Een ondine of undine is een mythologischewaternimf. Ze verschijnen ook in de Europese folklore als elfachtige wezens. Bijzonder is dat de ondine geen ziel heeft. Door een mens te huwen, konden ondines een ziel winnen en een kind baren.
Het thema komt al voor in een legende uit ca. 1320 over een ridder Peter von Staufenberg die met een bovennatuurlijke vrouw trouwt.
Een eeuw later beschreef Paracelsus een ondine als een waternimf of watergeest, ofwel de geest die water tot water maakt. Ondines worden aangetroffen in bospoelen en watervallen. Ze hebben een prachtige stem of lokroep, die soms gehoord wordt boven het geluid van het water uit. Het motief van de sterfelijkheid wanneer ondines een kind baren, is een motief dat vele romantici en tragedies in de kunst, muziek en literatuur inspireerde.
In het 18e-eeuwse Schotland werden ondines ook aangeduid als de 'wrake' van het water.
In Nederland heeft de dichter Jan Slauerhoff over ondines geschreven. De naam Ondine is geliefd als scheepsnaam. Ook was er tot 2019 in Amsterdam een watersportvereniging die zo heette.
_-_cover_-_Project_Gutenberg_eText_18752.jpg)
