S'estima comunament que lo trebuc podava tirar de bolets pesant fins a 120 kg cap una distà ncia d’un pauc mai de 200 m. Se deviá mantenir una distà ncia minimala de 150-200 mètres per se tenir fòra de portada los arquièrs assetjats. Una maquina de talas dimensions èra mai sovent emplegada coma arma de sètge. Èra puntada cap a un punch precÃs dels barris enemics qu'èran alara bombardats. Lo trebuc constituava tanben una arma de dissuasion eficaça. En efècte, sufisiá a vegadas que los assetjants comencèron a erigir une maquina per que la plaça fòrta capitule.
Lo trebuc fuguèt remplaçat per l’artilhariá de polvera fins a que se daissèt l'usatge pendent lo sègle XVI. Ambedos sistèmas d’armament coexistèron en efècte pendent prèp de tres sègles alara que l’artilhariá de polvera foguèt introducha al començament de la guèrra de Cent Ans opausant los Franceses als Angleses, e pendent lo sètge d’Orleans. Cal dire qu'a l’epòca, lo trebuc èra d’un usatge mai aisit e subretot mens dangierós que l’artilhariá de polvera.
Se las dimensions e la massa de la maquina pòdon variar fòrça d’un modèl a un autre, un trabuc de talha mejana deuriá possedar las caracteristicas tecnicas seguentas:
Lo foncionament del trabuc utiliza lo principi mecanic del palfèr per propulsar una pèira o d'autres projectils fòrça mai luenh e amb mai de precision qu’una catapulta balança fins a la posicion verticala e, amb l’ajuda un croquet, una de las extremitats de la fronda se desliga, propulsant lo projectil cap a la cibla amb una granda fòrça[3].
Al sètge de Castèlnòu d'Arri, començat contra Simon de Montfòrt, lo comte de Tolosa faguèt «preparar un engenh de grandor monstruosa per roïnar las muralhas dels castèl, que lançava de pèiras enòrmas, e capvirava tot çò qu'atenhava... Un jorn, lo comte (Simon de Monfort) s’avançava per destruire aquela maquina; e coma los enemics l’aviá rodejada de valats e de clèdas de tal biais que nòstres gents podavan pas i arribar...» En efècte, totjorn s'encledava aquelas maquinas tan per empachar los enemics de las destruire que per preservar los òmes que las servissián.
Al sètge de Tolosa, Pierre de Vaux-Cernay conta que, dins lo combat que Simon de Monfòrt foguèt tuat, «lo comte e lo pauc de monde qu'èra amb el se retirant per causa d’una granissa de pèiras e de l’insuportable trumada de flèchas que los accablavan, s’arrestèron devant las maquinas, darrièra de clèdas, per s'aparar de las unas e de las autras ; perque los enemics lançavan suls nòtres una enòrma quantitat de peiras mejans dos trabucs, un manganèl e mai engenhs...»
Es alara que Simon de Monfòrt foguèt atengut per una pèira lançada per una peirièra que se ne servissiá las femnas, sus la plaça de Sant Sarnin, es a dire a cent tesas al mens del luòc que se passava lo combat..
