Antoine de Jussieu

Antoine de Jussieu

Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1686 Lyon
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 1758 Paryż
Zawód, zajęcie	lekarz, botanik, paleontolog
Narodowość	francuska
Rodzice	Laurent de Jussieu, Lucie Cousin
Krewni i powinowaci	Bernard de Jussieu, Christophle de Jussieu , Isaac de Jussieu, Joseph de Jussieu (bracia), Marie de Jussieu (siostra), Antoine Laurent de Jussieu (bratanek)
Multimedia w Wikimedia Commons

Antoine de Jussieu (ur. 6 lipca 1686 w Lyonie, zm. 22 kwietnia 1758 w Paryżu) – botanik i paleontolog francuski, profesor botaniki i dyrektor ogrodu botanicznego w Paryżu. Najstarszy z rodziny de Jussieu, francuskich pionierów botaniki z XVIII i XIX wieku.

Syn Lucie Cousin i Laurenta de Jussieu^[1]. Jego ojciec był aptekarzem. Najstarszy brat Antoine’a, Christophle, również został mistrzem aptekarskim i opublikował traktat o driakwi. Antoine studiował na Uniwersytecie w Montpellier u Pierre’a Magnola. Po uzyskaniu stopnia doktora medycyny w 1707 przeniósł się do Paryża, studiować u Josepha de Tourneforta. Ten niedługo potem zmarł, a jego następca na stanowisku profesora, czyli kierownika królewskiego ogrodu botanicznego Jardin du Roi (Jardin des plantes), Antoine-Tristan Danty d’Isnard, w 1710 zrezygnował z funkcji. Wtedy stanowisko to objął de Jussieu i pozostał na nim do śmierci. Po zostaniu profesorem Antoine de Jussieu z młodszym bratem, Bernardem, odbył podróże po Portugalii, Hiszpanii i południowej Francji. Bernarda zresztą sprowadził do Paryża w celu jego dalszej edukacji. Po pewnym czasie przekazał mu też część obowiązków w rozwijaniu ogrodu botanicznego. Sam zajmował się ogrodem królewskim i wykładami. Prowadził też praktykę lekarską, która zapewniała większy dochód^[2], ale leczył głównie biednych^[3]. Publikował dużo, m.in. „Discours sur les progrès de la botanique au jardin royal de Paris, suivi d'une introduction à la connaissance des plantes”, ale z jego opisów botanicznych większe znaczenie miał tylko dotyczący kawowca^[2] (pod nazwą Jasminum arabicanum^[4]). Promował też jego uprawę we francuskich koloniach. Jako pierwszy sugerował wyróżnianie taksonu łączącego tradycyjnie wyróżniane grzyby (grzyby kapeluszowe) i porosty, podkreślając odrębność grzybów od roślin, choć wciąż traktując jako ich klasę, a nie osobne królestwo. Rozpoznał także skamieniałości paproci w węglu i zwierzęcy charakter skamieniałości amonitów. Oprócz własnych prac, opublikował również pośmiertne wydanie „Plantae per Galliam, Hispaniam et Italiam observatae” Jacques’a Barreliera i trzecie wydanie „Institutiones rei herbariae” Tourneforta^[2]. Opisane przez niego taksony są oznaczane skrótem Ant.Juss^[5].