W Łodzi zdobył wykształcenie na poziomie średnim w Wyższej Szkole Realnej przy ówczesnym Rynku Nowego Miasta (ob. pl. Wolności). Kontynuował naukę, najpierw na kierunku chemicznym na Uniwersytecie w Zurichu (1882–1885), a następnie studiował filozofię na Uniwersytecie w Getyndze, którą zakończył dyplomem doktora nauk filozoficznych (1885–1886)[2] i ten tytuł nierozerwalnie związał się z jego nazwiskiem[3].
Po odbyciu jednorocznej służby wojskowej w charakterze ochotnika[a], w latach 1887–1889, odbył kilka zawodowych podróży edukacyjnych do fabryk włókienniczych w Niemczech, Francji, Danii i Anglii. Po tym etapie nauki zawodu rozpoczął pracę jako jeden z dyrektorów w zakładach ojca, którymi po jego śmierci w 1899 roku zarządzał.
W czerwcu 1890 roku reaktywował, po kilku latach przerwy, działalność łódzkiej stacji meteorologicznej, założonej we wrześniu 1886 roku staraniem łódzkiego oddziału Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu[4].
Był jednym z inicjatorów, wraz z Juliuszem Kunitzerem i kilku innymi łódzkimi fabrykantami, uruchomienia w Łodzi miejskiej (grudzień 1898) i podmiejskiej komunikacji tramwajowej (styczeń 1901). Był długoletnim, nieprzerwanie do śmierci, członkiem zarządów najpierw Konsorcjum, a następnie Towarzystwa Kolei Elektrycznej Łódzkiej (tramwaje miejskie) oraz również najpierw Konsorcjum, a następnie Towarzystwa Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych (tramwaje podmiejskie).
W 1899 roku wziął aktywny udział w ciekawej inicjatywie grupy łódzkich fabrykantów (Scheibler, Heinzel, Kunitzer), którzy dla uniezależnienia się od wahań cen śląskiego węgla i obniżenia kosztów produkcji swoich zakładów postanowili kupić tam kopalnię. Wyborem lub okazją stała się kopalnia „Saturn” w Czeladzi w Zagłębiu Dąbrowskim. W tym celu utworzyli Konsorcjum „Saturn”, które po rocznej działalności przekształciło się w Towarzystwo Akcyjne Górniczo-Przemysłowe „Saturn” (statut zatwierdzony przez cara Mikołaja II 3 lipca 1900, zebranie założycielskie 29 września 1900 roku). W tymże Towarzystwie wszedł w skład Rady Zarządzającej, a w niej powierzono mu funkcję wiceprezesa. Z pierwszej puli akcji Towarzystwa (5 mln, podzielonych na 10 tys. akcji po 500 rb), na nazwisko drugiej żony (być może z jej wiana), nabył jego akcje za 517 tys. rubli, a na swoje nazwisko za 30 tys. rubli[5], czyli nieco ponad 1/10 ich liczby.
W początkach okupacji niemieckiej podczas I wojny światowej był przewodniczącym Rady Czternastu (od 1 sierpnia 1914 roku), przekształconej następnie w Komitet Obywatelski m. Łodzi (od 3 sierpnia 1914 roku), który z kolei został przekształcony w Główny Komitet Obywatelski m. Łodzi (od 10 sierpnia 1914 roku). Po zakończeniu jego działalności wyjechał, w maju 1915 roku, wraz z rodziną do Niemiec, skąd powrócił na początku maja 1918 roku[6].
Po I wojnie światowej, w Polsce niepodległej, położył duże zasługi w odbudowie polskiego przemysłu włókienniczego, m.in. jako inicjator i wieloletni prezes (1919–1931) Związku Przemysłu Włókienniczego w Państwie Polskim[3]. W latach 20. XX w. (i prawdopodobnie do śmierci w 1936 roku) wraz z Karolem Wilhelmem II Scheiblerem aktywnie pracował również na rzecz rozwoju polskiego górnictwa w Zagłębiu Dąbrowskim – i przy okazji kopalni „Saturn”, której był współudziałowcem[7] i wieloletnim członkiem Rady Zarządzającej – za co zostali obaj uhonorowani Złotymi Krzyżami Zasługi w marcu 1930 roku[8].
Zmarł 29 sierpnia 1936 roku w Bad Nauheim (Niemcy). 12 września 1936 roku został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi, w części ewangelickiej[9] (kwatera 41/K2, plac 45), w 2. rzędzie alei „dębowej”, pod jednym z nielicznych na łódzkich cmentarzach przykładem funeralnego modernizmu[10]. Pomnik z fundacji Towarzystwa Górniczego „Saturn”[11][12].
Rodzina
16 listopada 1892 roku ożenił się z jedyną córką łódzkiej rodziny fabrykanckiej Ludwika Meyera i Matyldy z Haentschlów – Zofią (Sophie) Malwiną (1870–1895)[13][14]. Miał z nią dwóch synów: Rolfa Alfreda (ur. 1893) i Helmuta Hansa Ludwika (ur. 1895). Sophie zmarła w trzy tygodnie po drugim porodzie z powodu gorączki połogowej. Została pochowana na cmentarzu ewangelickim w Łodzi przy ul. Ogrodowej[15].
Po raz drugi ożenił się pięć lat po śmierci pierwszej żony (w 1900 roku) z Martą Anną von Berens[b], z którą miał troje dzieci: Margę Sofię (Ender) (1900–1992), Alfreda Roberta (1902–1964)[c] i Roberta Arno (1909–1945).
↑Ponieważ w systemie ochotniczym służba trwała tylko rok, a w sprzyjających okolicznościach mogła być skrócona nawet o pół roku; ochotnicy nie byli skoszarowani. Z powodu tych dogodnych warunków garnęli się do niej synowie zamożnych rodzin.
↑Rodzina pochodzenia łotewskiego, z Rygi. Pod koniec XIX w. przeniosła się do Petersburga, a po rewolucji październikowej do Łodzi.
↑Spoczywa na cm. ewangelickim przy ul. Srebrzyńskiej w Łodzi, w alei położonej niedaleko kaplicy scheblerowskiej. Jego być może drugą żoną była Ira/Irena z Hoffrichterów Czylingarian-Biedermann (1897–1979). Z racji takiego samego 1. imienia i tytułu naukowego – dr filozofii – nieraz jest mylony z ojcem.
Przypisy
↑Przegląd Gospodarczy: organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1920, z. 1, s. 20.
↑ abLeszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 11–12. ISBN 83-87522-23-6.
↑ abM.P. z 1930 r. nr 59, poz. 85 „za zasługi dla rozwoju polskiego przemysłu węglowego oraz dla gospodarczego i kulturalnego rozwoju Zagłębia Dąbrowskiego”.
↑Jan Dominikowski: Nekropolia Łodzi wielkoprzemysłowej. Łódź, 2004. Pomnik na jej grobie zaliczany jest do jednych najlepszych i wzruszająco-ekspresyjnych przykładów sztuki funerlanej. Postać anioła pochylonego nad dwojgiem małych dzieci.
Łódzkie tramwaje 1898–1998, WojciechW.Źródlak, JanJ.Raczyński (red.), TomaszT.Igielski (oprac.), Łódź: Wyd. EMI-PRESS, 1998, ISBN 83-904079-3-0, OCLC830194061. Brak numerów stron w książce
Wanda Kużko: Biedermannowie. Dzieje rodziny i fortuny 1730–1945. Łódź: Literatura, 2000; s. 87–88. ISBN 83-88484-26-5.
Budziarek Marek, „Filozof” przemysłowcem. Alfred Biedermann (1866–1936); [w:] Budziarek Marek, Łodzianie, Wyd. „Literatura”, Łódź 2000, s. 102–106.
WojciechW.ŹródlakWojciechW., JerzyJ.WojtowiczJerzyJ., MarcinM.KaczyńskiMarcinM., Łódzka podmiejska komunikacja tramwajowa 1901–2001, JanJ.Raczyński (red.), Łódź: Wyd. EMI-PRESS, 2001, ISBN 83-904079-8-1, OCLC830247102. Brak numerów stron w książce
Jaskulski Mirosław, Władze administracyjne Łodzi do 1939. Łódź 2001, s. 85–97.
Binek-Zajda Anna, Lazar Stefania i Szaleniec Iwona, Kopalnia i osiedle robotnicze „Saturn”. Historia, architektura, ludzie; Wyd. Towarzystwo Powszechne „Czeladź” i Muzeum „Saturn” w Czeladzi, Czeladź 2016.
