Antonio Fontán Pérez (ur. 15 października 1923 w Sewilli, zm. 14 stycznia 2010[1] w Madrycie[2]) – hiszpański dziennikarz, nauczyciel akademicki i polityk, parlamentarzysta i minister, w latach 1977–1979 przewodniczący Senatu.
Życiorys
Kształcił się na studiach humanistycznych na Uniwersytecie w Sewilli, specjalizując się w filologii klasycznej; doktoryzował się w 1948. Pracował jako nauczyciel akademicki w katedrze filologii łacińskiej na Uniwersytecie w Grenadzie. Był też profesorem na Uniwersytecie Nawarry, na którym pełnił funkcję dziekana wydziały filozofii i literatury[1]. Na tej samej uczelni kierował również instytutem dziennikarstwa[2], którego był organizatorem[1]. Obejmował także stanowiska profesora filozofii klasycznej na Uniwersytecie Autonomicznym w Madrycie oraz na Uniwersytecie Complutense w Madrycie[1].
Był założycielem magazynu „La Actualidad Española”, którym kierował w latach 1952–1956. Był też redaktorem czasopisma „Nuestro Tiempo”[2]. W latach 1966–1971 pełnił funkcję dyrektora gazety „Madrid”, promującej idee demokratyczne, którą zamkniętą z powodów politycznych[1][2]. Należał do rady hrabiego Juana de Borbón[1].
W okresie przemian politycznych po śmierci Francisca Franco współtworzył stowarzyszenie polityczne Libra. Dołączył potem do Unii Demokratycznego Centrum[1]. W 1977 został wybrany w skład nowo powołanego Senatu, w którym zasiadał do 1979. W okresie tym pełnił funkcję przewodniczącego tej izby[3]. W latach 1979–1980 był ministrem administracji terytorialnej w rządzie Adolfa Suáreza[4]. W kadencji 1979–1982 wykonywał mandat posła do Kongresu Deputowanych[1].
Opublikował kilkanaście książek poświęconych filologii klasycznej i współczesnym zagadnieniom politycznym. Po odejściu z polityki m.in. redagował czasopismo „Nueva Revista de Política, Cultura y Arte”[1].
W 2008 król Jan Karol I nadał mu tytuł markiza Guadalcanalu[2]. Był honorowym członkiem Międzynarodowego Instytutu Prasy, który w 2000 umieścił go na liście „50 Bohaterów wolności prasy”[1].
Przypisy
