Alan I Wielki

Alan I Wielki
	Książę (potem król) Bretanii; razem z Judicaelem z Rennes
Okres	od 876; do 907
Poprzednik	Paskweten z Vannes i Gurvand z Rennes
Następca	Bretania pod okupacją wikingów
	Dane biograficzne
Data śmierci	907
Ojciec	Ridoredh z Vannes
Żona	Oreguena

Ten artykuł od 2018-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Alan I Wielki (zm. 907), hrabia Vannes i książę Bretanii (dux Brittonium) od 876 r. do śmierci. Był prawdopodobnie jedyną osobą tytułującą się królem Bretanii (rex Brittaniæ), która posiadała formalną zgodę cesarza.

Życiorys

Alan był drugim synem hrabiego Ridoredha z Vannes, W 876 r. zastąpił swojego zmarłego brata, Paskwetena, jako książę Bretanii i hrabia Vannes. Strefą jego wpływów była południowo-wschodnia Bretania. Od początku swojego panowania musiał toczyć wojnę z konkurentem do tronu, Judicaelem z Rennes, który kontrolował zachodnią Bretanię. Po kilku latach walk Alan i Judicael zawarli sojusz przeciwko wikingom. W 888 lub 889 r. Judicael zginął w bitwie z wikingami pod Questembert. W 890 r. Alan pokonał wikingów pod Saint Lo spychając ich do pobliskiej rzeki, gdzie wielu z nich utonęło.

Po śmierci Judicaela Alan został samodzielnym władcą Bretanii. Jego władza rozciągała się nie tylko na bretońskie ziemie Léonu, Domnonée, Cornouaille i Vannetais, ale także na frankijskie hrabstwa Rennes, Nantes, Coutances i Avranches, oraz na zachodnie partie Poitou (tzw. Pays de Retz) i Andegawenii. Wschodnią granicą jego posiadłości była rzeka Vire. Alan musiał toczyć walki o Nantais z hrabią Andegawenii Fulkiem I, ale udało mu się utrzymać sporną prowincję w swoich rękach.

Według "Kroniki anglosaskiej" po śmierci króla zachodniofrankijskiego Karlomana w 884 r., jego następca, król Karol Otyły, nadał Bretanii status niezależnego królestwa, ale ten fakt jest mało prawdopodobny. W każdym razie do końca swojego panowania Alan używał królewskich regaliów i nosił tytuł królewski.

Potęga Alana ugruntowała się podczas słabych rządów Odona i Karola Prostaka. Przez ten czas Bretania była stale atakowana przez wikingów. Alan zmarł w 907 r. Po jego śmierci wyniszczoną Bretanię opanowali wikingowie, którzy pozostali tam do 936 r., kiedy władzę na półwyspie uzyskał wnuk Alana po kądzieli, Alan II Krzywobrody. Żaden z następców Alana nie nosił już tytułu królewskiego.