Baniste – miejsce powyżej górnego końca Banistego Żlebu w Dolinie Starorobociańskiej w Tatrach Zachodnich[1]. Jest to średnio stromy i trawiasty stok, obecnie stopniowo zarastający kosodrzewiną. Dawniej istniały w nim kopalnie, czyli banie i stąd pochodzi nazwa tego miejsca. Były to jedne z najstarszych kopalni w polskich Tatrach. W dokumentach notowane były po raz pierwszy w 1520 r. jako spółka z udziałem króla Zygmunta I Starego, ale być może istniały już w XV w., gdyż zapis z drugiej połowy XVI w. nazywa ten rejon „Starą Robotą”. Od nazwy kopalni pochodzi nazwa Doliny Starorobociańskiej. Kopalnie oglądał w 1792 r. Baltazar Hacquet, wydobywano w nich rudy antymonowo-miedziane z domieszką ok. 80 g srebra w 100 kg urobku, później także piryt[2]. Eugeniusz Janota, opisując w 1860 r. Dolinę Starorobociańską, podawał: Wschodni bok stanowi góra Baniste. W niéj zarzucone znaczne kopalnie (4850 st. Z.) w gnejzie. Wydobywano tutaj tak zwany panabaz zawierający miedź i srebro. R 1847 zaczęto wydobywać rudę żelazną[3]. Pozostałością po dawnej kopalni jest 12 zawalonych już sztolni[2].
Do Banistego prowadziła „Hawiarska Droga”[2] (hawiarzami nazywano tu dawniej górników). Od dna Doliny Starorobociańskiej naprzeciwko polany Dudówka wiodła stokami Ornaku, znacznie powyżej obecnego czarnego szlaku turystycznego[4]. Na odgałęzieniu tej drogi na dnie Doliny Starorobociańskiej istniało miejsce zwane Młyniskiem, w którym zwiezioną rudę kruszono w stępach napędzanych kołem wodnym i płukano. Zachowały się ślady młyna do rozdrabniania rudy, przykop doprowadzających i odprowadzających wodę oraz hałdy płonnego urobku[2].
