La prononciacion qu'ei ['lɛme]. Las fòrmas ancianas que son Lema en 1538, Lheme en 1777, Leme (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Segon Dauzat e Rostaing, lo nom qu'ei escur; que vien benlhèu deu nom gallic d'òmi Lemnos[3].
Segon lo diccionari de Simin Palay, lèmo, lèmou, p. 611, qu'ei un lòc, ua plaça umida, quasi hangosa.
Miquèu Grosclaude que considèra l'explicacion de Palay ei acceptabla. Mès la fòrma lèmo (lèma en grafia classica) qu'ei femenina, au lòc que la terminason deu nom de Lème ei masculina. Totun, la fòrma de 1538 que pòt hèr pensar a un càmbiament recent de genre. Lème qu'ei sus un planèr, mès las potges que son costalats largs, qui pòden estar limós e braudós. Lème, « lòc umide, limós », que vien benlhèu deu latin limus, « limon » [2].
.svg){kind=small}