W czasie, kiedy jego ojciec uczestniczył w działaniach wojennych na wschodzie, Antygon sprawował władzę w Grecji jako jego namiestnik[1]. Po wzięciu Demetriusza do niewoli przez Seleukosa, Antygon zmuszony był uznać władzę Seleucydów nad Macedonią, utrzymując kontrolę jedynie nad Grecją[1]. Po śmierci Seleukosa w 281 p.n.e. Demetriusz wysunął aspiracje do ponownego przejęcia Macedonii[1]. W ten sposób wszedł w konflikt z następcą Seleukosa, Antiochem[1].
W 279 p.n.e. walczył przeciwko Celtom, którzy wtargnęli wówczas na tereny Grecji[1]. W 278 p.n.e. zawarł pokój z Antiochem, czasowo rezygnując z przejęcia Macedonii[1]. Wziął za żonę siostrę Antiocha Filę[2]. W 277 rozbił pod Lizymachią armię Celtów, którzy najechali tereny Macedonii i Tracji[2][1]. W 276 został obwołany królem przez Macedończyków, po części za sprawą zwycięstwa nad barbarzyńcami[1]. Spowodowało to konflikt z władcą Epiru Pyrrusem, który trwał do śmierci tego drugiego w 272 p.n.e. i zakończył się przejęciem kontroli nad Macedonią przez Antygona[1].
W 267 p.n.e., za poduszczeniem Ptolemeuszy, doszło do wybuchu powstania w Grecji przeciwko władzy Antygona, znanego w historii jako wojna chremonidejska[1]. Antygon pokonał w 265 p.n.e. przywódcę powstania Areusa, w 262 p.n.e. zdobył Ateny i ostatecznie stłumił grecki ruch wyzwoleńczy[1]. W 255 p.n.e. podpisał pokój z Ptolemeuszem II[1]. Wcześniej pokonał go w bitwie niedaleko Kos, której dokładna data nie jest znana[2]. W 253 w Koryncie wybuchła rewolta przeciw Antygonowi, pod przywództwem Aleksandra[1]. Antygon zażegnał ten konflikt dopiero w 244 p.n.e. przy pomocy wybiegu dyplomatycznego, proponując małżeństwo swojego syna Demetriusza z wdową po zmarłym w międzyczasie Aleksandrze, Nikają[1].
W 243 Korynt został zajęty przez armię Ligi Achajskiej[1]. Do śmierci w 239 p.n.e. Antygon zdołał utrzymać kontrolę w rejonie[1]. Zapoczątkował panowanie dynastii Antygonidów[1], władającej Macedonią do likwidacji królestwa przez republikę rzymską.
