Miał zostać górnikiem i hutnikiem. W tym celu rozpoczął podróż po Staropolskim Okręgu Przemysłowym. Zachowały się notatki z jego podróży[1].
W celu zdobycia stosownego wykształcenia wyjechał do Paryża. Tam zmienił zdanie i zapragnął kontynuować rodzinną tradycję. Studiował architekturę w École des Beaux-Arts pod kierunkiem znanego francuskiego architekta Henri Labrouste'a. W 1845 powrócił do kraju i 15 lipca zdał egzamin państwowy na budowniczego wolnopraktykującego II klasy. W 1846 został profesorem rysunków architektonicznych i perspektywy. Od 1860 wykładał teorię budownictwa i konstrukcji w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie.
Od 1867 był budowniczym okręgu Warszawskiego, a Rada Budownicza przyznała mu bez egzaminu stopień budowniczego klasy III.
Współkierował komisją opracowującą plan wodociągów i kanalizacji Warszawy[2].
Podczas rozbudowy pałacu w Wilanowie, dokonywanej w połowie XIX wieku, zaprojektował fontannę główną na dziedzińcu przed pałacem i fontanny w ogrodzie oraz kierował pracami budowlanymi (1855 – 1856).
↑Mieczysław Wincenty (1889-1968). Autor.M.W.(1. 1. ). A.RadwanMieczysław Wincenty (1889-1968). Autor.M.W.(1. 1. ). A., Świadectwo Pawła Bolesława Podczaszyńskiego o stanie techniki hutnictwa i górnictwa żelaznego w Zagłębiu Staropolskim z r. 1842, OCLC1034649284 [dostęp 2023-01-16]. Brak numerów stron w książce
↑Ilustrowany przewodnik po Warszawie wraz z treściwym opisem okolic miasta (wydanie I na podstawie wydania z 1893 roku). Warszawa: Wydawnictwo Ciekawe Miejsca.net, 2012, s. 196. ISBN 978-83-928349-8-4.
↑Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 345. ISBN 83-86619-97X.
↑Nina Brzostowska-Smólska, Krzysztof Smólski: Kościół Wizytek. Izabelin-Warszawa: Rosikon Press, 49. ISBN 978-83-88848-87-2. Brak numerów stron w książce
