Urodził się 5 października 1926 roku w rodzinie Mosze i Sary Idelsonów/Eidelsonów[a] w Kefar Giladi w Mandacie Palestyny[1][2]. W kwestii jego wykształcenia wiadomo, że ukończył szkołę średnią w Tel Awiwie. Był członkiem syjonistycznej organizacji Ha-Szomer ha-Ca’ir. Z ramienia tego ruchu w 1943 roku wstąpił do Palmachu[1]. Do formacji wstąpił pod imieniem Abram, koledzy mówili na niego również Abramek lub Abramle[3]. Na początku służył jako instruktor sportowy. Brał również udział w akcjach mających na celu uwolnienie uchodźców żydowskich z brytyjskiego obozu w Atlit[1]. W 1946 roku wraz z grupą z Ha-Szomer ha-Ca’ir założył kibuc Micpe Gwulot na Negewie. Następnie w ramach programu Agencji Żydowskiej11 nekudot ba-Negew (hebr. 11 הנקודות בנגב, dosł. 11 punktów na Negewie) założył kibuc Nirim[1].
Wojna o niepodległość Izraela i lata 50.
Awraham Adan zawiesza prowizoryczną flagę w Umm Raszrasz
W ramach Palmachu przeszedł kursy dla dowódców drużyny i dowódców plutonu w Dżo’arze. W 1947 roku został mianowany dowódcą kompanii w 8. Batalionie Brygady Negew[1]. W trakcie wojny o niepodległość Izraela brał udział między innymi w operacjach: „Asaf”, „Jo’aw”, „Mosze”, „Chorew” i „Uwda”[4]. W trakcie tej ostatniej znalazł się w oddziale, który jako pierwszy zajął egipski posterunek w Umm Raszrasz (dzisiejszy Ejlat). Tam też wciągnął na maszt prowizoryczną izraelską flagę (tzw. atramentowa flaga), co zostało uwiecznione na zdjęciu Michy Perry’ego[3][5].
W 1949 roku przeniósł się do wojsk pancernych i ukończył kurs dla oficerów Korpusu Pancernego. Rok później wziął udział w kursie dowódców batalionu i został mianowany oficerem operacyjnym w Dowództwie Południowym[1]. W 1952 roku odszedł ze służby i powrócił do kibucu Nirim[4].
Powrót do służby
W marcu 1956 roku powrócił do służby w armii. Podczas kryzysu sueskiego dowodził 82. Batalionem Pancernym z 7. Brygady Pancernej. Wraz ze swoją jednostką brał udział w bitwie o Abu Udżajlę i tamę Ar-Rawafi’a[1][6].
W 1957 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby w U.S. Army Armor School odbyć zaawansowany kurs wojsk pancernych. Po powrocie w 1958 roku służył jako oficer operacyjny w sztabie Korpusu Pancernego[3]. W latach 1960–1961 był dowódcą 60. Rezerwowej Brygady Pancernej. Następnie w latach 1961–1963 był dowódcą 7. Brygady Pancernej, a w okresie 1963–1964 pełnił rolę komendanta Szkoły Korpusu Pancernego[6].
W 20 marca 1969 roku awansowany na stopień generała dywizji i mianowany dowódcą Korpusu Pancernego[2].
Wojna Jom Kipur i okres po
W trakcie wojny Jom Kipur (1973) był dowódcą 162. Dywizji Pancernej[6]. W dniu wybuchu wojny Dowództwo Południowe nakazało Adanowi, aby skoncentrował podległe sobie formacje w rejonie Al-Kantary, gdzie miały być w gotowości do przekroczenia Kanału Sueskiego. 7 października, w trakcie marszu ku Kanałowi Sueskiemu, część dywizji wpadła w zasadzkę koło Rumany[7]. Na następny dzień jego dywizja brała udział w nieudanym ataku, bez wsparcia lotniczego, na egipskie siły, które przekroczyły kanał[8]. Następnie jego dywizja powstrzymywała ataki egipskiej armii na środkowym odcinku frontu na Synaju, później podczas operacji „Abirej Lew” i bitwie o Chińską Farmę[6][9]. Po przekroczeniu kanału w nocy z 18 na 19 października powierzono mu misję niszczenie stanowisk egipskiej obrony przeciwlotniczej oraz odcięcie egipskiej 3. Armii od możliwości powrotu na kontynent afrykański z Synaju. 24 października jego dywizja wzięła udział w nieudanej bitwie o Suez[3][10].
Od stycznia do lipca 1974 roku był szefem Dowództwa Południowego[3]. W 1975 roku wyjechał do Waszyngtonu jako attaché wojskowy Izraela. Funkcję tę pełnił do 1977 roku. W 1978 roku przeszedł w stan spoczynku[6][3].
.jpg)