Van Vliet speelde zijn eerste creaties in familiekring, zogezegd tussen de schuifdeuren. Tijdens de Duitse bezetting bezocht hij vier lagere scholen. Hij zat tijdens de hongerwinter in het laatste kindertransport naar Friesland, waar hij in Garijp snel “verfrieste” en zich Pauke Vlietstra noemde. In juni 1945 keerde hij terug naar Den Haag. Op 3 maart 1945 was het huis van de familie Van Vliet bij het bombardement op het Bezuidenhout totaal verwoest en het gezin bouwde een nieuw bestaan op in het Haagse Benoordenhout.
In 1956 ging Van Vliet naar Leiden om geschiedenis te studeren. Na een jaar zwaaide hij om naar rechten, waarin hij in 1963 zijn meestertitel behaalde. In 1957 richtte hij met Floor Kist het Leidsch Studenten Cabaret op. Dit gezelschap verwierf grote faam in de jaren 1957–1969. Honderden voorstellingen werden gespeeld door de groep, waarvan ook zijn latere vrouw Liselore Gerritsen en pianist Kai van Oven deel uitmaakten. Van het programma Laat je zoon studeren werden lp’s en tv-programma’s gemaakt. Met een tournee door Noord- en Zuid-Amerika werd de cabareteske periode van de studenten afgesloten.
Theater PePijn
Direct na zijn studie begon Van Vliet een eigen cabaretgezelschap, in het eigen theater PePijn. Na maanden zoeken vond hij samen met Ferd Hugas een leegstaand pakhuis in de Nieuwe Schoolstraat, in het oude centrum van Den Haag, op 500 m van zijn geboortehuis. Voor de verbouwing tot een "intiem" theater leende Van Vliet 64.000 gulden. Op 18 december 1964 vond de opening plaats en presenteerde Cabaret PePijn het eerste programma Oh, Pardon.
Burgemeester Kolfschoten verrichtte de opening met de woorden: “La Grande Reine est morte, vive le Petit Prince”; enkele uren eerder was namelijk het Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen afgebrand. Het gezelschap bestond, behalve Van Vliet en Hugas, uit Liselore Gerritsen, Judith Bosch (het eerste jaar) en Rob van Kreeveld. Het theatertje met zijn “100 stoeltjes en 100 smoeltjes” was uitverkocht en zou dat telkens blijven tot in 1971, toen Cabaret PePijn werd opgeheven. Van Kreeveld bleef echter tot 1979 met zijn jazzkwartet de muziek voor Van Vliets eerste onemanshows verzorgen. Van Vliet schreef voor Cabaret PePijn vier programma’s. Registraties op grammofoonplaat, tv-optredens, en een landelijke tournee in 1966 gaven Cabaret PePijn meer bekendheid. Van Vliet trad ook op bij de ondertrouw van prinses Beatrix en prins Claus in de Ridderzaal. Latere optredens voor de Koninklijke familie verschaften Van Vliet de bijnamen De Hofnar en Oranje Paultje.
Na de opheffing van Cabaret PePijn in 1971, bleef Theater PePijn onder beheer van Van Vliet bestaan. Het theater groeide uit tot een broedplaats en springplank voor jonge cabaretiers. Theater PePijn zegt met tweehonderd voorstellingen per jaar het drukst bespeelde vestzaktheater van Nederland te zijn.
In 2001 kwam een fusie tot stand tussen Theater PePijn en Diligentia. Beide theaters vielen nu onder één directie met Van Vliet als wakend oog. Om het kastekort van theater Pepijn te dekken gaf Van Vliet met zijn bekendste collega’s, onder wie Youp van ’t Hek, jaarlijks een benefiet in het Circustheater te Scheveningen.
Solocarrière
Nog tijdens de Cabaret PePijn-jaren gaf Van Vliet zijn eerste solovoorstelling Een Avond aan Zee in de grote zaal van het oude Kurhaus in Scheveningen. Het werd zijn definitieve doorbraak. "Bram van de Commune" was de eerste van zijn vele komische types. De Avond aan Zee met Paul van Vliet werd een traditie, die eerst in de Kurzaal en daarna van 1975 tot 2004 in het Circustheater werd voortgezet.
Na de ontbinding van Cabaret PePijn begon Van Vliets solocarrière. Zijn shows behoorden tot de best bezochte voorstellingen van Nederland en Vlaanderen, en werden met hoge kijkcijfers (in 1977 bijna zeven miljoen) uitgezonden.
UNICEF
In 1992 werd Paul van Vliet door Audrey Hepburn geïnstalleerd als eerste Nederlandse ambassadeur van UNICEF. Hij maakte sindsdien reportages van het werk van UNICEF op vier continenten. Van Vliet promootte UNICEF in en buiten zijn shows en vertegenwoordigde UNICEF bij diverse officiële gelegenheden en leende zijn stem exclusief voor UNICEF-spots en UNICEF-films. UNICEF reikt elk jaar de Paul van Vliet Award uit aan een organisatie die zich inzet voor kinderen in Nederland. De prijs bestaat uit een bedrag van tienduizend euro, beschikbaar gesteld door de Efteling.
Verdere carrière
Van Vliet in 2009
In 1994 werd Van Vliet gevraagd voor de hoofdrol van professor Henry Higgins in de Nederlandse productie van de musical My Fair Lady.[2] Na twee succesvolle jaren, waarin My Fair Lady steeds werd bijgeboekt, keerde hij in 1997 terug naar zijn eigen wereld: de onemanshow. Hij creëerde tot en met 2004 nog drie programma’s en een Tour de chant met het Residentie Orkest o.l.v. Jurre Haanstra (1999 en 2000).
In 2007 maakte Van Vliet een uitstapje naar het grote toneel met Anne-Wil Blankers in Liefdesbrieven, dat wegens succes twee seizoenen op herhaling ging (2008 en 2009).
In 2012 keerde Van Vliet terug naar Den Haag, waar hij door burgemeester Jozias van Aartsen persoonlijk werd ingeschreven. Sindsdien woonde hij in het verbouwde pakhuis aan het Smidswater, de locatie van zijn voormalige kantoor. Hij lanceerde op de zondagmiddag in de Koninklijke Schouwburg met succes een programma met een keuze uit zijn repertoire, onder de titel Zondag in Den Haag.
Een nieuwe serie op dezelfde tijd en plaats volgde; de Koninklijke Schouwburg, waarvan hij in 2015 van de directie symbolisch de sleutel kreeg ter bevestiging van zijn nieuwe “theatrale thuis”. Hij bracht zijn voorstelling Alleen op Zondag in seizoen 2017-2018 voor het laatst ten tonele.[3] De voorstelling bevatte een selectie van zijn beste repertoire, aangevuld met nieuwe teksten. Op 5 februari 2017 trad hij voor de 300ste keer op in Carré. Op 27 mei 2018 stond hij officieel voor de laatste keer op de planken als cabaretier, maar in het theaterseizoen 2019-2020 trad hij meermaals op met de voorstelling Paul van Vliet en Noordpool Orkest.
Paul van Vliet Academie
In 2011 opende Van Vliet zijn eigen academie in Den Haag: een fulltime- en deeltijd-opleiding voor cabaretiers, kleinkunstenaars en entertainers. Van Vliet gaf hier zelf les.[4][5]
Privé en overlijden
Van Vliet was van 1963 tot 1978 getrouwd met Liselore Gerritsen. Zij zouden tot het overlijden van Gerritsen in 2020 goed bevriend blijven. In 1983 trouwde hij met Lidewij de Iongh.[6] Van Vliet overleed op 25 april 2023 na een kort ziekbed op 87-jarige leeftijd.[7] Hij werd begraven op Begraafplaats Oud Eik en Duinen.
Wetenswaardigheden
Van Vliet
speelde jarenlang in de hoofdklasse van de Nederlandse hockeybond in het Heren I-team van HGC,
was erelid van de Nederlandse Standwerkersbond en mocht als zodanig als koopman op de markt staan,
ontving de Gulden Humor van de vereniging Limburgse Carnavalsverenigingen,
kreeg in 2015 van zijn collega’s een hommage in het DeLaMar in Amsterdam,
voegde enkele staande uitdrukkingen toe aan het Nederlands: “Dat zijn leuke dingen voor de mensen”, “Vragen, geen vragen”, “Daar hebben wij ’t volgende op gevonden”,
schreef zijn theaterprogramma's steevast zelf, soms met bijdragen van Lidewij de Iongh en Floor Kist.
kwam regelmatig in het restaurant Bodega De Posthoorn gelegen aan de Lange Voorhout in Den Haag. Daar werkte hij onder andere aan zijn scenario's en liedjes. Hij had in het restaurant een vaste plek waar hij altijd zat: tafel nummer 20 en op het terras tafel nummer 60.[8]
2008: Eremedaille voor Kunst en Wetenschap (uit handen van HM. Koningin Beatrix, voor zijn indrukwekkende loopbaan als cabaretier en UNICEF ambassadeur)
Overige onderscheidingen en prijzen
1965 Winnaar van I.C.C.-cabaret concours (toen het enige cabaretfestival)
1971 Edison voor de lp Een Avond Aan Zee met Paul van Vliet
.jpg)
