Celesta (italiensk, av latin ‘himmelsk’) er eit tangentinstument som liknar på klaver, men nyttar stålstavar og resonatorar i staden for strenger. Instumentet er også blitt kalla klaviaturklokkespel og stålstavspel.[1]
Ein celesta likner eit piano, men er noko mindre. Det har resonanskasse av tre som skjuler mekanikken.[2]
Instrumentet har ein mjuk, sølvklar klang. Det er rekna som eit melodisk slaginstrument i familien sjølvklingande idiofonar.[1]
Celestaen blei funnen opp i 1886 av franskmannen Auguste Mustel.[1]
Celestaen har eit noteomfang frå c1 til c5 (49 tonar, 4 oktavar), men notene blir skrivne ein oktav lågare enn det ein faktisk speler.
melodisk slaginstrument tilhørende familien selvklingende idiofoner.
Verk med bruk av celesta
Celesta blir for det meste brukt i klassisk musikk og filmmusikk. Under er nokre verk som bruker instrumentet:
Björk: «Scatterheart» frå Selmasongs (2000); «Sun In My Mouth», «Harm Of Will» og «It's Not Up To You» frå Vespertine (2001); «Mother Heroic» frå Family Tree (2002)
