Łasicowate

Łasicowate

Mustelidae[1]
G. Fischer, 1817[2]
Okres istnienia: oligocen–dziś PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 33.9/0 33.9/0
Przedstawicielka rodziny – kuna domowa (Martes foina)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Nadrodzina	łasicokształtne
Rodzina	łasicowate
Typ nomenklatoryczny
Mustela Linnaeus, 1758
Synonimy
Acanthopoda[a] J.E. Gray, 1865[3] Platypoda[a] J.E. Gray, 1865[4] Semantoridae[b] Orlov, 1931[5] Pliomartini[c] Rabeder, 1976[6] Semantorinae[b] Tedford, 1976[7]
Podrodziny
10 podrodzin (w tym 2 wymarłe) + 1 plemię wymarłe i 39 rodzajów wymarłych o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście
Zasięg występowania
pomarańczowy: zasięg pierwotny w oligocenie czerwony: zasięg współczesny
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Łasicowate^[8], kunowate (Mustelidae) – najliczniejsza w gatunki rodzina ssaków z podrzędu psokształtnych (Caniformia) w obrębie rzędu drapieżnych (Carnivora) obejmująca zwierzęta małe lub średniej wielkości, o wysmukłym ciele i krótkich nogach, doskonale przystosowane do drapieżnego trybu życia w różnych środowiskach. Zalicza się do niej około 60 gatunków, w tym łasice, kuny, wydry, norki i borsuki. Łasicowate są blisko spokrewnione z pandkami, skunksami i szopami, z którymi są wspólnie zaliczane do drapieżnych ssaków łasicokształtnych (Musteloidea). Są bardzo sprawnymi i wytrwałymi łowcami. Niektóre są hodowane dla futra lub oswajane i trzymane jako zwierzęta domowe. W zapisie kopalnym łasicowate są znane od oligocenu. Analiza zasięgu występowania sugeruje, że współcześnie żyjące łasicowate wywodzą się z Eurazji, a następnie skolonizowały Afrykę, Amerykę Północną, jak i Południową^[9].

Występują praktycznie na całym świecie, poza Australią, Antarktydą, Madagaskarem i wyspami oceanicznymi, ale preferują strefę klimatów umiarkowanych^[10][11]. Introdukowano je w Nowej Zelandii. Zamieszkują środowiska niemal każdego typu: lasy, tereny skaliste, pustynie, tundrę, rzeki, strumienie górskie, przybrzeżne wody słone, pola, ogrody, a nawet osiedla ludzkie. Gnieżdżą się w norach wydrążonych w ziemi, w dziuplach drzew, w gniazdach ptaków i wiewiórek. Kałany morskie wypływają do 180 km od brzegu^[12].

W Polsce występuje obecnie w stanie dzikim 9 gatunków z tej rodziny. Wydra europejska objęta jest ochroną częściową, a łasica pospolita, gronostaj europejski i tchórz stepowy ochroną ścisłą^[13]. Norka europejska od lat 30. XX w. uważana jest za wymarłą na obszarze Polski.

Rodzina łasicowatych obejmuje gatunki silnie zróżnicowane pod względem wyglądu zewnętrznego, zajmowanych siedlisk oraz preferencji pokarmowych. Większość ma wydłużone, smukłe ciało z elastycznym kręgosłupem, stosunkowo krótkie kończyny oraz długi i silny – często puszysty – ogon. Borsuki i rosomaki mają ciało masywniejsze od pozostałych gatunków. Łasicowate są palcochodne lub półstopochodne. Ich uszy są małe, zwykle zaokrąglone, u kun przyjmują trójkątny kształt. Pięciopalczaste kończyny są zaopatrzone w długie, niewciągalne pazury, u wielu gatunków zakrzywione, przystosowane do kopania norw. Palce wydr są połączone błoną usprawniającą pływanie. W okolicy odbytu znajdują się dobrze rozwinięte gruczoły odbytowe (przekształcone gruczoły łojowe) produkujące wydzielinę o bardzo silnym i przenikliwym zapachu, wykorzystywaną w komunikacji wewnątrzgatunkowej, a czasem jako formę obrony przed wrogiem – podobnie jak to robią skunksowate. Sierść jest delikatna i gęsta, złożona z gęstych włosów wełnistych i długich, sztywniejszych włosów okrywowych. Gatunki żyjące w strefie chłodnej (gronostaj, łasica) zmieniają zimą uwłosienie na białe^[14].

Obojczyk słabo rozwinięty, w uzębieniu wyróżniają się wydłużone i ostre kły oraz silnie rozwinięte łamacze. Łasicowate, jak większość drapieżników, mają znakomity węch, wykorzystywany do lokalizacji ofiary oraz wewnątrzgatunkowej komunikacji zapachowej – zwierzęta te znakują zajmowane terytoria oraz sygnalizują gotowość do rozrodu wydzieliną gruczołów zapachowych. Mają również dobrze rozwinięty wzrok i słuch.

Najmniejszą w rodzinie, a zarazem najmniejszym ssakiem drapieżnym (Carnivora) jest łasica. Masa jej ciała mieści się w przedziale 25-250 gramów. Najmniejsze okazy mierzą 114 mm długości ciała. Rosomak jest największym łasicowatym o typowo lądowym trybie życia, a arirania amazońska i kałan morski osiągają zbliżone, a nawet większe od rosomaka rozmiary. Największe notowane wydry morskie mierzyły 1 m długości i 45 kg masy ciała. Samce są zwykle o ok. 25% większe od samic tego samego gatunku.

Większość łasicowatych prowadzi naziemny tryb życia, ale potrafią świetnie pływać i wspinać się na drzewa. Niektóre przystosowały się do życia nadrzewnego, wydry – do ziemnowodnego, a wydra morska większość czasu spędza w wodzie. Największą aktywność wykazują w nocy. Zimą nie zapadają w sen zimowy. Wyjątkiem jest borsuk, który w ostrym klimacie zapada w stan płytkiej hibernacji.

Poza okresem godowym większość łasicowatych prowadzi samotnicze życie, niektóre żyją w grupach o strukturze socjalnej zależnej od gatunku. Zwierzęta zaliczane do tej rodziny są wyjątkowo mobilne. Zajmują bardzo duże areały osobnicze, podejmują bardzo długie wędrówki w poszukiwaniu pokarmu lub partnera seksualnego.

Pożywieniem łasicowatych są drobne kręgowce i zwierzęta bezkręgowe. Łasice i tchórze wyspecjalizowały się w chwytaniu gryzoni, a wydry sprawnie polują na ryby. Niektóre gatunki są padlinożerne, inne chętnie jedzą soczyste owoce. Polują zwykle po zachodzie słońca, znane są jednak gatunki wychodzące na żer w dzień. Wydra morska jest jednym z nielicznych zwierząt, które posługują się narzędziami. Wykorzystuje płaskie kamienie do otwierania muszli skorupiaków^[12].

Gatunki naziemne często polują w norach, podziemnych tunelach lub pod śniegiem. Niektóre łasice chwytają ofiary większe od nich samych. Wśród łasicowatych obserwowano zwierzęta dokonujące nadmiarowego zabijania ofiar (tzw. surplus killing) – stwierdzono to m.in. u gronostaja, norki amerykańskiej i łasicy.

U wielu gatunków łasicowatych obserwuje się zjawisko ciąży przedłużonej: zaraz po kryciu rozwój zapłodnionych komórek przebiega normalnie przez 2 tygodnie, następnie zostaje zahamowany nawet do 10 miesięcy. W tym czasie zarodki spoczywają swobodnie (nie zaimplantowane) w macicy. Z końcem diapauzy blastocysty zostają zaimplantowane i rozpoczyna się normalny rozwój zarodków trwający 30–65 dni. Młode rodzą się w liczbie od 1 do 14 sztuk, niedołężne i ślepe (wyjątkiem są młode kałana morskiego). Dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 8. a 24. miesiącem życia. Żyją 5–20 lat.

Wiele gatunków z tej rodziny żywi się gryzoniami uznawanymi przez ludzi za szkodniki, znacząco wpływając na redukcję ich populacji, co stawia łasicowate w pozycji pożytecznych z punktu widzenia gospodarki człowieka. Głównie z tego powodu w wielu krajach łasicowate są obejmowane ochroną prawną. Jednak niektóre z nich – zwłaszcza gatunki synantropijne – wyrządzają szkody wśród drobiu lub są nosicielami chorób bydła, a te, które żywią się ptakami są zagrożeniem dla rzadkich gatunków ptaków. Między ratelem miodożernym, zwanym miodożerem, miodowodem (Indicator indicator) i człowiekiem wytworzyły się relacje komensalne ułatwiające lokalizację kolonii pszczół.

Łasicowate, a szczególnie wydry, stanowią atrakcję wielu ogrodów zoologicznych.

Futro wielu przedstawicieli tej rodziny było od dawna wysoko cenione. Już w średniowieczu futro z sobola lub gronostaja było symbolem bogactwa. Włosy borsuka były wykorzystywane do wyrobu pędzli do golenia^[14]. Intensywne polowania dla futra doprowadziły do całkowitego wytępienia †Neovison macrodon i drastycznego zmniejszenia liczebności wydry morskiej – w 1911 pozostało zaledwie 2000 osobników^[15]. Człowiek nadal wykorzystuje łasicowate jako zwierzęta futerkowe (głównie gronostaj europejski, soból tajgowy, norki i tchórze).

Tchórze, fretki domowe i tchórzofretki dają się łatwo oswajać i hodować w domu, jednakże wydzielina gruczołów odbytowych ma tak silną i nieprzyjemną woń, że hodowla ta może być uciążliwa. Fretka domowa była w starożytności zwierzęciem hodowanym do polowania na króliki i szczury. Obecnie tchórzofretka – krzyżówka tchórza zwyczajnego z albinotyczną formą fretki domowej – pełni coraz częściej funkcję zwierzęcia domowego.

 Osobny artykuł: tchórzofretka.

Oswojone wyderki orientalne i wydry gładkowłose już od wczesnego średniowiecza wykorzystuje się w Azji do łapania ryb^[16].

W oparciu o cechy morfologiczne poszczególnych gatunków w rodzinie Mustelidae wyróżniano początkowo od czterech do siedmiu podrodzin. Pocock (1921) wyróżnił ich aż piętnaście. Jednym z bardziej popularnych podziałów był system proponowany przez Simpsona (1945), wyróżniający pięć podrodzin: Lutrinae (wydry), Melinae (borsuki), Mellivorinae (ratele), Mephitinae (skunksy) i Mustelinae (łasice właściwe)^[9].

Dzięki badaniom molekularnym ustalono, że tak rozumiane Mustelidae stanowią takson parafiletyczny. Skunksy i teledu (Mydaus spp.) wyodrębniono do rodziny Mephitidae.

 Osobny artykuł: skunksowate.

Pozycja taksonomiczna pozostałych gatunków jest ciągle tematem dyskusji.

Do łasicowatych należą następujące podrodziny^[17][10][8]:

• Taxidiinae Pocock, 1920 – jedynym żyjącym współcześnie przedstawicielem jest Taxidea taxus (Schreber, 1777) – borsucznik amerykański
• Mellivorinae J.E. Gray, 1865 – jedynym żyjącym współcześnie przedstawicielem jest Mellivora capensis {Schreber, 1776 – ratel miodożerny
• Melinae Bonaparte, 1838
• Guloninae J.E. Gray, 1825
• Helictidinae J.E. Gray, 1865
• Ictonychinae Pocock, 1922
• Mustelinae G. Fischer, 1817 – łasice
• Lutrinae Bonaparte, 1838 – wydry

Klasyfikacja taksonów wymarłych wydaje się być jeszcze trudniejsza i wymaga dalszych badań. Podrodzina †Leptarctinae obejmuje kilkanaście gatunków. Do Taxidiinae zaliczano wymarły rodzaj †Chamitataxus oraz żyjącego do dzisiaj borsuka amerykańskiego (Taxidea taxus) – poniżej zaliczonego do Mustelinae. Ponad 20 rodzajów wymarłych łasicowatych ma niejasną pozycję systematyczną^{[18][9][19][20]}.

Badania, których wyniki opublikowano w 2008 sugerują, że ratel i borsucznik amerykański stanowią dwie odrębne od wymienionych podrodzin linie ewolucyjne^[9].

Opisano również podrodziny wymarłe:

• Leptarctinae Gazin, 1936^[21]
• Oligobuninae Baskin, 1998^[22]

Plemię wymarłe nie sklasyfikowane w żadnej z ww. podrodzin^[23]:

• Ischyrictini Ginsburg, 1977^[24]

Opisano również szereg rodzajów wymarłych nie sklasyfikowanych w żadnej z ww. podrodzin^[23]:

Zwierzęta zaliczane do rodziny Mustelidae dobrze przystosowują się do warunków siedliskowych. Wiele z nich odnosi, zdaniem naukowców, największe wśród drapieżnych sukcesy ewolucyjne^[15]. Jednak – choć same są aktywnymi łowcami – padają ofiarą większych od siebie drapieżników, z którymi koegzystują, głównie psowatych, a także dużych węży i ptaków (szponiastych i sów).

Postępująca degradacja środowiska, fragmentacja siedlisk oraz polowania to największe zagrożenia stojące przed łasicowatymi. Większość gatunków zaliczanych obecnie do tej rodziny została wpisana do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów^[63], w tym:

• †wizon morski w kategorii EX (wymarłe)
• tchórz czarnołapy w kategorii EW (wymarłe na wolności)
• 7 gatunków w kategorii EN (zagrożone wyginięciem) – kałan morski, wydrak patagoński, wydrak południowy, łasica kolumbijska, norka europejska, łasica indonezyjska i arirania amazońska

W wielu regionach, zwłaszcza w Ameryce Północnej, podejmowane są liczne próby reintrodukcji kilku gatunków.

• J.E. Gray. Revision of the genera and species of Mustelidae contained in the British Museum. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1864, s. 100–154, 1864. (ang.). 
• O. Zdansky. Jungtertiäre Carnivoren Chinas. „Palaeontologia Sinica”. Series C. 2 (1), s. 1–149, 1924. (niem.). 
• Y.A. Orlov. Ober die Reste eines primitiven Pinnipediensaus den neogenen Ablagerungen Westsibiriens (On a recordof a primitive pinniped from the Neogene deposits of West-ern Siberia). „Доклады Академии наук CCCP”. 3, s. 86–94, 1931. (niem.). 
• M. Kretzoi. Die Raubtiere der Hipparionfauna von Polgárdi / A Polgárdi Hipparion-fauna ragadozói. „Magyar Állami Földtani Intézet évkönyve”. 40 (3), s. 1–42, 1952. (niem. • węg.). 
• M. Kretzoi. Felső-pannóniai fauna Galgamácsáról. „Magyar Állami Földtani Intézet Jelentése”. 1957, s. 513–523, 1962. (węg.). 
• G. Rabeder. Die Carnivoren (Mammalia) aus dem Altpleistozän von Deutsch-Altenburg 2. Mit Beiträgen zur Systematik einiger Musteliden und Caniden. „Beiträge zur Paläontologie von Österreich”. 1, s. 5–119, 1976. (niem.). 
• Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971. Brak numerów stron w książce
• Piotr Sumiński, Jacek Goszczyński, Jerzy Romanowski: Ssaki drapieżne Europy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1993, s. 71–72. ISBN 83-09-01483-X.
• Wund, M: Mustelidae. (on-line), Animal Diversity Web, 2005. [dostęp 2008-06-11]. (ang.).
• Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mustelidae. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 18 stycznia 2009]
• Mały słownik zoologiczny: ssaki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1978. Brak numerów stron w książce
• Zwierzęta. Encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4. Brak numerów stron w książce
• K.S. Smith, N.J. Czaplewski & R.L. Cifelli. Middle Miocene carnivorans from the Monarch Mill Formation, Nevada. „Acta Palaeontologica Polonica”. 61 (1), s. 231–252, 2016. (ang.).