Hans Borgen (24. september1908–12. september1983) var ein norsk gardbrukar og politikar frå Fet i Akershus. Han var ein sentral person både i landbruksnæringa og i landbrukspolitikken gjennom tre tiår. Borgen vert nok særleg hugsa som formann i Nei til EF-rørsla, og den politiske striden som førte fram til siger for hans medlemskapssyn den 25. september 1972.
Liv og gjerning
Borgen var frå garden Borgen i Fet i Akershus. Han gjekk Hvam jordbruksskole 1927/28 og tok i 1932 eksamen ved forvaltningsavdelinga til Vinterlandbruksskulen i Oslo. I tida 1933-35 studerte han ved jordbruksavdelinga til Noregs Landbrukshøgskule på Ås i Akershus. Frå 1936 til -38 var han stipendiat i driftslære og landbruksøkonomi på landbrukshøgskulen, i 1938 vart han elles cand.oecon.
Etter å ha vore samvirkekonsulent for Vestlandet og Nord-Noreg i Norges Vel i to år, arbeidde Borgen åra 1940-45 som sekretær i Forsyningsdepartementet. I 1945 tok han over farsgarden i Fet og dreiv denne til 1974, frå 1965 eigde han også garden Granholt i Nord-Odal.
Borgen var stortingsrepresentant for Bondepartiet/Senterpartiet i fem valperiodar frå 1950 til 1969. På Tinget var han nestformann 1954-65 i Landbrukskomiteen, med unnatak for ei 2-3 månader hausten 1963 då han var statsråd og deretter medlem i Skog-, vassdrags- og industrikomiteen. Borgen var landbruksminister i Lyng-regjeringa i fire veker. Frå hausten 1965 til 1969 var han formann i Skog-, vassdrags- og industrikomiteen, som bytta namn til Industrikomiteen i 1967. Borgen var elles parlamentarisk nestleiar i Senterpartiet i tolv sesjonar; 1958-69, og visepresident i Odelstinget 1965–69.
Også i dei landbruksfaglege organisasjonane stod Borgen i fremste rekke. Han var ordførar 1950-60 for representantskapet i Norges Bondelag, formann i Norske Melkeprodusenters Landsforbund frå 1955 og formann 1957-79 i Landbrukets Sentralforbund. I 1970 vart han vald til formann i Folkebevegelsen mot norsk medlemskap i Fellesmarkedet, ein posisjon han hadde til 1977.
