Aerosmith
Aerosmith på scenen i 2019
Opphav	Boston i Massachusetts i USA
Aktiv	Sidan 1970[1]
Sjanger	Hardrock bluesrock
Tilknytte artistar	The Joe Perry Project Whitford/St. Holmes
Plateselskap	Columbia Geffen
Medlemmer	Steven Tyler Tom Hamilton Joey Kramer Joe Perry Brad Whitford
Tidlegare medlemmer	Ray Tabano Jimmy Crespo Rick Dufay
Prisar	Rock and Roll Hall of Fame

Aerosmith er eit USA-amerikanske rockeband skipa i Boston i 1970.^[2] Gruppa består av Steven Tyler (solovokal, munnspel, piano), Joe Perry (gitar), Tom Hamilton (bass), Joey Kramer (trommer) og Brad Whitford (gitar). Stilen deira, som har røter i blues-basert hardrock,^[3][4] har òg innlemma element frå poprock,^[5] heavy metal,^[3] glam metal,^[6] og rhythm and blues,^[7] og har inspirert mange seinare rockeartistar.^[8] Dei blir av og til omtalte som «the Bad Boys from Boston»^[9] og «America's Greatest Rock and roll Band».^{[10][11][12][13]} Det primære låtskrivarteamet Tyler og Perry er ofte kjend som The «Toxic Twins».

Perry og Hamilton, opphavleg i eit band saman kalla The Jam Band, møtte Tyler, Kramer og gitaristen Ray Tabano, og danna Aerosmith. I 1971 vart Tabano erstatta av Whitford. Dei gav ut ei rekkje platina-album som starta med det sjølvoppkalla debutalbumet deira i 1973, etterfølgd av Get Your Wings i 1974.^[14] Bandet slo gjennom med Toys in the Attic (1975) og Rocks (1976).^[15] Draw the Line og Night in the Ruts følgde i 1977 og 1979. Gjennom 1970-talet turnerte bandet mykje og hadde eit dusin Hot 100-singlar, inkludert deira første Topp 40-hit «Sweet Emotion» og topp 10-hitane «Dream On» og «Walk This Way». Mot slutten av tiåret var dei blant dei mest populære hardrockbanda i verda og utvikla ein fanskare, ofte omtalt som «The Blue Army».^[16] Narkotikamisbruk og interne konfliktar førte til at Perry og Whitford forlét bandet i 1979 og 1981.^[4] Det gjekk ikkje bra for bandet, og albumet Rock in a Hard Place (1982) klarte ikkje å matcha tidlegare suksessar.

Perry og Whitford vende tilbake til Aerosmith i 1984. Etter ein comeback-turné spelte dei inn Done with Mirrors (1985), som ikkje innfridde dei kommersielle forventningane. Det var ikkje før eit samarbeid med rapgruppa Run-D.M.C. i 1986 på ei nyinnspeling av «Walk This Way», og multiplatinutgivinga Permanent Vacation frå 1987, at dei vann tilbake den tidlegare populariteten sin.^[17] På slutten av 1980- og 1990-talet vann bandet ei rekkje prisar for musikken frå multiplatina-albuma Pump (1989), Get a Grip (1993) og Nine Lives (1997), medan dei la ut på sine hittil mest omfattande konsertturnear. Deira største hittar i denne perioden inkluderte «Dude (Looks Like a Lady)», «Angel», «Rag Doll», «Love in an Elevator», «Janie's Got a Gun», «What it Takes», «Livin' on the Edge», «Cryin'» og «Crazy». Bandet spelte òg inn populære musikkvideoar og gjorde oppsiktsvekkjande opptredenar i fjernsyn, film og videospel. I 1998 fekk dei sin første nummer éin-hit med «I Don't Want to Miss a Thing» frå Armageddon-soundtracket, og året etter opna berg-og-dal-bane-attraksjonen deira i Walt Disney World.comebacket deira har vorte skildra som eit av dei mest oppsiktsvekkjande og spektakulære i rockehistoria.^[3][4] Ytterlegare album Just Push Play (som inkluderte hitten «Jaded»), Honkin' on Bobo (ei samling bluescoversongar), og Music from Another Dimension! følgde i 2001, 2004 og 2012. I 2008 gav dei ut Guitar Hero: Aerosmith, som blir rekna for å vera det mest selde band-sentrerte videospelet. Etter fem tiår held bandet fram med å turnera og spela inn musikk. Frå 2019 til 2022 hadde bandet ein konsertopphald i Las Vegas, som vart avbrote frå 2020 til 2021 på grunn av covid-19-pandemien.

Aerosmith er det bestseljande amerikanske hardrockbandet gjennom tidene, og har selt meir enn 150 millionar plater på verdsbasis, inkludert over 85 millionar plater i USA.^[18][19] Med 25 gull-, 18 platina- og 12 multiplatina-album har dei rekorden for flest RIAA-sertifiseringar totalt av ei amerikansk gruppe og ligg på delt førsteplass for flest multiplatina-album av ei amerikansk gruppe. Dei har oppnådd tjueein topp 40-hittar på den amerikanske Hot 100-lista, ni nummer éin Mainstream Rock-hittar, fire Grammyprisar, seks American Music Awards og ti MTV Video Music Awards. Dei vart innlemma i Rock and roll Hall of Fame i 2001, og vart rangert som høvesvis nummer 57 og 30 på Rolling Stone og VH1 sine lister over dei 100 største artistane gjennom tidene.^[20] I 2013 vart Tyler og Perry innlemma i Songwriters Hall of Fame, og i 2020 fekk bandet prisen MusiCares Person of the Year.

I 1964 danna Steven Tyler sitt eige band kalla The Strangeurs - seinare Chain Reaction - i Yonkers i New York.^[21] I mellomtida danna Perry og Hamilton The Jam Band (ofte kjent som «Joe Perry's Jam Band»), som var basert på friform og blues. Hamilton og Perry flytta til Boston i Massachusetts i september 1969.^[22] Der møtte dei Joey Kramer, ein trommeslagar frå Yonkers i New York. Kramer kjende Tyler og hadde alltid håpa å spela i eit band med han.^[23] Kramer, ein Berklee College of Music-student, bestemde seg for å forlata skulen og vart med i The Jam Band.^[23]

I 1970 spelte Chain Reaction og The Jam Band på same konsert. Tyler elska omgåande stilen til Jam Band, og ønskte å kombinera dei to banda. I oktober 1970 møttest bandet igjen og vurderte forslaget. Tyler, som hadde vore trommeslagar og korsongar i Chain Reaction, nekta hardnakka å spela trommar i dette nye bandet, og insisterte på at han berre ville delta viss han kunne vera frontmann og solovokalist. Dei andre gjekk med på det, og eit nytt band vart danna. Bandet flytta inn i ein heim saman på 1325 Commonwealth Avenue^[24] i Boston, der dei skreiv og øvde musikk saman og slappa av mellom konsertane.^[23]

Bandmedlemmene brukte etter seiande ettermiddagane på å rusa seg og sjå reprisar av Three Stooges.^[25] Ein dag hadde dei eit møte etter Stooges for å prøva å finna eit namn. Kramer sa at då han gjekk på skulen, skreiv han ordet «aerosmith» over heile notatbøkene sine.^[26] Namnet hadde dukka opp i hovudet hans etter å ha høyrt på Harry Nilsson-albumet Aerial Ballet, som inneheldt jakkekunst av ein sirkusartist som hoppa ut av eit dobbeltdekkar. Til å byrja med var bandmedlemmane til Kramer lite imponerte; dei trudde alle at han refererte til Arrowsmith, Sinclair Lewis-romanen dei var pålagde å lesa i engelskundervisninga på high school. «Nei, ikkje Arrowsmith,» forklarte Kramer. «A-E-R-O... Aerosmith.»^[27] Bandet bestemde seg for dette namnet etter òg å ha vurdert «The Hookers» og «Spike Jones.»^[26][28] På eit tidspunkt før helga 25. desember 1971 var dei kjende som «Fox Chase».^[29]

Kort tid etter hyra bandet Ray Tabano, ein barndomsvenn av Tyler, som rytmegitarist og byrja å spela lokale konsertar.^[30] Aerosmith spelte sin første konsert i Mendon i Massachusetts på Nipmuc Regional High School (no Miscoe Hill Middle School) den 6. november 1970. I 1971 vart Tabano erstatta av Brad Whitford, som òg gjekk på Berklee School of Music, og tidlegare var medlem av bandet Earth Inc.^[31] Whitford, frå Reading i Massachusetts, hadde allereie spelt på AW Coolidge Middle School. Bortsett frå ein periode frå juli 1979 til april 1984 har besetninga med Tyler, Perry, Hamilton, Kramer og Whitford vore den same.^[3]

Etter å ha danna bandet og ferdigstilt besetninga i 1971, byrja bandet å hausta ein viss lokal suksess med konsertane sine.^[4] Bandet var opphavleg booka gjennom Ed Malhoit Agency,^[32] og signerte ein promoteringsavtale med Frank Connelly, og sikra seg til slutt ein managementsavtale med David Krebs og Steve Leber i 1972.^[33] Krebs og Leber inviterte Columbia Records-direktøren Clive Davis til å sjå bandet på Max's Kansas City i New York City. Aerosmith var opphavleg ikkje planlagt å spela den kvelden på klubben, men dei betalte av eiga lomme for å sikra seg ein plass på plakaten, etter det som blir sagt, det einaste bandet som nokosinne har gjort det på Max. «No Surprize» frå albumet Night in the Ruts feira augneblinken då dei vart kjende.^[34]

Aerosmith signerte med Columbia i midten av 1972 for etter seiande 125 000 dollar, og gav ut debutalbumet sitt, Aerosmith.^[35] Albumet kom ut i januar 1973 og nådde 166. plassen på den amerikanske albumlista.^[3] Albumet var rett fram rock and roll med veldefinerte bluesinnverknader, og la grunnlaget for signatur-bluesrocken til Aerosmith.^[36] Sjølv om den høgast plasserte singelen frå albumet var «Dream On» på 59. plassen,^[37] skulle fleire spor, som «Mama Kin» og «Walkin' the Dog», bli fast inventar på konsertane deira, og vart spelte på rockeradio.^[38] Albumet nådde først gullstatus, selde til slutt to millionar eksemplar, og vart sertifisert dobbel platina etter at bandet fekk det store gjennombrotet sitt over eit tiår seinare.^[39] Etter stadige turnear gav bandet ut sitt andre album, Get Your Wings i 1974, det første av ei rekkje multiplatina-album produserte av Jack Douglas.^[40] Dette albumet inneheldt rockradiohitene «Same Old Song and Dance» og «Train Kept A-rollin'», ein coverversjon gjort tidlegare av The Yardbirds.^[41] Albumet inneheldt òg fleire fanfavorittar, inkludert «Lord of the Thighs», «Seasons of Wither» og «S.O.S. (Too Bad)», mørkare songar som har vorte faste innslag på konsertane deira.^[42] Til dags dato har Get Your Wings selt tre millionar eksemplar.^[39]

I 1975 gav Aerosmith ut det tredje albumet sitt, Toys in the Attic, som etablerte Aerosmith som internasjonale stjerner i konkurranse med Led Zeppelin og The Rolling Stones.^[16] Dei vart opphavleg latterleggjort som Rolling Stones-kopiar, delvis på grunn av den fysiske likskapen mellom forsongarane Steven Tyler og Mick Jagger,^[4] men Toys in the Attic viste at Aerosmith var eit unikt og talentfullt band i sin eigen rett.^[43] Toys in the Attic vart ein uvilkårleg suksess, og starta med singelen «Sweet Emotion», som vart den første Top 40-hitten deira.^[44] Dette vart etterfølgd av ei vellykka nyutgiving av «Dream On» som nådde sjetteplassen og vart deira beste singel på 1970-talet.^[45] «Walk This Way», som kmo ut på ny i 1976, nådde topp 10 tidleg i 1977.^[4]

I tillegg vart «Toys in the Attic» og «Big Ten Inch Record» (ein song opphavleg innspelt av Bull Moose Jackson) konsertfavorittar.^[46] Som eit resultat av denne suksessen kom begge bandets tidlegare album inn på listene igjen.^[47] Toys in the Attic vart det mestseljande studioalbumet til bandet i USA, med eit sertifisert sal på ni millionar eksemplar.^[39] Bandet turnerte til støtte for Toys in the Attic, der dei byrja å få meir anerkjenning.^[16] På denne tida etablerte bandet òg heimebasen sin som «The Wherehouse» i Waltham i Massachusetts, der dei spelte inn og øvde musikk, og dessutan dreiv forretningar.^[48]

I 1976 kom det fjerde albumet til Aerosmith, Rocks, som musikkhistorikaren Greg Prato skildra som eit album som « fanga Aerosmith på sitt mest rå og rocka».^[49] Det fekk raskt platinum^[39] og inneheldt to topp 40-hittar, «Last Child» og «Back in the Saddle», og dessutan balladen «Home Tonight», som òg gjekk inn på hitlistene.^[50] Rocks skulle etter kvart selja over fire millionar eksemplar.^[39] Både Toys in the Attic og Rocks er høgt respekterte,^[43][49] spesielt i hardrock-sjangeren: Dei figurerer på lister som Rolling Stone si liste over dei 500 beste albuma gjennom tidene^[51][52] og blir nemnt som innverknadsrike av medlemmer av Guns N' Roses, Metallica og Mötley Crüe.^[53][54] Kurt Cobain lista òg Rocks som eit av albuma han meinte var mest innverknadsrike for stilen til Nirvana i dagboka si i 1993.^[55] Like etter at Rocks vart gitt ut, heldt bandet fram med å turnera heftig, denne gongen med eigne konsertar, inkludert store stadion og rockefestivalar.^[4]

I 1977 gav Aerosmith ut sitt femte album, Draw the Line. Innspelinga vart påverka av utskeiingane til bandet, men plata hadde likevel minneverdige augneblink.^[50] Tittelsporet hamna så vidt på topp 40 og er framleis ein konsertlåt, og «Kings and Queens» hamna òg på listene.^[50] Albumet selde to millionar eksemplar.^[39] Bandet turnerte mykje for å marknadsføre albumet, men narkotikamisbruk og det hektiske livet med turnear og innspelingar byrja å påverka opptredenane deira. Tyler og Perry vart kjend som «The Toxic Twins» på grunn av det notoriske misbruket deira av narkotika på og utanfor scena.^[4][56] Tyler kommenterte seinare: «Eg har brukt 64 millionar dollar på narkotika»; Perry sa seinare: «Det er faen meg ingen måte i verda du kan bruka så mykje pengar på narkotika og framleis vera i live. Det gir ei god overskrift – men i praksis var det truleg ein veldig liten del av det me brukte pengane våre på.»^[57]

Medan dei heldt fram med å turnera og spela inn på slutten av 1970-talet, dukka Aerosmith opp i Sgt. Peppar's Lonely Hearts Club Band-filmen.^[3] Versjonen deira av The Beatles sin «Come Together», frå filmusikkalbumet, var den siste topp 40-hitten til bandet på nesten 10 år.^[50] Dobbeltvinylen Live! Bootleg, gitt ut i 1978, fanga råskapen til bandet^[58] under Draw the Line-turneen. Den frittståande singelen «Chip Away the Stone», som òg kom ut i 1978, nådde 77. plassen.^[50]

I 1979 byrja bandet arbeidet med sitt neste album, Night in the Ruts, men Aerosmith bestemde seg for å dra på turné under ein pause i innspelinga. Då tiåret var i ferd med å avsluttast, byrja narkotikabruken til bandet å setje sine spor, og spenningane byrja sakte å spissa seg til. Turnéplanen til bandet førte dei til Cleveland Stadium den 28. juli 1979, der dei var hovudnamn på World Series of Rock-festivalen. Det braut ut kaos bak scena då kona til Joe Perry, Elissa, kasta eit glas mjølk på kona til Tom Hamilton, Terry. Etter showet kom Tyler og Perry i ein oppheita krangel då Tyler konfronterte Perry om påfunnet til kona, og etter krangelen forlét Perry Aerosmith (medan Tyler hevdar i sjølvbiografien sin at han sparka Perry frå bandet). Ved avreisa tok Perry med seg noko av musikken han hadde skrive. Kort tid etter sin avgang danna Perry sitt eige sideprosjekt kjent som The Joe Perry Project.^[3][4]

Sidan det framleis var arbeid å gjera på Night in the Ruts, trong Aerosmith vikarierande musikarar til å ta Perry sin plass på låtane som måtte spelast inn for å fullføra albumet. Gitaristen Brad Whitford tok over nokre av hovudrollene, og Richie Supa, den mangeårige skrivepartnaren til bandet, hoppa inn der det trongst inntil bandet var i stand til å tilsetja Jimmy Crespo til å ta over som neste gitarist på heiltid. Night in the Ruts vart gitt ut i november 1979, men klarte berre å selja nok plater til å bli sertifisert til gullplate på den tida, sjølv om det til slutt skulle selja nok eksemplar til å bli sertifisert til platina i 1994. Den einaste singelen frå albumet, ein coverversjon av «Remember (Walking in the Sand)» av The Shangri-Las, nådde 67. plassen på Billboard Hot 100.^[50]

Turneen for Night in the Ruts byrja kort tid etter, men bandet spelte på mindre og mindre arenaer enn før då populariteten byrja å falle. Narkotikaproblemet til Steven Tyler byrja å påverka framferda og låtskrivinga hans, og han nådde botnen i 1980, då han kollapsa på scena under ein konsert i Portland i Maine, og ikkje reiste seg for resten av konserten.^[59] I 1980 gav Aerosmith òg ut det første samlealbumet sitt, Greatest Hits. Sjølv om samlinga ikkje nådde særleg høgt på listene til å byrja med, vart det seinare populært, og vart det mest selde albumet deira i USA, med eit sal på 12 millionar eksemplar.^[39] Hausten 1980 vart Tyler skadd i ei alvorleg motorsykkelulykke, som gjorde at han vart innlagd på sjukehus i to månader, og ikkje kunne turnera eller spela inn til langt ut i 1981.^[60]

I 1981 byrja Aerosmith arbeidet med sitt neste album, Rock in a Hard Place, der dei vart gjenforeina med produsenten Jack Douglas. Etter at den første songen på albumet, «Lightning Strikes», var spelt inn, forlét likevel Brad Whitford bandet og danna ein duo med Derek St. Holmes, som han spelte inn eit sjølvtitulert album med, som ikkje fekk stor interesse. Whitford slo seg seinare saman med Joe Perry Project og spelte med dei i 1984.^[61]

Med Rick Dufay inn for Whitford vart Rock in a Hard Place gitt ut 27. august 1982. Albumet nådde 32. plassen på albumlista Billboard 200.^[39] Berre éin singel gjekk inn på singellista i USA, den nemnde «Lightning Strikes», som nådde 21. plassen på Billboards Mainstream Rock-liste.^[50] Som med turneen for Night in the Ruts klarte ikkje Aerosmith å booka større arenaer, og måtte i staden stola på å fylla klubbar og teater, noko dei sleit med å gjera. På ein heimkomstkonsert i Worcester i Massachusetts, vart Tyler og Perry gjenforeina og vart høge bak scenen før konserten. Tyler var så rusa at han kollapsa på scena igjen og, som før, ikkje kunne reisa seg.^[62]

Den 14. februar 1984 såg Perry (då skilt frå si første kone Elissa) og Whitford Aerosmith opptre på Orpheum Theater i Boston. Kort tid etter byrja diskusjonane om å hente inn at dei to i bandet, og fleire månader seinare vart dei opphavlege medlemmene av Aerosmith offisielt gjenforeina.^[63] Steven Tyler minnest: «Du skulle ha følt suset i den augneblinken alle fem av oss kom saman i same rom for første gang igjen. Me begynte alle å le – det var som om dei fem åra aldri hadde gått. Me visste at me hadde gjort det rette.»^[64]

I 1984 la Aerosmith ut på ein gjenforeiningsturné kalla Back in the Saddle-turneen,^[3] som førte til livealbumet Classics Live II. Medan konsertane på turneen var godt vitja, var han plaga av fleire hendingar, for det meste tilskrive stoffmisbruk blant bandmedlemmene.^[3] Med stoffproblema framleis ikkje lagt bak seg, vart gruppa signert til Geffen Records, og byrja å jobba med eit comeback.^[65] Sjølv om bandet skreiv kontrakt med eit nytt plateselskap, heldt det gamle plateselskapet til bandet Columbia fram med å hausta fordelane av comebacket til Aerosmith, og gav ut konsertalbuma Classics Live I og II og samlinga Gems.^[66]

I 1985 gav bandet ut albumet Done with Mirrors, det første studioalbuma deira sidan gjenforeininga. Sjølv om albumet fekk nokre positive meldingar,^[67] fekk det berre gullplate^[39] og klarte ikkje å produsera ein hitsingel eller skapa noka utbreidd interesse.^[50] Dei mest oppsiktsvekkjande spora på albumet, «Let the Music Do the Talking», var faktisk ein coverversjon av ein song opphavleg spelt inn av The Joe Perry Project og gitt ut på albumet til det bandet med same namn.^[68] Likevel vart bandet ein populær konsertattraksjon igjen, og turnerte som støtte for Done with Mirrors, langt ut i 1986.^[69] I 1986, i eit kryss-samarbeid utan sidestykke, medverka Aerosmith (i stor grad med dei ekstra bidraga frå Tyler og Perry) på Run-D.M.C. sin versjon av «Walk This Way»,^[70] eit spor som blandar rock and roll med hip hop.^[28] Songen og den ofte sende videoen gjenoppliva karrieren til Aerosmith ved å introdusera musikken til bandet for ein ny generasjon, og han nådde fjerdeplassen på Billboard Hot 100.^[65][71]

Sjølv om dei stod opp igjen, stod narkotikaproblema til bandmedlemmene framleis i vegen for dei. I 1986 fullførte Tyler eit vellykka narkorehabilitering-program, etter ein intervensjon frå medbandmedlemmene hans, ein lege og manageren Tim Collins, som meinte at framtida til bandet ikkje ville vera lys viss Tyler ikkje vart behandla i tide. Resten av bandmedlemmene fullførte òg rehabiliteringsprogram i løpet av dei neste par åra. Ifølgje den avslørande sjølvbiografien til bandet lova Collins i september 1986 at han kunne gjera Aerosmith til det største bandet i verda innan 1990 viss dei alle fullførte rehabilitering.^[72] Det neste albumet deira var avgjerande på grunn av det kommersielt skuffande Done With Mirrors, og etter kvart som bandmedlemmene vart rusfrie, jobba dei hardt for å gjera sitt neste album til ein suksess.^[73]

Permanent Vacation vart gitt ut i august 1987 og vart ein stor hit og det bestseljande albumet til bandet på over eit tiår (det selde fem millionar eksemplar i USA),^[39] og alle dei tre singlane («Dude (Looks Like a Lady)», «Angel» og «Rag Doll») nådde topp 20 på Billboard Hot 100.^[50] Steven Tyler avslørte i sjølvbiografien sin at albumet var «...det første nokon gong me gjorde rusfrie.»^[74] Ein del av den kommersielle suksessen til Permanent Vacation kom av produsenten Bruce Fairbairn som brukte produksjonsteknikkar som lydeffektar og innspeling av høg kvalitet, og gjorde albumet meir interessant, i tillegg til at han henta inn eksterne låtskrivarar som Desmond Child, Jim Vallance og Holly Knight som hjelpte bandet med tekstar. Medan gruppa i utgangspunktet nølte med å bruka eksterne låtskrivarar, mellom anna var Tyler rasande for at Knight fekk låtskrivarkreditt for å endra eitt ord («Rag Time» vart til «Rag Doll»), betalte metoden seg, då Permanent Vacation vart det mest suksessfulle albumet deira på eit tiår. Gruppa drog på ein turné med plateselskapskameratane Guns N' Roses (som har nemnt Aerosmith som ein stor innverknad). Turneen var tider intens på grunn av den nye kampen til Aerosmith for å halda seg reine midt i Guns N' Roses sitt velkjende, tøylesløyse narkotikabruk.^[75]

Det neste albumet til Aerosmith vart endå meir vellykka. Pump kom ut i september 1989 med tre topp ti-singlar: «Love in an Elevator», «Janie's Got a Gun» og «What It Takes», i tillegg til topp 30-singelen «The Other Side»,^[50] og reetablerte bandet som ei seriøs musikalsk kraft.^[76] Pump vart ein kritisk og kommersiell suksess, og selde til slutt sju millionar eksemplar,^[39] skapte fleire musikkvideoar som var i regelmessig rotasjon på MTV, og oppnådde firestjerners rangeringar frå store musikkmagasin.^[77] Pump vart rangert som det fjerde mest selde albumet i 1990.^[78] Bandet vann òg sin første Grammy i kategorien beste rockesong av ein duo eller gruppe med vokal, for «Janie's Got a Gun».^[79] I tillegg vann videoen til «Janie's Got a Gun» ein MTV Video Music Award og vart rangert som ein av dei 100 beste videoane gjennom tidene av Rolling Stone, MTV og VH1. Til liks med Permanent Vacation vart Pump produsert av Bruce Fairbairn, som la til produksjonsdetaljar som instrumentale mellomspel som gav overgangar mellom songane for å gi albumet eit meir komplett lydbilete, og dessutan Margarita Horns, som la til horn på spor som «Love in an Elevator» og «The Other Side». Rockekritikaren Stephen Thomas Erlewine hevda at Pump «fråssar i pop utan nokon gong å mista den skitne hardrock-kjernen til Aerosmith ut av synet», og heldt fram med å seia at «slik ambisjon og vellykka musikalsk eklektisisme gjer Pump rangert med Toys in the Attic og Rocks.»^[80] Innspelingsprosessen for Pump vart dokumentert i videoen The Making of Pump, som sidan har vorte gitt ut på DVD. Musikkvideoane til singlane til albumet vart viste på utgivinga Things That Go Pump in the Night, som raskt selde til platina.^[39]

Som støtte for Pump la bandet ut på den 12 månader lange Pump-turneen, som varte det meste av 1990.^[81] Den 21. februar 1990 dukka bandet opp i ein «Wayne's World»-sketsj på Saturday Night Live, der dei debatterte kommunismens og Sovjetunionens fall, og framførte sine siste hittar «Janie's Got a Gun» og «Monkey on My Back».^[82] «Wayne's World»-sketsjen vart seinare rangert av E som den beste augneblinken i historia til programmet.^[83] 11. august 1990 vart framferda til bandet på MTV Unplugged sendt.^[84] I oktober 1990 vart Pump-turneen avslutta, med dei første opptredenane til bandet i Australia.^[85] Same året vart bandet òg innlemma i Hollywood Rock Walk.^[86] I november 1991 opptredde bandet i The Simpsons-episoden «Flaming Moe's»^[87] og gav ut ein boks med tittelen Pandora's Box.^[88] I samband med utgivinga av Pandora's Box vart 1975-hitten til bandet, «Sweet Emotion», miksa på nytt og gitt ut som singel, og ein musikkvideo vart laga for å promotera singelen. Same året framførte bandet òg singelen «Dream On» frå 1973 med orkesteret til Michael Kamen for 10-årsjubileumet til MTV. Denne framferda vart brukt som den offisielle musikkvideoen til songen.^[89] I 1992 opptredde Tyler og Perry live som gjestar hos Guns N' Roses under det verdsomspennande pay-per-view-showet til sistnemnde i Paris, og framførte ein medley av «Mama Kin» (som GN'R spelte i 1986) og «Train Kept-A Rollin».^[90][91]

Banda tok ein kort pause før dei spelte inn oppfølgjaren til Pump i 1992. Trass i store endringar i mainstream-musikken på byrjinga av 1990-talet,^[7] var Get a Grip frå 1993 like vellykka kommersielt, og vart deira første album til å debutera som nummer 1^[92] og eit sal på 7 millionar eksemplar i løpet av to og eit halvt år i USA^[39] og over 20 millionar  eksemplar på verdsbasis.^[93] Dei første singlane var dei hardrockande «Livin' on the Edge» og «Eat the Rich». Sjølv om mange kritikarar var lite imponerte over fokuset på dei etterfølgjande utskiftberre power-balladene i marknadsføringa av albumet,^[7] alle tre («Cryin'», «Amazing» og «Crazy») viste seg å bli store suksessar på radio^[50] og MTV.^[65] Den då framstormande skodespelaren Alicia Silverstone var med i alle musikkvideoane til desse songane, og dei provoserande opptredenane hennar gav henne tittelen «the Aerosmith chick»^[94] i første halvdel av tiåret. Dotter til Steven Tyler, Liv Tyler var òg med i «Crazy»-videoen.^[95] Bandet vann to Grammyprisar for songar frå dette albumet i kategorien beste rockesong av ein duo elle rgruppe for «Livin' on the Edge» i 1994 og «Crazy» i 1995.^[79]

Under innspelinga av Get a Grip henta managementet og plateselskapet inn ei rekkje profesjonelle låtskrivarar for å gi nesten alle låtane på albumet meir kommersiell appell,^[7] ein trend som skulle halda fram til byrjinga av 2000-talet. Dette førte likevel til skuldingar om å selje seg , som skulle halda fram gjennom heile 1990-talet. I tillegg til Get a Grip-turneen til Aerosmith, ein 18 månader lang verdsturné til støtte for Get a Grip, gjorde bandet òg ei rekkje ting for å promotera seg sjølv og albumet sitt og appellera til ungdomskulturen, inkludert framferda til bandet i filmen Wayne's World 2^[96] der dei framførte to songar,^[97] framferda til bandet og musikken deira i videospelet Revolution X^[98] og Quest for Fame,^[99] dei spelte på Woodstock '94,^[100] og brukte songen «Deuces Are Wild» i The Beavis and Butt-head Experience,^[101] og opna sin eigen klubb, The Mama Kin Music Hall, i Boston i 1994.^[102] Same året vart samlinga til bandet gitt ut for Geffen Records, med tittelen Big Ones med deira største hittar frå Permanent Vacation, Pump og Get a Grip, Deuces Are Wild frå Beavis and Butt-head Experience, og dessutan to nye songar, «Blind Man» og «Walk on Water»,^[103] som begge opplevde stor suksess på rockelistene.^[50]

Aerosmith hadde signert ein kontrakt på 30 millionar dollar for fire plater med Columbia Records/Sony Music i 1991, men hadde då berre spelt inn tre av dei seks kontraktfesta albuma sine med Geffen Records (Done with Mirrors, Permanent Vacation og Pump).^[104] Mellom 1991 og 1996 gav dei ut to album til med Geffen (Get a Grip og Big Ones), noko som betydde at dei no hadde fem album med Geffen under beltet (saman med ei planlagd live-samling), noko som betydde at dei no kunne byrja å spela inn for den nye kontrakten sin med Columbia.^[3][105] Bandet tok fri med familiane sine før dei byrja å jobba med neste album, Nine Lives, som var plaga av personalproblem, mellom anna sparkinga av manager Tim Collins,^[3] som ifølgje bandmedlemmene nesten hadde fått bandet til å gå i oppløysing.^[106] Produsente på albumet vart òg endra frå Glen Ballard til Kevin Shirley.^[107] Nine Lives vart gitt ut i mars 1997. Kritikkane var blanda, og Nine Lives fall først nedover på hitlistene,^[3] sjølv om det hadde eit langt liv på listene og selde dobbel platina berre i USA,^[39] drive av singlane «Falling in Love (Is Hard on the Knees)», balladen «Hole in my Soul» og crossover-pop-suksessen «Pink» (som vann bandet den fjerde Grammyprisen deira i 1999 i kategorien beste rockesong av duo eller gruppe med vokal.^[79] Albumet vart etterfølgd av den over to år lange Nine Lives-turneen, som var plaga av problem, mellom anna skada vokalisten Tyler beinet på ein konsert,^[108] og Joey Kramer fekk andregradsforbrenningar då bilen hans tok fyr på ein bensinstasjon.^[109]

I 1998, midt i motgangen under Nine Lives-turneen, gav bandet ut singelen «I Don't Want to Miss a Thing», kjærleikstemaet skrive av Diane Warren for filmen Armageddon, med dotter til Steven Tyler, Liv, i hovudrolla.^[110] Songen vart den første og einaste singelen til Aerosmith som gjekk til topps^[50] då han debuterte på topplasseringa på Billboard Hot 100 og heldt seg på toppen i fire veker.^[71] Songen vart nominert til ein Oscar i 1999.^[111] Songen bidrog til å opna Aerosmith for ein ny generasjon^[112] og er framleis ein populær saktedans.^[113] I 1998 gav dei òg ut det doble konsertalbumet A Little South of Sanity, som var sett saman av konsertar på turneane Get a Grip og Nine Lives.^[114] Albumet selde til platina kort tid etter utgivinga.^[39] Bandet heldt fram med dei tilsynelatande endelause verdsturneane sine for å promotera Nine Lives og singelen «I Don't Want to Miss a Thing» langt ut i 1999.^[115]

I 1999 vart Aerosmith valt til å vera med i Rock 'n' Roller Coaster Starring Aerosmith, og leverte musikken til berg-og-dalbanen både i Disney's Hollywood Studios i Walt Disney World Resort og tidlegare i Disneyland Paris i Walt Disney Studios Park, som opna i 2002 og stengde i 2019, for å bli erstatta av ein Iron Man og Avengers-attraksjon i det kommande Avengers Campus.^[116] Den 9. september 1999 vart Steven Tyler og Joe Perry gjenforeina med Run-D.M.C. og fekk òg med seg Kid Rock for ein felles konsertversjon av «Walk This Way» på MTV Video Music Awards, ein forløpar til Girls of Summer-turneen.^[117] Bandet feira det nye tusenåret med ein kort turné i Japan,^[118] og bidrog òg med songen «Angel's Eye» til filmen Charlie's Angels.^[119] I desember 2000 avslutta dei arbeidet med sitt neste album.^[120]

Bandet gjekk inn i sitt neste tiår ved å vera hovudattraksjon i lag med NSYNC under pauseshowet på Super Bowl XXXV, med tittelen «The Kings of Rock and Pop», med opptredenar frå Britney Spears, Mary J. Blige og Nelly.^[121] Alle stjernene samarbeidde med Aerosmith på slutten for ei framføring av «Walk This Way».^[122]

I mars 2001 gav bandet ut det 13. studioalbumet sitt Just Push Play, som raskt gjekk til platina,^[39] driven fram av topp 10-singelen «Jaded»^[50] og bruken av tittelsporet i Dodge-reklamar.^[123] Dei vart innlemma i Rock and roll Hall of Fame like etter at albumet vart gitt ut, i slutten av mars 2001.^[56] Aerosmith er det einaste bandet som er innlemma i Hall of Fame medan ein låt har lege på hitlistene («Jaded»).^[71] Seinare same år opptredde bandet som ein del av velgjerdskonserten United We Stand: What More Can I Give i Washington D.C. for 9/11-offera og familiane deira.^[124] Bandet flaug tilbake til Indianapolis for ein konsert same kveld, som ein del av deira Just Push Play-turneen.^[125]

Bandet starta 2002 med å avslutta Just Push Play-turneen, og spelte samtidig inn segment til deira Behind the Music-spesial på VH1, som ikkje berre tok for seg bandhistoria, men òg dei noverande aktivitetane og turneane til bandet. Spesialen var ein av dei få Behind the Music-program som varte i to timar.^[126] I mai spelte Aerosmith inn «The Theme from Spider-Man» til filmen med same namn.^[127] 27. juni opptredde bandet på den offisielle FIFA-konserten på Tokyo Stadium som fann stad under verdsmeisterskapen i fotball i 2002 i Korea/Japan.^[128] I juli 2002 gav Aerosmith ut ei dobbel samleplate O, Yeah! Ultimate Aerosmith Hits, som inneheldt den nye singelen «Girls of Summer» og innleidde Girls of Summer-turneen med Kid Rock og Run-D.M.C. som oppvarmingsartistar.^[129] O, Yeah! har sidan vorte sertifisert til dobbel platina.^[39] MTV heidra Aerosmith med ein mtvICON i 2002. Blant opptredenane var Pink som spelte «Janie's Got a Gun». Shakira framførte «Dude (Looks Like a Lady)», Kid Rock spelte «Mama Kin» og «Last Child», Train framførte «Dream On» og Papa Roach spelte «Sweet Emotion». I tillegg var overraskingsgjestene Metallica, og dessutan Janet Jackson, Limp Bizkit-songaren Fred Durst, Alicia Silverstone og Mila Kunis.^[130]

I 2003 spelte Aerosmith saman med Kiss på Rocksimus Maximus-turneen, som førebuing til utgivinga av bluesalbumet deira. Dei framførte òg ein song for Rugrats Go Wild, «Lizard Love».^[131]

Aerosmith sitt lenge etterlengta^[132] bluesalbum Honkin' on Bobo kom ut i 2004. Dette var ei tilbakevending til røtene til bandet, inkludert innspeling av albumet i live-sesjonar, samarbeid med den tidlegare produsenten Jack Douglas, og med ein langt meir bluesrock-prega stil.^[132] Det vart etterfølgd av ein live-DVD, You Gotta Move, i desember 2004^[3] henta frå opptredenar på Honkin' on Bobo-turneen. «Dream On» vart òg brukt i ein reklamekampanje for Buick i 2004, retta mot markanden til dette bilmerket som no i stor grad bestod av folk som var tenåringar då songen først kom på hitlistene.^[133]

I 2005 var Steven Tyler med i filmen Be Cool.^[134] Joe Perry gav ut sitt sjølvtitulerte soloalbum same året.^[135] Ved Grammy-utdelinga i 2006 vart han nominert til beste rockeinstrumental for låta «Mercy»,^[136] men tapte mot Les Paul. I oktober 2005 gav Aerosmith ut ein CD/DVD, Rockin' the Joint.^[3] Bandet la ut på Rockin' the Joint-turneen den 30. oktober saman med Lenny Kravitz for ein haust/vinterturné på arenaer i dei største amerikanske marknadene.^[137] Bandet planla å turnera med Cheap Trick i løpet av våren, og treffa sekundære marknader i USA.^[138] Nesten heile denne delen av turneen vart likevel avlyst. Datoane vart først avlyste ein etter ein^[139] fram til 22. mars 2006, då det vart kjent at vokalist Steven Tyler måtte opererast i halsen, og dei resterande datoane på turneen vart deretter avlyste.^[140]

Tyler og Perry opptredde saman med Boston Pops Orchestra på den årlege konserten deira 4. juli på Esplanade i 2006, ein milepåle ettersom det var den første store storhendinga eller framferda sidan Steven Tyler vart operert i halsen.^[141] Rundt denne tida annonserte bandet òg at dei ville leggja ut på Route of All Evil-turneen med Mötley Crüe i slutten av 2006.^[142] Den 24. august 2006 vart det kjent at Tom Hamilton var under behandling for halskreft. For å bli heilt frisk stod han over store delar av Route of All Evil-turneen til han var frisk igjen. Tidlegare Joe Perry Project-bassist David Hull erstatta Hamilton inntil han kom tilbake.^[143] Turneen starta 5. september 2006 i Columbus i Ohio. Turneen som delt hovudattraksjon tok begge banda til amfiteater over heile Nord-Amerika til og med 24. november. Etter det vart nokre få utvalde arenadatoar lagt til, og nokre var med Mötley Crüe. Turneen vart avslutta 17. desember.^[144]

Den 17. oktober 2006 vart samlealbumet Devil's Got a New Disguise: The Very Best of Aerosmith gitt ut. Albumet inneheldt tidlegare hittar med to nye songar i tillegg, «Devil's Got a New Disguise» og «Sedona Sunrise», som var ein eldre song spelt inn på nytt for albumet.^[145] «Devil's Got a New Disguise» nådde 15. plassen på Mainstream Rock Tracks-lista.^[50] Albumet var meint å oppfylla kontrakten til Aerosmith med Sony og tilfredsstille fansen inntil det nye studioalbumet til bandet vart gitt ut.^[146]

Tidleg i 2007 annonserte bandet ein ny verdsturné, deira første på nesten eit tiår med datoar utanfor Nord-Amerika og Japan.^[147] Bandet opptredde på Hard Rock Cafe i London i februar 2007 for å promotera Europa-turneen sin som inkluderte ein kveld i Hyde Park som ein del av Hyde Park Calling-festivalen sponsa av Hard Rock Cafe.^[148] På våren turnerte bandet i Latin-Amerika for utselde stadion.^[149] Om sommaren turnerte bandet i Europa og opptredde på fleire store rockefestivalar og besøkte nokre land dei aldri hadde spelt i før. I tillegg spelte bandet i land i Midtausten som Dei sameinte arabiske emirata og India for første gongen.^[12] Bandet spelte òg nokre utvalde konsertar i California og Canada i slutten av juli. Konserten den 21. juli på Prince Edward Island var den største i historien til provinsen.^[150] I september spelte bandet åtte konsertar i store marknader i det nordaustlege Nord-Amerika. Desse konsertane vart opna av Joan Jett. Bandet spelte òg ein privat konsert på Hawaii. Ein offentleg konsert på Maui vart avlyst av logistiske årsaker,^[151] som utløyste eit gruppesøksmål mot bandet.^[152] I april 2009 gjekk Aerosmith med på å kompensera alle billettkjøparar til den avlyste konserten med ein gratis billett til ein ny konsert på Maui som skulle haldast 20 oktober 2009, saman med refusjon av alle utlegg i samband med konserten.^[153]

Den 1. november 2007 gjekk bandet i studio for å jobba med det siste studioalbumet i den noverande kontrakten deira med Sony. På det tidspunktet vart det trudd at albumet ville innehalda både nyinnspelte låtar frå tidlegare album, og dessutan heilt nytt materiale.^[154] I eit intervju avslørte gitaristen Joe Perry at i tillegg til å laga eit nytt album, jobba bandet tett med skaparane av Guitar Hero-serien for å utvikla Guitar Hero: Aerosmith, eit videospel dedikert til musikken til bandet.^[155] Spelet vart gitt ut 29. juni 2008 og inneheld mange av dei mest populære songane deira.^[156] Steven Tyler kunngjorde på VH1 Classic Radio 4. september 2008 at Aerosmith hadde til hensikt å gå i studio i slutten av september 2008 for å fullføra det 15. studioalbumet deira. Tyler stadfesta òg at bandet planla å starta ein ny USA-turné i juni 2009 til støtte for det enno ikkje namngitte albumet. Denne turneen skulle innleiast med ein konsert i Venezuela 1. februar 2009.^[157] Den 15. januar 2009 sa likevel Tyler at bandet ikkje kunne spela konserten på grunn av ein ny kneskade hos gitarist Joe Perry. I midten av februar 2009 vart det annonsert at albumet ville bli produsert av den kjende Brendan O'Brien og at albumet truleg ville bli spelt inn live, som dei tidlegare platene deira. Sjølv om bandet hadde håpa å bli ferdig med albumet før turneen starta i juni 2009.^[158] Perry sa at gruppa «innsåg at det ikkje var nokon sjanse for å få albumet ferdig før me drog ut på vegen for sommaren». Turneen hadde ZZ Top som oppvarmingsband på det meste av turneen.^[159] Aerosmith/ZZ Top-turneen, presentert av Guitar Hero: Aerosmith, vart offisielt annonserte og dei første datoane offentleggjorde 8. april 2009.^[160]

Turneen skulle ta bandet gjennom Nord-Amerika frå juni til september 2009.^[161] På turneen framførte bandet nesten alle låtane frå albumet Toys in the Attic frå 1975 på dei sju første konsertane på turneen, og Joe Perry song òg solovokal på «Combination» frå 1976. Turneen var likevel plaga med fleire helseproblem. Gitaristen Brad Whitford måtte stå over dei sju første konsertane på turneen for å komma seg etter ein hovudoperasjon, etter å ha skadd hovudet då han gjekk ut av bilen. Den 28. juni 2009, på den sjuande konserten til bandet på turneen i Mohegan Sun Arena i Uncasville i Connecticut, skadde vokalisten Steven Tyler beinet, noko som førte til at sju konsertar måtte utsetjast. Så snart bandet tok opp att turneen den 15. juli kom Whitford tilbake i varmen. Likevel måtte Tom Hamilton forlata turneen for å komma seg etter ein ikkje-invasiv operasjon. Den 5. august 2009 vart Tyler frakta til sjukehus etter å ha falle ned frå scena under ein konsert i Sturgis i Sør-Dakota.^[162] Han vart hjelpt opp av tryggingspersonell og ført bak scenen, før gitarist Joe Perry fortalde publikum at showet var over. Tyler vart floge til Rapid City Regional Hospital, der han fekk behandling for hovud- og nakkeskadar og ei brekt skulder. I kjølvatnet av skadane til Tyler, vart bandet tvinga til å utsetja fem konsertar i det vestlege Canada. Den 14. august 2009 kunngjorde Aerosmith at dei hadde bestemt seg for å avlysa resten av USA-turneen med ZZ Top på grunn av skadane til Tyler.^[163][164]

Midt under turneen fullførte Perry arbeidet med det femte soloalbumet sitt, Have Guitar, Will Travel og trommeslagaren Joey Kramer gav ut sjølvbiografien sin, Hit Hard. Perry-albumet vart gitt ut 6. oktober 2009.^{[165][166][166]}

Etter at Tyler kom seg etter å ha falle av scena, returnerte bandet til scena i midten av oktober for to konsertar på Hawaii, ein på Maui som vart flytta frå 2007 og til slutt spelt som ein del av eit juridisk forlik, og ein ekstra konsert som vart spelt i Honolulu. I byrjinga av november spelte bandet ein konsert i Abu Dhabi på Grand Prix.^[167]

.

Tyler trekte seg frå ein planlagd Sør-Amerika-turné i slutten av 2009 og verka innstilt på å forfølgja soloprosjekt, inkludert sjølvbiografien hans Does the Noise in my Head Bother You?. Tyler sa til magasinet Classic Rock: «Eg veit ikkje kva eg gjer enno, men det kjem definitivt til å bli noko Steven Tyler: å jobba med merkevara mi - Brand Tyler.»^[168] I mellomtida turnerte gitaristen Joe Perry i USA i slutten av 2009, og i Japan og Storbritannia tidleg i 2010.^[168]

I november 2009 uttalte Joe Perry at Tyler ikkje hadde vore i kontakt med bandet og kunne vera i ferd med å slutta i Aerosmith.^[169] Perry uttalte at resten av gruppa «leitar etter ein ny songar å jobba med.»^[170] Det vart rapportert at songaren Lenny Kravitz hadde vorte kontakta, men takka nei.^[171]

Trass i rykta om at han forlét bandet, gjekk Tyler saman med Joe Perry Project på scena 10. november 2009 på Fillmore New York at Irving Plaza, og Tyler og Perry framførte Aerosmith-singelen «Walk This Way» saman. Ifølgje kjelder på arrangementet forsikra Tyler publikum om at han «ikkje sluttar i Aerosmith».^[172][173]

Den 22. desember rapporterte magasinet People at Tyler hadde lagt seg inn på ein rehabiliteringsinstitusjon for å handtera avhengnaden sin av smertestillande middel, forårsaka av skadar på kne, bein og føter, som følgje av mange års opptredenar. I uttalen sin sa Tyler at han var takksam for støtta han fekk, var forplikta til å få ting teke hand om, og var ivrig etter å komma tilbake på scena og i innspelingsstudioet med bandkameratane.^[174]

Den 20. januar 2010 stadfesta Perry at bandet var i ferd med å halda prøvespeling for ein ny songar for å erstatta Tyler.^[175] Perry sa at operasjonen til Tyler i beina ville «ta han ut av biletet» i opptil halvtanna år, og i mellomtida ønskte resten av bandet å halda fram med å opptre. Perry sa òg at bandet ville vera villige til å halda fram med å jobba med Tyler i framtida viss songaren ønskte det.^[176]

Som svar sende advokaten til Tyler bandet og manageren deira eit «stans og avstå»-brev og trua med ytterlegare rettslege steg mot begge dersom bandet ikkje stansa dette forsøket på å erstatta Tyler.^[177]

Den 15. februar 2010 vart det annonsert at Aerosmith skulle vere hovudattraksjon på Download Festival på Donington Park i England i juni 2010. Tyler vart stadfesta som frontfigur for showet av festivalarrangøren Andy Copping. Det vart annonsert at bandet ville opptre på Sweden Rock Festival den 10. juni i Sölvesborg før konserten den 13. juni. Under konserten i Donington hylla Perry Tyler sin posisjon som frontmann og kalla han «den beste vokalisten på planeten».^[178] Den 24. februar annonserte bandet dei første datoane for den kommande Cocked, Locked, Ready to Rock-turneen. Turneen såg bandet spela sju konsertar i Sør- og Mellom-Amerika i mai, etterfølgd av elleve konsertar i Europa, i juni og byrjinga av juli. Bandet spelte i Colombia, Peru og Hellas for første gong i karrieren på denne turneen.^[179] Bandet spelte 24 konsertar i Nord-Amerika i slutten av juli, august og september. Mange av konsertane var på stader bandet avlyste i 2009. Som ein del av turneen spelte bandet på Fenway Park i Boston saman med The J. Geils Band.^[180]

I august 2010 oppstod det problem på Cocked, Locked, and Ready to Rock-turnéen, mellom anna då Tyler ved eit uhell slo Joe Perry i hovudet med mikrofonstativet sitt på ein konsert i Wantagh i New York^[181] og Perry dulta borti Tyler på konserten i Toronto, noko som fekk Tyler til å falla av scena.^[182][183] Perry fekk ein mindre hovudskade på konserten i Wantagh, og Tyler vart hjelpt opp igjen av fans og Perry på konserten i Toronto, og begge konsertane heldt fram. Omtrent samtidig med desse hendingane blussa spenninga opp igjen mellom Perry og Tyler på grunn av planane til Tyler om å bli talentdommar i American Idol. Perry kritiserte Tyler for ikkje å ha konsultert resten av bandet, og sa at han «fann det ut på internett, som resten av verda» og at ingen andre i bandet visste noko om det.^[184]

18. august vart det meldt at Tyler offisielt hadde signert med programmet.^[185] Då Perry vart spurd om dette i oktober, erklærte han at han forstod Tyler sine grunnar og ønskte han lykke til, men uttalte at han ville søkja andre prosjekt - «Eg er lei av å venta, så eg seier ikkje nei til noko akkurat no».^[186]

Medan dei annonserte Cocked, Locked, and Ready to Rock-turneen i 2009, sa Tyler og Perry at neste punkt på dagsordenen var eit nytt Aerosmith-album, det første sidan Honkin' on Bobo frå 2004. Gruppa gjorde nokre innspelingar med produsent Brendan O'Brien i 2008, men stoppa opp på grunn av helseproblema til Tyler.^[187] Aerosmith-bassist Tom Hamilton sa til Boston Herald i september 2010 at Tyler meinte han hadde tid og energi til å halda fram med å fronta bandet samtidig som han var dommar i American Idol.^[188]

Hamilton forklarte: «Steven har vore veldig ettertrykkjeleg i å seia at måten tida hans er arrangert på showet gir rom for å jobba på ei plate. Han har vore nøye med å minna alle om det, så forhåpentleg blir det slik det kjem ut.»^[188] Den 5. november 2010 sa Brad Whitford at innspelingane truleg vil gå føre seg i Los Angeles, der American Idol har hovudkvarteret sitt, og at dei skull eut på ein verdsturné etterpå.^[189]

I eit intervju i november 2010 rapportert på Nme.com stadfesta trommeslagar Joey Kramer at bandet hadde alle intensjonar om å fullføra og gi ut sitt lenge forseinka album i 2011, og sa: «Verkeleg, på dette tidspunktet er det einaste som kjem til å stoppa oss viss nokon døyr. Me har allereie vore gjennom det me har vore gjennom og halde ut. Kva anna er der?»^[190] Den 18. januar 2011 erklærte Tyler at «Joe (Perry) har nokre låtar og eg har ein haug med låtar som eg har skrive for solo og/eller Aerosmith» og bandet ville byrja å førebu albumet denne veka.»^[191] 20. mars 2011 annonserte Aerosmith et nytt greatest hits-album, Tough Love: Best of the Ballads, som ble utgitt 10. mai 2011.^[192] 14. mai 2011 annonserte bandet ein turné i Latin-Amerika hausten 2011.^[193] I juni annonserte Joe Perry at bandet skulle møtast i studio for å produsera neste albumet til bandet i juli. Den 30. august vart det annonsert at det nye albumet vil bli gitt ut rundt mai 2012. Albumet vil bli produsert av Jack Douglas, som produserte fire album for bandet på 1970-talet.^[194][195] Aerosmith starta haustturneen sin i Latin-Amerika og Japan 22. oktober i Lima i Peru. Som ein del av turneen opptredde bandet i Paraguay, Panama og Ecuador for første gong i karrieren. Konserten deira i Asunción i Paraguay vart utsett ein dag, etter at Steven Tyler pådrog seg ansiktsskadar etter å ha falle i dusjen på hotellrommet, på grunn av ei matforgifting som dehydrerte han og fekk han til å svima av.^[196]

Den 11. mars 2012 vart Aerosmith omtalt i ein episode av 60 Minutes. Programmet inneheldt svært openhjarta intervju med bandmedlemmene, ispedd konsertklipp frå 2011-turneen til bandet. Nokre av kommentarane bandmedlemmene sa om kvarandre såg ut til å gjenoppliva tidlegare spenningar i bandet.^[197] Den 22. mars overraska likevel Joe Perry Steven Tyler ved å framføra «Happy Birthday» for han på American Idol, som ei tidleg bursdagsgåve til Tyler.^[198] Den 26. mars annonserte Aerosmith ein sommarturné med Cheap Trick med tittelen «Global Warming-turneen». Den 23. mai debuterte Aerosmith sin nye singel, «Legendary Child», på sesongfinalen av American Idol.^[199] Kort tid etter vart det annonsert at det femtande studioalbumet deira, Music from Another Dimension!, ville kome ut 6. november 2012.^[200] Den 30. mai spelte Aerosmith og Cheap Trick for Walmart sine aksjonærar.^[201] «Global Warming-turneen» byrja 16. juni i Minneapolis og tok bandet til 26 stader over heile Nord-Amerika fram til 12. august.^[202][203] Bandet indikerte at turneen ville halda fram i oktober/november etter albumutgivinga.^[204] Den 22. august sleppte Aerosmith to singlar samtidig, rockaren «Lover Alot» og balladen «What Could Have Been Love».^[205] Den 22. september opptredde Aerosmith på musikkfestivalen iHeartRadio i Las Vegas. I forkant av utgivinga av det nye albumet opptredde bandet på The Late Show with David Letterman og Today, og Tyler og Perry vart intervjua på The Late Show og The View. I tillegg framførte Tyler, Perry og Whitford «Dream On» for TV-aksjonen Hurricane Sandy: Coming Together for å samla inn pengar til offera for stormen med same namn som ramma det nordaustlege USA. Den 5. november heldt Aerosmith ein utandørskonsert^[24] framfor den gamle leilegheita si i 1325 Commonwealth Avenue i Boston for å feira utgivinga av albumet og røtene sine i Boston. Music from Another Dimension! vart gitt ut 6. november. To dagar seinare byrja bandet den andre delen av Global Warming-turneen, som tok bandet til 14 stader i Nord-Amerika fram til 13. desember.^[206]

Den 21. januar 2013 gav Aerosmith ut «Can't Stop Lovin' You» (med Carrie Underwood) som den fjerde singelen frå Music from Another Dimension!.^[207] Den 20. februar vart det annonsert at hovudlåtskrivarane til bandet Steven Tyler og Joe Perry ville få ASCAP Founders Award på den 30. Annual Pop Music Awards den 17. april.^[208] To dagar seinare vart det kunngjort at duoen ville bli innlemma i Songwriters Hall of Fame ved ein seremoni 13. juni.^[209]

I slutten av april og byrjinga av mai 2013 utvida Aerosmith Global Warming-turneen til Australia, New Zealand, Filippinane, Indonesia og Singapore. Dette var dei første konsertane til bandet i Australia på 23 år,^[210] og dei aller første konsertane deira i dei fire sistnemnde landa.^{[211][212][213]} Tom Hamilton måtte stå over dei tre siste australske konsertane på grunn av sjukdom. David Hull steppa inn for han.^[214] Den 5. mai avlyste Aerosmith sin første opptreden i Indonesia (planlagt 11. mai) på grunn av tryggingsproblem; den faktiske trusselen vart ikkje offentleggjord.^[215] Den 30. mai opptredde Aerosmith som ein del av velgjerdskonserten «Boston Strong» for offera for Boston maraton-bombinga.^[216] Bandet opptredde òg på Greenbriar Classic i Vest-Virginia 6. juli,^[217] på Foxwoods Resort Casino i Connecticut 10. juli,^[218] fire konsertar i Japan i midten av august, og som ein del av Harley-Davidson sin 110-årsjubileumskonsertserie i Milwaukee 30. august.^[219] Hausten 2013 utvida Aerosmith turnéen sin til Mellom- og Sør-Amerika, inkludert dei første konsertane deira i Guatemala, El Salvador og Uruguay. Hamilton måtte avbryta turneen i Latin-Amerika på grunn av sjukdom.^[220]

I juli 2013 gav bandet ut konert-DVD-en Rock for the Rising Sun, som òg dokumenterte 2011-turneen til bandet i Japan. Utgivinga vart òg vist på utvalde kinoar i oktober 2013.^[221]

.

Den 21. mars 2014 skreiv Joe Perry, Joey Kramer og Slash på Twitter at Aerosmith skulle turnera i Nord-Amerika med Slash (saman med Myles Kennedy & The Conspirators) sommaren 2014. Dette etterfølgde ein Europa-turné på 17 konsertar som Aerosmith tok frå 14. mai til 2. juli. Den nordamerikanske turneen, kjent som Let Rock Rule-turneen, sende Aerosmith til 21 stader frå 10. juli til 12. september.^[222][223]«Aerosmith and Slash to Officially Announce 'Let Rock Rule' Tour Details Next Tuesday». Blabbermouth.net. 6. april 2014. </ref>

På spørsmål i mai 2014 om Aerosmith ville gi ut eit sekstande studioalbum snart, svarte bassist Tom Hamilton: «Eg håpar snart. Men eg veit verkeleg ikkje kva me gjer fordi me ikkje lenger har ein platekontrakt. Me er ferdige med Columbia. Så det er ingenting skriven i stein. Me får sjå kva fansen vil ha.»^[224] I eit intervju med Rolling Stone om framtidsplanane, innrømde Joe Perry at, «Eg veit ikkje eingong om det gir meining å laga nye album lenger. Kanskje me berre vil gi ut ein EP kvar sjette månad. Eg veit ikkje korleis framtida ser ut.»^[225]

7. oktober 2014 gav Perry ut sjølvbiografien Rocks: My Life in and Out of Aerosmith, skriven i lag med David Ritz.^[226] Perry promoterte boka med ein boksigneringsturné som tok han til 14 stader over heile USA i oktober månad.^[227] Den 26. februar 2015 hadde Aerosmith premiere på filmen Aerosmith Rocks Donington i 300 kinoar over heile Nord-Amerika; konsertvideoen er frå framferda til bandet på Downloadfestivalen på Donington Park i Leicestershire i England i 2014. Videoen vart gitt ut på DVD/Blu-ray 4. september 2015.

Den 31. mars 2015 uttalte vokalist Steven Tyler at han arbeidde med det første soloalbumet sitt innan countrymusikk^{[228][229][229]} 6. april vart det annonsert at Tyler hadde signert ein platekontrakt med Scott Borchetta sitt Dot Records (ein del av Big Machine Label Group).^[230] 13. mai sleppte Tyler førstesingelen «Love is Your Name» frå det kommande solodebutalbumet sitt. Han promoterte songen på Bobby Bones Show, iHeartMedia, CBS This Morning, Entertainment Tonight og sesongfinalen av American Idol.^[231]

Den 10. juni la Aerosmith ut på Blue Army-turneen, som sende bandet til 17 stader i Nord-Amerika fram til 7. august, mange av dei på mindre spelestader i sekundære marknader som bandet anten aldri har opptredd på eller ikkje har opptredd på mange år. Bandet spelte òg eit eingongsshow i Moskva 5. september. På turneen spelte bandet fleire mindre kjende djupe kutt.^[232][233]

Etter turneen fullførte Tyler arbeidet med soloalbumet We're All Somebody from Somewhere, som vart gitt ut 15. juli 2016.^[234] Før albumutgivinga vart ein andre singel, «Red, White & You», gitt ut i januar 2016 etterfølgd av den tredje singelen (tittelsporet) i juni 2016.^[235][236] I mellomtida jobba Joe Perry med Alice Cooper og Johnny Depp på sideprosjektet Hollywood Vampires, som gav ut sitt eponyme debutalbum i september 2015 og opptredde på Grammyprisutdelinga den 15. februar 2016.^[237] Brad Whitford gjenforeina seg med Derek St. Holmes for ei handfull turnédatoar i november 2015 og eit nytt Whitford/St. Holmes-album som vart gjort tilgjengeleg for fansen på konsertane deira og var planlagt for brei utgiving i 2016.^[238] Tom Hamilton opptredde med Thin Lizzy på ei handfull konsertar i Europa sommaren 2016 og vart òg med Pearl Jam for ei framføring av «Draw the Line» på Fenway Park i Boston 7. august.^[239] I mellomtida vart Joey Kramer aktivt involverte i kaffiverksemda si, «Rockin' & Roastin'», som opna ein stad i Newry i Maine i desember 2015 og ein annan stad i North Attleborough i Massachusetts i juli 2016.^[240][241]

Sidan desember 2015 har Whitford, Tyler og Perry i ulike intervju alle diskuterte moglegheita for ein avskjedsturné eller «avviklingsturné» som skull estarta i 2017. Perry indikerte at turneen kunne vara i to år, og Tyler sa at han potensielt kan vara «for alltid»; Whitford og Tyler diskuterte òg potensialet for å gjera eit siste studioalbum.^{[242][243][244]}

Den 10. juli 2016 kollapsa Perry på scena under ein konsert med Hollywood Vampires på Coney Island i Brooklyn i New York. Det var grunn til å tru at han fekk hjartestans. Han vart gjenoppliva og hasta til sjukehuset, der han raskt vart oppgradert til stabil tilstand seinare same kveld. The Vampires fortsette showet utan Perry den kvelden og heldt resten fram av turneen, men avlyste ein opptreden på The Late Show with Stephen Colbert. Etter å ha kvilt i nokre dagar, kom Perry seg fullstendig og vende tilbake til Hollywood Vampires-turneen.^[245][246]

Frå september til oktober 2016 la Aerosmith ut på ein ni konsertar lang turné i Latin-Amerika, kalla Rock 'N' Roll Rumble-turneen, innleidd med ein opptreden på Kaaboo-festivalen i San Diego i California 17. september.^[247] I november 2016 annonserte Aerosmith at dei ville dra på ein «avskjedsturné» i Europa våren og sommaren 2017, med tittelen Aero-Vederci Baby!-turnene.^[248] Turneen vart lansert i Tel Aviv i Israel 17. mai 2017, der det vart selt ca. 45 000 billettar.^[249] I byrjinga av juli fullførte bandet den europeiske delen av turneen og utvida turneen til Sør-Amerika i september og oktober 2017, men dei siste konsertane måtte avlysast på grunn av helseproblem. Ifølgje Brad Whitford kunne turneen avsluttast når som helst frå 2017 til dei neste fire åra i 2021.^[250] 19. januar 2018 sleppte Perry ei soloplate med tittelen Sweetzerland Manifesto. Han annonserte òg at 2017-turneen med tittelen «Aero-Vederci Baby!» ikkje var ein endeleg turné, og at bandet vil turnera i 2019 for å feira 50-årsjubileet sitt.^[251]

Aerosmith dukka opp på NBC-programmet Today den 15. august 2018 for å annonsera ein konsertopphald i Las Vegas kalla «Aerosmith: Deuces are Wild», ein referanse til både kasinogamblinga i Las Vegas og deira single frå 1994 med same namn.^[252] Las Vegas-opphaldet fann stad i april, juni, juli og september til og med desember 2019. Det var planlagd å bli utvida til januar, februar, mai og juni 2020 på Park Theater, men 2020-datoane vart avkorta på grunn av Covid-19-pandemien. I tillegg til Las Vegas-konsertane opptredde bandet i midten av juli 2019 på ein festival i Minnesota, og i august 2019 spelte dei totalt ni konsertar fordelte på tre MGM-arenaer i Maryland, New Jersey og Massachusetts.^[253][254]

I 2019 var det annonsert ein Europa-turné som skulle finne stad sommaren 2020 etter at Las Vegas-opphaldet var fullført. Konsertene vart derimot avlyst i kjølvatnet av covid-19-pandemien, og det same vart eit 50-årsjubileumsshow på Fenway Park i Boston, som opphavleg var planlagt i september 2020. Dei europeiske datoane vart opphavleg flytta til sommaren 2021,^[255] men vart seinare flytta igjen til sommaren 2022 på grunn av den pågåande pandemien.^[256]

I januar 2019 uttalte Joe Perry at han og Steven Tyler skulle byrja å spela inn nytt materiale saman for eit nytt Aerosmith-album.^[257] Månaden etter, den 14. februar 2019, skulle Aerosmith etter planen få ei stjerne på Hollywood Walk of Fame, men seremonien og installasjonen vart utsett på grunn av dårleg vêr med ein ny dato som skulle fastsetjast seinare.^[258]

I april 2019 fekk trommeslagar Joey Kramer mindre skadar i skuldra^[259] etter ei uspesifisert ulykke, og vart tvinga til å trekkja seg frå fleire konsertar under opphaldet til bandet i Las Vegas. Trommeteknikaren hans John Douglas erstatta han. I november same år sa Kramer til fleire nettstader at han ikkje fekk lov til å bli med i bandet igjen sjølv om han var frisk, noko bandet svarte med at spelet hans «ikkje heldt Aerosmith-standard».^[260] Usemja kulminerte i ei rekkje søksmål i januar 2020 etter at Kramer var forventa å bli utestengd frå å opptre med bandet på Grammyprisen 2020.^[261] Kramer vart med i Aerosmith igjen i februar 2020 for Las Vegas-opphaldet deira.^[262]

I eit intervju i august 2020 med den tidlegare The Black Crowes-trommisen Steve Gorman, på radioprogrammet hans Steve Gorman Rocks, vart Brad Whitford spurd om korleis framtida til Aerosmith såg ut. Svaret hans var: «Eg veit eigentleg ikkje kva dei vil gjera. Og eg bryr meg eigentleg heller ikkje, og for å vere ærleg, er eg ikkje interessert lengre»,^[263] med tilvising til pågåande dysfunksjon i bandet. Han uttrykte liknande uro i eit intervju med Joe Bonamassa på hans «Live From Nerdville»-podkast i juni 2021. Whitford delte sine tankar om korleis COVID-19-utbrotet ville påverka turnéplanane for Aerosmith, og musikarar generelt, medan han erkjende sin og den noverande alderen til bandkameratane. Han sa: «Eg meiner, eg har mine tvil om Aerosmith nokon gong vil opptre igjen på dette stadiet fordi alder blir ein reell faktor. Det er det det er.»^[264]

Den 23. august 2021 signerte Aerosmith ein distribusjonsavtale med Universal Music Group, som dekkjer heile katalogen til bandet - både Geffen (Universals dotterselskap) og Columbia-titlar.^[265]

I mars 2022, etter avlysinga av den utsette Europaturneen, kunngjorde Aerosmith at Deuces Are Wild-opphaldet både ville halda fram og utvidast, frå juni til og med desember, saman med den utsette Fenway Park-konserten i september.^[266] Kramer vart òg stadfesta å stå over alle konsertane, og bandet hevda at han ville fokusera «den fulle merksemda si på familien i desse usikre tider». "^[267] Aerosmith kunngjorde den 24. mai 2022 at datoane for Deuces Are Wild i juni og juli ville bli kansellert som eit resultat av at Tyler la seg inn på eit rehabiliteringsanlegg etter at han fekk eit tilbakefall etter smertebehandlinga av ein fotoperasjon.^[268][269] Etter Tyler var over ein månad på rehabilitering heldt bandet fram med å opptre på Bostons Fenway Park for 50-årsjubileumsshowet sitt og tok deretter opp att Las Vegas-opphaldet sitt, planlagt frå september til desember 2022.^[270][271]

Påverka av band som The Beatles, The Rolling Stones, The Yardbirds, Led Zeppelin og New York Dolls,^[272][273] viste rekna Aerosmith seg sjølv å vera ein stor innverknad på seinare massivt vellykka band og musikarar.^[274] Eddie Van Halen fortalde ifølgje Perry han ein gong at bandet hans Van Halen «byrja på forstadsklubbane i L.A. og spelte Aerosmith-låtar.»^[272] Innverknaden til Aerosmith var tydeleg på den neste generasjonen av hardrock og heavy metal-band,^{[53][54][272]} nemleg Mötley Crüe, Ratt, Guns N' Roses, Tesla, L.A. Guns, Cinderella, Faster Pussycat, Skid Row, Extreme, Warrant, Inglorious, The Black Crowes og The Quireboys, og dessutan Metallica, Metal Church og Testament. Spesielt har Guns N' Roses og Velvet Revolver-gitaristen Slash uttalt at Aerosmith er favorittbandet hans,^[275] og Mötley Crüe-medlemmen Nikki Sixx har uttrykt massiv beundring for bandet og dei tidlege platene deira i både The Dirt og The Heroin Diaries. Medlemmer av alternativ rock-band som Nirvana,^[55] Mother Love Bone/Pearl Jam, Stone Temple Pilots, Staind og Godsmack er òg sjølverklærte tidlege Aerosmith-fans.^[276]

Samspelet mellom Joe Perry og Brad Whitford har vore inspirerande for mange band, spesielt Guns N' Roses. Joe Perry har fått brei anerkjenning og ros som sologitarist, og har delt scena mange gonger med Jimmy Page og Jeff Beck, som Perry oppgir som dei viktigaste inspirasjonskjeldene sine. Han og Tyler vart beden av Page om å innlemma Led Zeppelin i Rock and roll Hall of Fame; under seremonien, som fann stad i 1995, heldt Tyler og Perry sin tale og vart med bandet på scena for eit kort sett. Under innviinga til Beck og Metallica i 2009 inviterte dei Perry og Page til å spela Yardbirds/Zeppelin/Aerosmith-klassikaren «Train Kept A-rollin'». Andre samarbeid, anten av individuelle medlemmer av bandet eller av Aerosmith samla sett, har inkludert Alice Cooper på hans Trash-album, Guns N' Roses (som opna for Aerosmith under 1988-turneen deira og hadde covra «Mama Kin» på deira første utgiving) og B'z. Som eit vitnesbyrd om betydninga deira i amerikansk populærkultur samla sett, har Aerosmith òg samarbeidd med populære ikkje-rockartister, som Run-DMC, Eminem («Sing for the Moment»), og Carrie Underwood, og opptredd med 'N Sync, Britney Spears, Mary J. Blige og Nelly for halvtidshowet under Super Bowl XXXV.^{[28][122][277][278]} Countryartistene Garth Brooks og Mark Chesnutt fekk begge hitsinglar med coverversjonar av Aerosmith-låtar; Brooks i 1995 med «The Fever», ei omarbeiding av Aerosmith-songen frå 1993,^[279] og Chesnutt i 1999 med ein versjon av «I Don't Want to Miss a Thing» frå 1998.^[280]

Til liks med mange av sine samtidige på 1970-talet, inkludert Led Zeppelin og Alice Cooper, var medlemmene i Aerosmith tilbøyelege til utskeiingar og utsvevingar. Narkotikaforbruket var utbreidd; innspelingane av Rocks og Draw the Line frå 1977 var spesielt kjend for bruken sin av rusmiddel, inkludert heroin. Med orda til Bebe Buell: «Dei [Aerosmith] var som ein gjeng ungar med eigne fly, Porschear, millionar av dollar, uavgrensa ressursar. [...] Mick Jagger og Jimmy Page hadde kontrollen, men desse gutane brydde seg ikkje. Dei vann prisen, utan tvil, for det mest bråkete rock 'n' roll-bandet på den tida. Utan tvil.»^[272]

På midten og slutten av 1970-talet naut bandet enorm popularitet i USA og Japan, sjølv om dei ikkje klarte å gjera noko stort inntrykk i Storbritannia. Likevel var dei blant dei mest populære hardrockbanda i USA på midten og slutten av 1970-talet, saman med Heart, Kiss, Ted Nugent, ZZ Top og Boston.^[272] Den enorme populariteten deira minka likevel etter at Perry og Whitford forlét bandet. Etter at begge gitaristane kom tilbake til bandet og det vart fullstendig rusfritt, kom Aerosmith tilbake til suksess, ein gong skildra som «det mest vellykka comebacket i heavy metal-historia, om ikkje i heile populærmusikk-historia».^[274] Både på 1970-talet og i perioden 1987-1995, gjennomførte Aerosmith utmattande verdsturnear med eit tresifra tal konertar, som hovudattraksjonar eller delt attraksjonpå festivalar undervegs, som Texxas Jam i 1978 og 1987, Monsters of Rock-festivalen på Castle Donington i England i 1990 og 1994, og Woodstock '94.^{[281][282][283][284][285]}

Til å byrja med var bandet motvillige til dette mediet, men vart seinare kjende og fekk ei rekkje prisar for banebrytande ekspansive, konseptuelle musikkvideoar, som til dømes «Janie's Got a Gun» (regissert av den seinare Fight Club-regissøren David Fincher), «Livin' on the Edge», «Cryin'», «Amazing», «Crazy», «Falling in Love (Is Hard on the Knees)» og «Pink».^[71][286]

Musikken til bandet har òg vorte brukt i fleire videospel, som episodar av Dead or Alive og Grand Theft Auto, og nokre videospel er sentrerte rundt bandet, som Quest for Fame og Revolution X. Aerosmith var det første bandet som fekk sin band-sentrerte Guitar Hero-tittel, Guitar Hero: Aerosmith, som blir rekna for å vera det bestseljande band-sentrerte videospelet på tvers av både Guitar Hero og Rock Band-plattformene.^[287][288]

Trass i populariteten og suksessen til Aerosmith på 1970-talet, var det ikkje før comebacket deira på slutten av 1980- og 1990-talet at dei byrja å vinna prisar og større anerkjenning. I 1987 vann Aerosmith Soul Train Music Award for beste rap-singel for remiksen av «Walk This Way» med Run-DMC. I 1990 vann Aerosmith sin første Grammy, for beste rockesong av ein duo eller gruppe med vokal og heldt fram med å vinna totalt fire slike prisar (alle på 1990-talet) for «Janie's Got a Gun», «Livin' on the Edge», «Crazy» og «Pink». Aerosmith er nummer to etter U2 i talet på prisar vunne i den kategorien.^[79] I tillegg vann musikkvideoane til Aerosmith ei rekkje prisar gjennom 1990-talet. Aerosmith rangerer som den niande mest suksessrike artisten (og den tredje mest suksessrike gruppa) gjennom tidene på MTV Video Music Awards (VMA), med ti slike prisar til dags dato. Aerosmith er òg ein historisk leiar i kategoriane MTV Video Music Award for beste rockevideo (med fire slike prisar) og «Viewer's Choice» (med tre slike prisar). Aerosmith har òg vunne éin gong kvar i kategoriane årets video, beste gruppevideo og beste video frå ein film. Videoane som Aerosmith har vunne VMA for er «Janie's Got a Gun» (2 prisar), «The Other Side», «Livin' on the Edge», «Cryin'» (3 prisar), «Falling in Love (Is Hard on the Knees)», «Pink» og «I Don't Want to Miss a Thing».^[71]

I løpet av karrieren (hovudsakleg frå 1990 og utover) har Aerosmith òg vunne seks American Music Awards, fire Billboard Music Awards, to People's Choice Awards, seksten Boston Music Awards og ei rekkje andre prisar og utmerkingar.^[71] Nokre av dei høge anerkjenningane Aerosmith har oppnådd inkluderer innlemming i Hollywoods Rock Walk i 1990, ei erklæring av «Aerosmith Day» i delstaten Massachusetts av dåverande guvernør William Weld den 13. april 1993, innlemming i Rock on the Net, innlemming i Rock and roll Hall of Fame i 2001,^[56] og å bli heidra med mtvICON-prisen i 2002.^[130].

Innan teknologi og videospel har Aerosmith oppnådd fleire bragder. I 1994 gav Aerosmith ut songen «Head First» på nettenesta CompuServe, som blir rekna for å vera det første kommersielle produktet i full lengd tilgjengeleg på nettet. I 2008 vart Aerosmith den første artisten som fekk eit heilt Guitar Hero-videospel basert på dei med Guitar Hero: Aerosmith. Guitar Hero: Aerosmith blir rekna for å vera det bestseljande band-sentrerte videospelet på tvers av både Guitar Hero og Rock Band-plattformene.^[287][288]

Aerosmith har òg fleire hitliste- og albumsalprisar, inkludert det nest høgaste talet på nummer éin-singlar på Mainstream Rock Tracks-lista for ei gruppe med ni,^[50] den einaste nummeret éin-debuten på Billboard Hot 100 av ei rockegruppe med «I Don't Want to Miss a Thing»,^[289] nest flest gullalbum av ei amerikansk gruppe bak Kiss som har 30, flest totale sertifiseringar (inkludert gull, platina og multiplatina kombinert) av ei amerikansk gruppe, og ligg likt med Van Halen for flest multiplatina-album av ei amerikansk gruppe.^[290] Frå Recording Industry Association of America har Aerosmith oppnådd 25 gull-, 18 platina- og 12 multiplatina-sertifiseringar for album, i tillegg til eitt diamantalbum, fire gullsinglar og éin digital platinasingel.^[290][291] Media omtaler ofte Aerosmith, som har selt meir enn 150 millionar album på verdsbasis og 70,2 millionar i USA, som det bestseljande amerikanske rockebandet.^{[18][19][291]}

Aerosmith vart heidra som MusiCares Person of the Year i 2020.^[292]

• «Dream On», «Toys in the Attic» og «Walk This Way» (med Run-D.M.C.) er alle oppførte i Rock and Roll Hall of Fame si liste over 500 songar som forma rock and roll.
• I 1993 inkluderte 'Rolling Stone si liste over dei 100 beste musikkvideoane «Walk This Way» (med Run-D.M.C.) som nummer 11 og «Janie's Got a Gun» som nummer 95.^[293]
• I 1999 kom MTV med dei 100 beste videoane gjennom tidene der «Walk This Way» (med Run-D.M.C.) kom på nummer 5 og «Janie's Got a Gun» på nummer 48.^[294]
• I 2000 inkluderte VH1 «Walk This Way» på 35. plassen og «Dream On» på 47. plassen over dei 100 beste rockesongane gjennom tidene.^[295]
• I 2001 inkluderte VH1 «Walk This Way» (med Run-D.M.C.) som nummer 11, «Crazy» som nummer 23 og «Janie's Got a Gun» som nummer 48 på lista deira over dei beste musikkvideoane gjennom tidene.^[296]
• I 2003 inkluderte Rolling Stone Rocks på nummer 176 og Toys in the Attic på nummer 228 på lista si over dei 500 beste albuma gjennom tidene.^[297][298]
• I 2004 inkluderte Rolling Stone «Dream On» på nummer 172, «Walk This Way» (med Run-D.M.C.) på nummer 287, «Walk This Way» (originalen) på nummer 336 og «Sweet Emotion» på nummer 408 på lista si over dei 500 beste songane gjennom tidene.^{[299][300][301][302]}
• I 2004 rangerte Rolling Stone Aerosmith som nummer 57 på lista si over dei 100 beste artistane gjennom tidene.^[303]
• I 2008 rangerte Rolling Stone originalversjonen av «Walk This Way» på 34. plassen lista over dei 100 beste gitarlåtane gjennom tidene.^[304]
• I 2010 vart Aerosmith rangert som nummer 30 på lista til VH1 over dei 100 beste artistane gjennom tidene.^[305]
• I 2013 rangerte nettstaden Ultimate Classic Rock «Sweet Emotion» som den aller beste klassiske rockelåten.^[306]

• Aerosmith (1973)
• Get Your Wings (1974)
• Toys in the Attic (1975)
• Rocks (1976)
• Draw the Line (1977)
• Night in the Ruts (1979)
• Rock in a Hard Place (1982)
• Done with Mirrors (1985)
• Permanent Vacation (1987)
• Pump (1989)
• Get a Grip (1993)
• Nine Lives (1997)
• Just Push Play (2001)
• Honkin' on Bobo (2004)
• Music from Another Dimension! (2012)

I tillegg til å spela inn og framføra musikk, har Aerosmith òg vore involvert i filmar, TV, videospel, flipperspel og musikkvideoar. I 1978 spelte bandet hovudrolla som «Future Villain Band» i filmen Sgt. Peppar's Lonely Hearts Club Band. Seinare, då bandet stod opp igjen på slutten av 1980- og 1990-talet, gjorde Aerosmith fleire opptredenar, mellom anna i sketsjen «Wayne's World» på Saturday Night Live i 1990, episoden «Flaming Moe's» i The Simpsons i 1991, og filmen Wayne's World 2 i 1993. Bandet dukka òg opp i John Travolta/Uma Thurman-komedien Be Cool frå 2005, der Steven Tyler og Thurman sin karakterar hjelper popstjerna Linda Moon (Christina Milian) inn i rampelyset.

Bandet har vore gjenstand for fleire videospel, inkludert Revolution X i 1994, Quest for Fame i 1995, og Guitar Hero: Aerosmith, i juni 2008. Bandet har òg laga over 30 store musikkvideoar,^[307] og gitt ut sju heimevideoar eller DVD-ar.^[308]

I 2017 gav Stern ut tre versjonar av eit Aerosmith-flipperspel, som inneheld originalversjonar av ni av dei ikoniske songane til bandet, og dessutan Elevator og Toy-Box-ballar.

• Bernabei, Fabio (2011). Aerosmith – 40 anni di storia. Dai Toxic Twins a Guitar Hero: Tsunami Edizioni. 
• Davis, Stephen; Aerosmith (1997). Walk This Way: The Autobiography of Aerosmith. New York: HarperCollins. ISBN 978-0-380-97594-5. 
• Huxley, Martin (1995). Aerosmith: The Fall and the Rise of Rock's Greatest Band. New York: St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-11737-5. 

Commons har multimedium som gjeld: Aerosmith

Wikifrasar har ei sitatsamling som gjeld: Aerosmith

• Offisiell nettstad