Anti-Ballistic Missile Treaty – traktat ABM podpisany w 1972 roku między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim o nieograniczonym czasowo ograniczeniu rozwoju, testowania i rozmieszczania systemów antybalistycznych (ABM – Antiballistic Missile). Jak wynika z art. I traktatu, jego celem było „ograniczenie systemów antybalistycznych każdej ze stron traktatu (ZSRR i USA) i zapobieżenie rozmieszczeniu przez którąkolwiek ze stron systemów ABM na jego terytorium”. Jakkolwiek układ dopuszczał pewne ograniczone rozmieszczenie systemów antybalistycznych, jednakże zapobiegał utworzeniu systemów narodowych, w efekcie czego zapewniał nieskrępowaną możliwość balistycznego ataku jądrowego przez każdą ze stron. Traktat ograniczał możliwość rozmieszczenia systemów antybalistycznych jedynie do określonej w nim liczby rakietowych systemów lądowych oraz umieszczonych na Ziemi systemów radarowych.
Zawarcie traktatu
„Treaty Between the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republic on the Limitation of Anti-Ballistic Missile Systems” zawarto z 26 maja1972 w Moskwie, zaś dokumenty ratyfikacyjne wymieniono 3 października1972 roku.
Ograniczenia traktatowe
Artykuł III
Art. III traktatu ograniczał rozmieszczanie systemów antybalistycznych do explicite w nim wymienionych. Przepis ten zezwalał na jeden stały lądowy kompleks ABM w każdym z krajów, ulokowany w pobliżu jego stolicy lub bazy międzykontynentalnych pocisków antybalistycznych (ICBM). Ograniczał jednocześnie liczbę pocisków przechwytujących zainstalowanych w tych bazach do 100, podobnie jak liczbę ich wyrzutni.
Instalacje antybalistyczne wokół stolicy kraju nie mogły ponadto posiadać więcej niż sześć kompleksów radarowych – długość promienia każdego nie mogła zaś przekraczać 3 km. Systemy ABM wokół pól startowych ICBM mogły natomiast posiadać dwa wielkie i 18 małych radarów. Przedstawione postanowienia uwzględniały aktualny na dzień zawarcia traktatów stan posiadania obu stron traktatu w zakresie instalacji ABM – radzieckich instalacji moskiewskiego systemu ABM wokół Moskwy i amerykańskiego systemu Safeguard w pobliżu wyrzutni pocisków ICBM – Minuteman w Grand Forks w Północnej Dakocie. Amerykański system Safeguard został jednak wyłączony po zaledwie 8 miesiącach funkcjonowania, na mocy decyzji ówczesnego sekretarza Obrony USADonalda Rumsfelda (radary funkcjonują do dziś jako urządzenia wczesnego ostrzegania), radziecki system zaś działał przez cały okres zimnej wojny i do dzisiaj (2008).
Artykuł IV
Art. IV zezwalał na przeprowadzanie, w wyznaczonych centrach testowych, niektórych testów systemów antybalistycznych niedozwolonych przez art. III do rozmieszczenia, jednakże systemy dozwolone do testowania, jak również do rozmieszczenia podlegały regulacji artykułu V, zgodnie z którym każda ze stron zobowiązywała się nie rozwijać nie testować i nie rozmieszczać systemów ABM lub jego komponentów bazujących na morzu, w powietrzu, przestrzeni kosmicznej, a także mobilnych systemów lądowych. Na mocy traktatu, dozwolone było rozwijanie, testowanie i rozmieszczanie wyłącznie stałych, lądowych systemów antybalistycznych, przy czym rozmieszczanie musiało uwzględniać ograniczenia wynikające art. III.
Utrata mocy obowiązującej
14 grudnia2001 r. Stany Zjednoczone wykorzystały klauzulę dotyczącą wypowiedzenia ABM i przedstawiły notę z wypowiedzeniem, które miało wejść w życie po upływie sześciu miesięcy (zgodnie z art. XV pkt. 1 Traktatu). Było to spowodowane zamachami z 11 września 2001 r. oraz koniecznością zabezpieczenia się USA przez przed szantażem nuklearnym ze strony państw zbójeckich i organizacji terrorystycznych. W uzasadnieniu administracja prezydenta Busha podkreśliła zmianę sytuacji na arenie międzynarodowej oraz nakreśliła jawiące się przed Stanami Zjednoczonymi niebezpieczeństwa i zagrożenia:
Stany Zjednoczone Ameryki Północnej i Rosja stanęły dziś naprzeciw nowych zagrożeń dla ich bezpieczeństwa. Najważniejsze z nich to broń masowego rażenia i środki ich przenoszenia w rękach terrorystów i państw zbójeckich. Niektóre z tych państw wchodzą w posiadanie pocisków balistycznych dalekiego zasięgu jako instrumentów szantażu i przymusu przeciwko Stanom Zjednoczonym i ich przyjaciołom oraz sojusznikom. Stany Zjednoczone zobowiązane są do obrony swojej ojczyzny, swoich sił zbrojnych oraz przyjaciół i sojuszników przeciwko tym zagrożeniom. W związku z tym, musimy rozwinąć i rozmieścić środki powstrzymania i ochrony przeciwko nim, włączając w to obronę antybalistyczną naszego terytorium.
W warunkach obowiązywania Traktatu ABM, Stanom Zjednoczonym nie wolno bronić swojej ojczyzny przeciwko balistycznemu atakowi rakietowemu. Nie wolno nam także kooperować w zakresie rozwoju antybalistycznych systemów obronnych z niezwiązanymi tym traktatem naszymi przyjaciółmi i sojusznikami.
W związku z zagrożeniem jakie stanowi to dla naszego narodowego bezpieczeństwa oraz imperatywem jego obrony, Stany Zjednoczone przedstawiają dziś formalne oświadczenie o wystąpieniu z Traktatu ABM. Jak zostało to przewidziane w artykule XV traktatu, wystąpienie jest skuteczne z upływem sześciu miesięcy od dzisiaj.
Traktat ABM utracił moc obowiązującą 13 czerwca 2002 roku.
Office of Technology Assessment: Ballistic Missile Defense Technologies. University Press of Pacific, Honolulu, Hawaje, 2002. ISBN 1-4102-0286-0.Sprawdź autora:1. Brak numerów stron w książce
