Berno z Reichenau także niem. Bern[1] (ur. ok. 978, zm. 7 czerwca 1048 w Reichenau) – duchowny Kościoła rzymskokatolickiego, opat klasztoru Reichenau (1008–1048).
Życiorys
Berno kształcił się w klasztorach benedyktyńskich w Fleury (do 999 roku) i Prüm[2][1]. W 1008 roku powołany na stanowisko opata w Reichenau przez króla Henryka II Świętego (973/978–1024)[2][1]. Berno przeprowadził reformę klasztoru i skonsolidował jego stosunki gospodarcze[2].
Za czasów Berno odbudowano katedrę św. Marii i św. Marka w Mittelzell i wzniesiono m.in. trzy nawy oraz masywny westwerk z wieżą[2].
Berno wspierał Henryka II, któremu towarzyszył w 1013 roku w wyprawie do Rzymu i koronacji na cesarza[3]. Henrykowi III (1017–1056) dedykował część swoich dzieł[2][1].
Obok Hermana z Reichenau (1013–1054) był jednym z najbardziej wszechstronnych ówczesnych uczonych[2]. Utrzymywał kontakty z arcybiskupem Moguncji Aribo (990–1031), arcybiskupem Kolonii Pilgrimem (zm. 1036), arcybiskupem Magdeburga Gero z Magdeburga (zm. 1023), biskupem Liège Wazo (985–1048) oraz z królem Węgier Stefanem I (969–1038)[1]. Dzieła Berno obejmują prace z zakresu liturgii (m.in. Liber qualiter adventus celebretur, Dialogus qualiter quatuor temporum ieiunia per sua sabbata sunt observanda[1]), teologii (m.in. De concordia officiorum[1]), hagiografii i teorii muzyki (m.in. Musica, De varia Psalmorum atque cantuum modulatione, De consona tonorum diversitate[3], zbiór chorałów gregoriańskich[2])[2], a także kompozycje hymnów i liturgii godzin[1].
Berno zmarł 7 czerwca 1048 roku w Reichenau[2][1].
Przypisy
