W latach 1961–1990 Boris Jelcyn był członkiem KPZR, a od 1977 I sekretarzem Komitetu Obwodowego KPZR w Swierdłowsku (obecnie Jekaterynburg) – w pierwszym roku pełnienia przez niego tej funkcji zburzono były dom inżyniera Nikołaja Ipatiewa, miejsce kaźni cara Mikołaja II, jego rodziny i pracowników dworu.
Od 1985 Jelcyn był I sekretarzem Komitetu Miejskiego w Moskwie. W 1987 po krytyce połowiczności reform przeprowadzanych przez szefa partii Michaiła Gorbaczowa został usunięty z tego stanowiska, ale jednocześnie zdobył popularność w reformatorskim skrzydle partii, wśród neoliberalnej inteligencji. 29 maja 1990 został wybrany na przewodniczącego Rady Najwyższej RSFSR, pokonując ówczesnego premiera Rosji Aleksandra Własowa, którego kandydaturę poparł Michaił Gorbaczow.
Prezydent Rosji
Stanął do wyborów 12 czerwca 1991 na urząd prezydenta RSFRR (Rosyjskiej Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Radzieckiej) i wygrał je. Wkrótce po objęciu przezeń tego urzędu miał miejsce nieudany pucz (19–21 sierpnia 1991), skierowany przeciwko Gorbaczowowi, ówczesnemu sekretarzowi generalnemu KC KPZR. Jelcyn był głównym organizatorem i symbolem zwycięskiego oporu przeciwko puczystom, co pozwoliło mu szybko skupić pełnię władzy w swoich rękach i zmarginalizować Gorbaczowa. 8 grudnia 1991 w Wiskulach w Puszczy Białowieskiej zawarł z prezydentami Ukrainy i Białorusi porozumienie o rozwiązaniu ZSRR (tzw. porozumienie białowieskie). Jelcyn został prezydentem niepodległej Federacji Rosyjskiej.
W dniach 21 września 1993 – 4 października 1993 nastąpiła próba pozbawienia Borisa Jelcyna władzy prezydenckiej przez Radę Najwyższą, która w odpowiedzi na decyzję Jelcyna o jej rozwiązaniu pozbawiła go urzędu prezydenta i powierzyła tymczasowo ten urząd wiceprezydentowi Aleksandrowi Ruckojowi, co spowodowało kryzys konstytucyjny. Ruckoj nie uzyskał realnej władzy ani uznania międzynarodowego jako prezydent Rosji, a protest parlamentu został stłumiony przy użyciu wojska.
Zmarł w poniedziałek 23 kwietnia 2007 w Moskwie około godz. 15.45 czasu moskiewskiego (13.45 czasu warszawskiego) z powodu postępującej niewydolności sercowo-naczyniowej. Pogrzeb Borisa Jelcyna odbył się w środę 25 kwietnia 2007 (dzień ten został ogłoszony w Rosji dniem żałoby narodowej) na cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie obok grobów iluzjonisty Igora Kio i aktora Jewgienija Urbańskiego, naprzeciwko słynnej baleriny Galiny Ułanowej. Jelcyn został pochowany z honorami należnymi głowie państwa i zwierzchnikowi sił zbrojnych. Hołd oddał mu ówczesny prezydent Rosji Władimir Putin. Trumnę z ciałem Jelcyna przewieziono z Soboru Chrystusa Zbawiciela, gdzie odbyła się ceremonia żałobna, na cmentarz na lawecie armatniej podczepionej do transportera opancerzonego. Do grobu złożono ją przy dźwiękach hymnu Rosji. Oddano honorową salwę armatnią. Wśród kilkuset uczestników pogrzebu były osobistości z zagranicy, między innymi były prezydent Polski Lech Wałęsa, prezydent Białorusi Alaksandr Łukaszenka, premier Ukrainy Wiktor Janukowycz, a także eksprezydenci Stanów Zjednoczonych: Bill Clinton i George Bush[6], jak również osobistości ze świata kultury, na przykład światowej sławy rosyjska piosenkarka Ałła Pugaczowa, wieloletnia przyjaciółka prezydenta.
Boris Jelcyn znany był z nadużywania alkoholu[20]. W czasie uroczystości wymarszu ostatnich wojsk rosyjskich ze zjednoczonego Berlina zapamiętano mu, że w stanie upojenia alkoholowego zaczął dyrygować orkiestrze wojskowej[21]. Nagrania z tej wpadki obiegły świat i zostały negatywnie odebrane w Rosji, zwłaszcza w kręgach wojskowych. Prezydent nadużywał alkoholu również podczas wizyty w Białym Domu. Na spotkaniu z Billem Clintonem pijany Jelcyn rozbawił prezydenta USA swoimi odpowiedziami na konferencji prasowej. Po latach wyciekły także informacje o zatrzymaniu prezydenta Rosji przez agentów tajnych służb, gdy w nocy stał na ulicy w Waszyngtonie i próbował złapać taksówkę, żeby pojechać do pizzerii[22].
W 1994 roku podczas wizyty w Irlandii Jelcyn nie wyszedł z samolotu, który wylądował na lotnisku w Shannon[23]. Prezydent w rozmowie z dziennikarzami powiedział, że spał i tłumaczył to zmęczeniem po podróży ze Stanów Zjednoczonych. W rzeczywistości powodem niedyspozycji był zawał serca. Fakt ten był długo ukrywany przed opinią publiczną, co po latach potwierdziła córka Jelcyna[24].
W trakcie rządów Borisa Jelcyna przeprowadzono reformy gospodarcze Jegora Gajdara, które wywarły negatywne skutki dla rosyjskiej gospodarki oraz całego społeczeństwa rosyjskiego (inflacja, upadek przedsiębiorstw, problemy z zaopatrzeniem, spadek wartości waluty czy znaczny spadek średniej długości życia, obniżenie się realnych dochodów, których wartość spadła w latach 1992–2001 o 47%)[25][26].
Upamiętnienie
W 2008 został patronem jednej z ulic w Jekaterynburgu[27]. W tym samym roku jego imię otrzymał mieszczący się w mieście Uralski Państwowy Uniwersytet Techniczny[28].
W rodzinnej miejscowości prezydenta znajduje się ulica jego imienia. Na domu, w którym mieszkał umieszczono także tablicę pamiątkową[29].
W maju 2009 w Petersburgu otworzono Bibliotekę Prezydencką imienia Borisa Jelcyna[30].
W Kirgistanie nazwano jego imieniem jeden ze szczytów górskich[31]. W 2003 w miejscowości Czołpon-Ata odsłonięto pomnik Jelcyna[32].
1 lutego 2011, z okazji 80. rocznicy urodzin Borisa Jelcyna, w Jekaterynburgu odsłonięto jego pomnik. W uroczystości odsłonięcia obiektu wziął udział prezydent Federacji Rosyjskiej Dmitrij Miedwiediew[33].
↑Zakwestionowanie prezydentury przez Radę Najwyższą 21 września – 4 października 1993: próba pozbawienia Borisa Jelcyna władzy prezydenckiej przez Radę Najwyższą, która powierzyła tymczasowo ten urząd wiceprezydentowi Aleksandrowi Ruckojowi, co spowodowało wówczas kryzys konstytucyjny. Ruckoj nie uzyskał realnej władzy ani uznania międzynarodowego jako prezydent Rosji.
↑Przerwa w sprawowaniu urzędu w dniach 5–6 listopada 1996. Od godz. 7:00 5 listopada do godz. 6:00 6 listopada 1996, podczas operacji serca Jelcyna obowiązki prezydenta Rosji, na mocy rozporządzenia nr 1564, pełnił premier W. Czernomyrdin.
↑Указ Президента Приднестровской Молдавской Республики от 18 октября 2001 года № 537 «О награждении орденом „За личное мужество” гражданина Российской Федерации Ельцина Б. Н.».
↑Не прошло и 2000 лет [online], www.kommersant.ru, 18 stycznia 2000 [dostęp 2019-02-28].
.jpg)
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
.jpg)
,_Emblem_of_Russia_(1991%E2%80%931992).svg)
