Wspólny grobowiec Aitala Witoszyńskiego i Tadeusza Malawskiego
Z pochodzenia był Rusinem[1]. Syn Piotra Witoszyńskiego, księdza greckokatolickiego i Antoniny z domu Nosalewicz.
Był naczelnikiem filii banku[2]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 12 lipca 1875 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3][2]. Prowadził kancelarię adwokacką. 31 maja 1879 został wybrany członkiem rady zawiadowczej stowarzyszenia urzędników w Sanoku[4]. Został radnym miejskim Sanoka (trzecia kadencja 1875[5], czwarta kadencja 1878 – w obu przypadkach jako asesor[6])[7]. Po ustąpieniu Jana Zarewicza 15 maja 1879 został wybrany zastępcą burmistrza Sanoka Cyryla Jaksa Ładyżyńskiego[8][6]. Po wyborach w 1881 został radnym[6][9][10][11][12][13][14], po kolejnych wyborach wybrany 18 listopada 1884[15][16][17][18][19][20][21] (wówczas został ponownie asessorem i zastępcą Ładyżyńskiego), 1887[22], 1889[23], 1890[24], 1891[25], 1892[26], 1893[27], 1894[28], 1895[21][29][30][31]. Jako zastępca przewodniczył obradom Rady Miasta i był sprawozdawcą. Ponadto w 1886 na jego wniosek Henryk Kieszkowski otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka[32]. W 1887 wszedł w skład komisji rady miejskiej, która miała czynić starania celem zakupu gruntu i stworzenia cmentarza w Sanoku (prócz niego zasiedli w komisji Franciszek Bem i Józef Rynczarski)[33]. Został członkiem dyrekcji założonego w 1886 w Sanoku stowarzyszenia spożywczego pod nazwą Okrużnaja Narodnaja Torhowla (obszczerstwo zarej. z ohran. porukoju)[34][35]. Od około 1898 był asesorem ze stanu kupieckiego do senatu dla spraw handlowych przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[36][37][38]. 25 marca 1895 został prezesem wydziału Towarzystwa Muzyki Ochotniczej w Sanoku[39].
Po śmierci Ładyżyńskiego, wpierw na przełomie 1897/1898 w czasie opróżnienia urzędu burmistrza był obok Pawła Hydzika jednym z dwóch zastępców[40][41], po czym wybory z 1897 zostały unieważnione, a przy kolejnych 22 grudnia 1898 został wybrany na stanowisko burmistrza Sanoka (jego zastępcami byli Artur Goldhammer i Feliks Giela)[42][21][43][44][45][46][47]. W 1903 Witoszyński został ponownie burmistrzem, a jego zastępcą Feliks Giela[1][21][48].
W okresie urzędowania Witoszyńskiego na stanowisku burmistrza:
podjęto decyzję o budowie koszar wojskowych, a ponadto została poszerzona granica miasta,
powołano Kasą Oszczędności, nazwaną potem Komunalną K.O. Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka 18 grudnia 1903,
zbudowano nową targowicę (teren obecnej ul. Orzeszkowej),
rozbudowano rzeźnię miejską, umożliwiając wykorzystanie jej przez Żydów do uboju rytualnego,
w 1902, dla uczczenia bitwy pod Grunwaldem, nazwę ulicy Lwowkiej przemianowano na Jagiellońską (istnieje do dziś).
11 października 1899 został wybrany do składu C. K. Rady Szkolnej Okręgowej jako delegat miasta Sanoka[51] i zasiadał tamże w kolejnych latach[52][53][54][55][56][57][58]. W sierpniu 1900 wszedł w skład komitetu mieszczańskiego w Sanoku, zajmującego się wyborami do Sejmu Krajowego Galicji[59]. 11 lutego 1904 nowa rada wybrała go ponownie burmistrzem[60]. Był urzędnikiem Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[61][62][63]. Do lipca 1904 był członkiem dyrekcji Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[64]. 28 grudnia 1904 grupa niezadowolonych radnych złożyła wniosek o powołanie komisji do zbadania informacji o rzekomych nadużyciach burmistrza. Chodziło o zaniedbania w operacjach wekslowych w Komunalnej Kasie Oszczędności, której był dyrektorem. Wynik pracy wykazał częściowo zasadność stawianych zarzutów. Z nieznanych dla sanoczan powodów burmistrz Witoszyński był nieobecny podczas uroczystej wizyty bp. Józefa Sebastiana Pelczara w mieście w dniach 22–23 października 1904[65]. 14 lutego 1905 Aital Witoszyński złożył dymisję z urzędu burmistrza[66][67][68], wówczas nie zdołano wybrać jego następcy, a funkcjŁ zastępcy burmistrza pełnili Feliks Giela i Natan Nebenzahl[69].
25 lutego 1905 zapadł wyrok sądowy w sprawie wytoczonej przez Witoszyńskiego przeciw Adamowi Pytlowi o obrazę czci (21 grudnia 1904 Pytel stwierdził, że delegat towarzystw gospodarczo-zarobkowych Garczyński badający stan księgi Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku, uznał, że Witoszyński jako urzędnik tej instytucji dopuścił się kradzieży; w ramach procesu potwierdzili to świadkowie), w którym sąd uwolnił Pytla od oskarżenia[70]. Zasiadał w Radzie c. k. powiatu sanockiego, wybrany z grupy gmin miejskich, pełnił mandat w kolejnych latach, przejściowo (około 1897) sprawując funkcję zastępcy członka wydziału powiatowego[71][72][73][74][75][76], ponownie wybrany w 1903 z grupy gmin miejskich, pełnił funkcję zastępcy członka wydziału powiatowego[77][78][79][80], raz jeszcze wybrany w 1907 z grupy gmin miejskich, pełnił funkcję zastępcy członka wydziału powiatowego[81][82][83][84][85][86].
↑ abcMarta Szramowiat. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 20, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑ abcdMarta Szramowiat. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 21, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Czasem wzmiankowany jako Teodozyusz Hubrich, zob. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1899. Lwów: drukarnia Wł. Łozińskiego, 1899, s. 115.
Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 101–103. ISBN 83-909787-0-9.
Edward Zając, Postawił na obronność, Tygodnik Sanocki, nr 2 (583) z 10 stycznia 2003, s. 7.
Aital Witoszyński – biogram na stronie Towarzystwa Gimnastecznego „Sokół” w Sanoku
Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Burmistrzowie Sanoka (przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, naczelnicy). „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 340, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
Z Sanoka. „Kurjer Lwowski”. 59, s. 4, 28 lutego 1905.
.jpg){kind=small}
