolaaskerk.
