L'etimologia de Sinjau o Issinjau, non a pas de solucion definitiva. Pausa problèma la coexisténcia de fòrmas en -gu- (en 985, Issinguaudo) e en -j- (en 1106, Isingiaco). Aquesta darrèira prononciacion es confirmida per la fòrma modèrna.
La solucion mai comòda es lo nom de persona germanic Isingaud pres absoludament.
Benlèu vendriá de ensinges, del germanic *sunni, tèrme que podriá aver designat d'unitats de superfícia dins d'unas regions, benlèu de camps cultivats. Mas caldriá confirmir dins aquesta region del nòrd-èst del Naut Léger la preséncia d'aquesta forma, fins ara atestada mai que mai a l'èst de França.[3]
En tot cas, non i a cap de rason d'i veire l'evolucion fonetica del gallés Icidmagus, l'element -magus essent sistematicament reduch a una terminason -on, -an o -en dins la toponimia occitana e francesa. Justament, la Taula de Peutinger (vias de comunicacions sota Caracalla) nos mòstra Icidmago entre Aquae segete e Ruessio (Sant Pàulhan) e cap de traça de via romana non es pas jamai estada trobada a Sinjau (o dins la communa).
Atestacions ancianas:
Parochia de Issinguaudo[4] (985), Vicaria de Issingaudo (1000)[5], Territorium Singaudense[6] (1079), Ecclesia de Isingiaco (1106), ...de Ysingiaco (1153), Parochia de Isingaudo (1163), Villa d'Essiniau (1233), Issiniau (1259), Essyngau (1273)... Issinger en 1383, Yssinghaux au S.XV, Sincgeaulx (1552), La ville de Cingaulx (1591)... [7]
Lo nom "francés" actual, que manten dins son començament lo Is- etimologic, podriá aver desaparegut en essent confondut amb lo mot ès qu'emplèga usualament lo nòrd-occitan davant los noms de lòcs: Va ès Sinjau puslèu que "va a Sinjau.
Loís Alibèrt dona Issengeu sens explicacion, probablament per manca d'informacion o en se basant sus una fòrma orala.[8]
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
Jean-Louis Peyroche, nat lo 9 de novembre de 1873 e mòrt lo 15 de febrièr de 1954 a Malatavèrna (Naut Léger), païsan e poèta escriguèt un poèma dedicat a l'ostal de la comuna en sos gals.
Los vèlhs jalhs d'Issinjau qu'en son Ostal de Vila
Dins la pèira an talhat per formar lo blason
Se desvelhèran ièr, per una nuèit tranquilla,
Puèi, s'estirant joiós, quitèran lhur preison.
Se parlèran tots cinc, e tots cinc a la fila
S'envolant tot d'un còp, passant riu e clauson
Arribèran elh Puèi, onte dormiá, flor fragila,
Lo pichòt eiretièr d'una granda maison.
E, rodant l'enfanton, los fringants jalhs de pèira
.svg){kind=small}
