Przed II wojną światową uprawiał piłkę nożną i bandy w klubach CDKA Moskwa i Dynama Odessa. W czasie II wojny światowej walczył w stopniu kapitana, a następnie majora. Po wojnie w 1946 roku rozpoczął karierę hokejową, gdy zapoczątkowano mistrzostwa ZSRR w hokeju na lodzie. Był wówczas graczem klubu WWS Moskwa (1945–1947). Wkrótce otrzymał zadanie stworzenia od podstaw sekcji hokejowej CSKA Moskwa (oraz generalnie państwowego programu hokejowego[1]) i był hokeistą tej drużyny w latach 1947–1953. Rozegrał 100 meczów, w których strzelił 106 bramek.
Kariera trenerska
W 1937 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Trenerów w Moskiewskim Instytucie Wychowania Fizycznego, łącząc wiedzę praktyczną uprawiania sportu z teorią. Był pierwszym trenerem drużyny CSKA Moskwa w latach 1946–1975 (w tym do 1950 roku jako grający trener; zaś później z przerwą od stycznia do listopada 1961 roku). Po odejściu z CSKA jesienią 1961 został trenerem SKA Nowosybirsk[2]. Ponadto od listopada 1974 i w sezonie 1975 roku był trenerem sekcji piłkarskiej CSKA Moskwa[3]. W ramach swojej pracy w klubie kontrolowanym przez Armię Czerwoną funkcjonował także w stopniu wojskowym pułkownika. Z jego inicjatywy powstała akcja "Złoty Krążek", w ramach której corocznie ponad milion dzieci niezrzeszonych w klubach grało w hokeja. Te rozgrywki służyły za okazję do wyszukiwania talentów sportowych. Był także selekcjonerem reprezentacji ZSRR (1958-1960). Od 1963 roku był asystentem Arkadija Czernyszowa tworząc z nim duet szkoleniowy do 1972 roku. Jego znanym powiedzeniem było "raboti, raboti" (pracować, pracować). Motto Tarasowa brzmiało: Kto pracuje więcej od innych, ma też więcej sukcesów niż inni. Jego metody szkoleniowe były określane przez reprezentantów ZSRR jako nieludzkie z racji dziennej dawki treningów w wymiarze nawet siedmiu godzin. Encyklopedia Britannica nazwała go mianem ojca rosyjskiego hokeja. Reprezentacja ZSRR trenowana przez niego była przez wiele lat najlepsza na świecie[4]. Karierę trenerską zakończył po igrzyskach w 1972 roku. Swoje metody szkoleniowe opisał w książkach (m.in. polskie wydanie Hokej jest moją pasją z 1971 roku[5]). Zmarł w Moskwie w 1995 roku[6]. Został pochowany na cmentarzu Wagańkowskim.
W 1974 roku został przyjęty do Hockey Hall of Fame jako pierwszy trener z Europy.
Dla upamiętnienia jego osoby władze powstałej w 2008 roku rosyjskiej ligi hokejowej KHL stworzyły w ramach rozgrywek Dywizję Tarasowa w Konferencji Zachód[7][8].
Po sezonie KHL (2013/2014) władze ligi po raz pierwszy przyznały Nagrodę „Wiara w Młodzież” im. Anatolija Tarasowa dla trenerów dających szansę gry obiecującym zawodnikom młodego pokolenia[9].
