W 1981 wraz z innymi pracownikami naukowymi oraz studentami UW (m.in. Jerzym Targalskim, Wojciechem Maziarskim i Janem Malickim) brał udział w zakładaniu czasopisma „Obóz” poświęconego problematyce krajów Europy Środkowej i Wschodniej, pierwszego w krajach socjalistycznych periodyku zajmującego się tą tematyką. Uczestniczył w redagowaniu pisma, które w latach 1981–1989 ukazywało się poza zasięgiem cenzury. W redakcji „Obozu” pracował do 1991.
W 1990 wraz z Janem Malickim i Tadeuszem Majdą zainicjował w ramach Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego działalność Seminarium Problemów Narodowościowych Związku Radzieckiego i Europy Środkowej (przekształconego następnie w Studium Europy Wschodniej). Na SEW UW pracował z przerwami do końca życia[4].
W latach 1980–1991 był członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1991 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był kolejno wicedyrektorem Departamentu Europy (1991–1992), dyrektorem Departamentu Europy (1992), podsekretarzem stanu (1992–1994). Pełnił funkcję przewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy z 1992.
W latach 1994–1995 pracował w Kancelarii Prezydenta RP, zajmując kolejno stanowiska podsekretarza stanu, zastępcy szefa kancelarii ds. międzynarodowych, sekretarza stanu oraz współprzewodniczącego Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów Polski i Ukrainy[7]. Według Józefa Oleksego w 1995 był jednym z trzech kandydatów prezydenta Lecha Wałęsy na stanowisko ministra spraw zagranicznych w jego rządzie. Premier zdecydował się jednak na nominację Władysława Bartoszewskiego[8].
Do pracy w MSZ powrócił w 1997, objął wówczas stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie, które zajmował do 2001. Pełnił również funkcje wiceprzewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej (1998–2001) oraz przewodniczącego zespołu do spraw monitorowania sytuacji w związku z atakami terrorystycznymi w USA z 11 września 2001.
Od października 2001 do 9 sierpnia 2004 sprawował funkcję ambasadora RP w Turcji[9][10]. Od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005 był szefem Agencji Wywiadu z nominacji premiera Marka Belki. 5 marca 2008 premier Donald Tusk powierzył mu pełnienie obowiązków szefa tej agencji mimo sprzeciwu prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Stanowisko to zajmował do 7 czerwca 2008, jednocześnie od 13 marca 2008 do 7 czerwca 2008 pełnił funkcję głównego doradcy premiera Donalda Tuska w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów. 20 września 2008 powołany na stanowisko dyrektora Akademii Dyplomatycznej Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 2011 objął funkcję ambasadora RP w Pakistanie[11]. 8 maja 2015 został ranny w katastrofie śmigłowca w tym kraju[12]. 16 lipca 2015 zakończył misję dyplomatyczną[13].
↑YunusY.EmreYunusY., Droga, AndrzejA.Ananicz, MałgorzataM.Łabęcka-Koecherowa (tłum.), Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, ISBN 978-83-06-01145-6 [dostęp 2024-09-05]. Brak numerów stron w książce
↑W cieniu Olina. Rozmowa z Józefem Oleksym, [w:] JerzyJ.SadeckiJerzyJ., Trzynastu. Premierzy wolnej Polski, Kraków: Universitas, 2009, s. 144, ISBN 978-83-242-0999-6.
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2001 r. nr Z.110-71-2001 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej. (M.P. z 2001 r. nr 33, poz. 536).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 sierpnia 2004 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2004 r. nr 36, poz. 630).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 stycznia 2011 r. nr 110-7-2011 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2011 r. nr 10, poz. 96).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 lipca 2015 r. nr 110.45.2015 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2015 r. poz. 937).
.jpg)
